Ben Alesia. 17 yaşındayken tutulduğum şizofreni 3 senedir hayatımı mahveden ve beni günden güne çekilmez biri yapan belalı bir durum. Hayatımdaki gereksiz insanların bile 'Geçmiş Olsun' dedikleri saçma bir şey. Hem ben hasta değildim. En azından onların düşündükleri şekilde değil. Lise hayatımı ve yakın arkadaşlarımı kaybettim. Geriye sadece hastanedeki diğer insanlar ile birlikte yaptığımız terapiler kaldı. Ailem bana olanları gururuna yediremeyip yurt dışına çıktı. Anne ve babalık görevleri hastanenin masraflarını ödemek ile kaldı. Ne bir adım ileri ne de bir adım geri... Beni görmeye gelen bir ablam yok artık. O da evlenip kendi yoluna gitti. Ya da herkes umudunu benden kesti mi demeliyim? Bilmiyorum. Tek bildiğim şey hastane görünümlü bir hapishanede 3 yıl boyunca yaşadığım ve önceden övünebileceğim bir hayatımın olmaması. En azından terapilerde ağzımı açıp bir iki cümle kurabilirdim. Fakat söylediğim tek şey 'Bugün nasılsın?'sorusuna 'İyiyim'diyerek geçiştirmek. Elimden daha fazlası gelmiyor ve bu da beni çıldırtmaya başlatıyor. Sonra mı? İğne ve ardından gelen karanlık.
****
Bu bölüm biraz kısa oldu ama önemli değil. Gelecek bölüm daha uzun olacak. Beklemede kalın ve hikayemizi duyurmaya çalışın *-*
ŞİMDİ OKUDUĞUN
ÖZGÜRLÜĞÜN ARDINDAKİ AŞK
Teen FictionÖzgürlüğüm sahip olduğum tek şeydi. Ta ki o belalı güne kadar. 35 artık benim uğursuzum. Bana yapılanları özetleyecek bu sayı. 35 gün.. Her gün duvara atılan çarpılar. Dayan diye emreden beynim. Bitecek, kurtulacaksın sözleri.. 'İyi olacaksın Alesia...
