Aşk Çıkmazı

~6~

Ece'den

Gözlerimdeki yaşları silip hastanede bir oraya bir buraya dönen Ömer'in yanına gittim gerçekten çok kötü görünüyordu.

"Ömer lütfen sakin ol o iyi olacak." Dedim ama o beni dinlemeyerek hastanedeki oturaklara tekme attı.

"Benim yüzümden oldu bunların hepsi benim yüzümden oldu ona ümit vermemeliydim!." Diye bağırdı hastanede ki hemşireler Ömer'i ne kadar sakinleştirmeye çalışsada işe yaramıyordu.

Bazen gerçekten Ömer ve Defne'nin arasında birşeyler olduğunu düşünüyordum çocuklukta birbirlerine çok yakınlardı sadece çocukluk hoşlantısı diyerek geçiştiriyorduk ama artık öyle olmadığını fark etmeye başlamıştım.

Sanırım Defne,Ömer ve Sude'yi görmüştü çünkü Defne'yi öyle yerde gördüğümde Sude'de oradaydı. Ardından bilinçsiz bir şekilde arabanın önüne atlamıştı arabanın şöförü böyle anlatmıştı.

Onun iyi olmasına ihtiyacım vardı, ihtiyacımız vardı.

Benim,Ömer'in, Sinan'ın,ailesinin ve daha çoğunun.

Amcamlara söylememiştik zaten onlar İstanbul'da lardı söylesek hemen uçağa atlayıp geleceklerini biliyorduk.

Odadan doktor çıktığında hepimiz doktorun yanına koştuk.

"Durumu nasıl." Dedi Ömer onu ilk defa böyle çaresiz görüyordum.

"İnanın bilmiyorum çocuklar şuanlık ne olacağını bilmesekde hatırlayabileceğini sanmıyoruz yani hayatında olan önemli şeylerin bir kısmını unutacak çünkü kafasından büyük bir darbe almış." Dediğinde yaşlı doktor hıçkırarak ağlamaya başladım hayır böyle birşey olamazdı!.

1 hafta sonra...

Yanımda gözleri dolu dolu bana bakan Ece'ye gülümseyip elimdeki sıcak kahveden bir yudum aldım.

"Şimdi Ece ben kazamı geçirdim." Dedim büyük bir şaşkınlıkla yanımda Ece ve adını yeni öğrendiğim Sinan diye bir çocuk oturuyordu.

"Evet tatil için İzmir'e gelmiştin ve sonra kaza geçirip bu hale geldin." Dedi Ece aslında benim buraya ikinci gelişimmiş ama ben her ikisinide hatırlamıyordum hatta Sinan denen çocukta benim arkadaşımmış.Kafam gerçekten çok karışıktı ve 10 yıl yaşlanmış gibi hissediyordum.

"Anladım peki tekrar hatırlayabilecekmiyim?." Dedim hatırlamayı çok istiyordum düşünsenize geçmişte yaşadığınız anıları hatırlamıyordunuz iyi veya kötü ben yine hatırlamak isterdim.

"Doktor bir zamandan sonra tekrar anıların beyninde canlanabileceğini söyledi." Ece'yi başımla onayladım.

"Defne." Diye bir ses duyduğumda arkamı döndüm bir çocuk koşarak bana doğru geliyordu.

Elimle onu durdurdum.

Durdu ve kızarmış gözleri büyüdü çok kötü gözüküyordu.

"Siz benim adımı nereden biliyorsunuz?." Dedim sakince çocuk dizlerinin üzerine düştü Ece'den de bir hıçkırık sesi yükseldi.

"Defne Ömer'i hatırlamıyor musun?." Diye fısıldadı Ece başımı iki yana salladım.

"Ömer kim ki." Dedim olanları anlamaya çalışarak.

Kimse cevap vermedi Sinan bana bakmıyordu sürekli gözlerini benden kaçırıyordu Ece ise ağlıyordu Ömer donmuş bir ifadeyle bana bakıyordu.

"O bizim arkadaşımız." Dedi Ece uzun bir sürenin ardından başımı salladım bu hastaneden hemen çıkmak istiyordum.

"Ömer üzgünüm seni hatırlamıyorum lütfen üzülme doktor bir zaman sonra tekrar hatırlayabileceğimi söylemiş." Dedim Ömer'e çok yakın arkadaş olmalıydık.

Ömer ayağı kalkıp hızla bana sarıldı gözyaşlarını omzumda hissedebiliyordum.

Merhaba arkadaşlar bölüm biraz gecikti biliyorum ama inanın çok yoğun bir haftaydı benim için.

Konuya gelirsek Defne hafızasını kaybetti aklımdaki kurguda bu da vardı ve inanın bizi çok daha büyük bir aşk bekliyor!.

Bölüm biraz gecikecek gibi duruyor çünkü arkadaşlar benim sınav haftam başladı ama ben boş olduğum zamanları birleştirip en kısa zamanda yeni bölüm yazıcam.

Umarım bölümü beğenmişsinizdir vote ve yorumlarınız bekliyorum.