Aşk Çıkmazı

~4~

Hayatla mücadele etmek bu kadar zormuydu gerçekten? Ah pardon aşkla demeliydim! Çünkü hayatla dersem yanlış demiş olurdum benim aşktan başka yüz üstü düştüğüm bir durum varmıydı? Tabi ki yoktu umarım olmazdı da.

Ömer'in dengesiz tavırlarından bıkmıştım sürekli bana farklı bir izlenim veriyordu.

Karşımdaki o denizin masum maviliğine Ömer'e olan duygularımı atmak istedim yok olmalarını o kadar çok istiyordum ki.

Elbette ona olan duygularım hala yerindeydi hemde ilk gün ki gibi ama sanki biraz kırıklardı, yalnız, kimsesiz sahibini arıyorlardı.

Bu duygulara aşk diyemezdik çünkü bu aşk değildi daha aşk boyutuna gelmemişti ya da aşktan daha üstündü bilmiyorum ama bu çocukluktan beri olduğu için sadece ikimize özel olan birşeydi o aşk denen kavram gibi herkes yaşamıyordu bunu.

Dün akşam Ömer ve Ece ayrılmıştı tıpkı düşündüğüm gibi birbirlerine aşık değillerdi onlar sadece arkadaştı ve böyle daha mutlulardı.

Ece'de sevgilisiz daha mutlu olacağının farkına varmış ve artık tatil vaktinin geldiğini dile getirmişti.Buna bende katılıyordum.

Ömer'in gözlerini yüzümde hissettiğimde refleks olarak gözlerim gözleriyle buluştu.

"Ömer hala neden benden uzak durman gerektiğini anlatmıyorsun merak ediyorum cidden." Dedim Ömer'in benden uzak durması için nedenler varmış ama dün akşamdan beri ne kadar ısrar etsem de bir türlü söylemiyordu.

"Anlamıyorsun Defne bunları sana söyleyip seni de tehlikeye atamam." Dedi bu yanıttan memnun olmayarak ofladım.

"Peki tamam şimdi ne olacak." Dedim umut bekleyen umutsuz insan edasıyla.

"Bilmiyorum senden uzak durmam gerekiyor ama inan bu çok zor seni o ilk gördüğüm an varya kendimi zor tuttum o kokunu tekrar içime çekmek için." Dedi ardından yüzünü saçlarımın içine gömdü."Ece ilk senin geldiğini söyleyince o an yaşadığım mutluluk bana o masum aşkımı tekrar hatırlattı."

Masum aşk.

Belki bu kutsal cümle sizin için pek anlam ifade etmiyordu ama benim için anlatılmaz şu içimi delecek bir anlamı vardı çok farklıydı,bu cümle sanki Ömer ve benim için vardı.

Başımı Öner'in omzuna yaslayıp mavi denizi izlemeye başladım o aklımdan bir an dahi çıkmayan soruyu Ömer'e sormak istiyordum ama cesaret edemiyordum.Tekrar paramparça olmayı göze alamıyordum.

"Ömer hala beni o masum aşkınla seviyor musun?." Dedim ne kadar cevabından korksamda bu soruyu sorup bütün yapboz parçalarının yerine oturmasını istiyordum.

"Defne kelimeler yetersiz kalır benim sana kalbimi açmama ama bilmeni istediğim birşey var." Elini kalbinin üzerine getirdi."Burası sana ait her ne olursa olsun bu kalbin atma sebebi senin o güzel gözlerin o güzel kokun ve sana ait olan herşey." Dedi ve elini kalbinin üzerinden çekti."Umarım sana hissettiklerimi bir nebze olsun anlayabilmişsindir."

Gerçekten bana olan duyguları hala oradamıydı?.

Gülümsedim.Bu tamamen buruk bir gülümsemeydi zaten aşk kavuşamamaktı ve kavuşamayınca o lanet his daha da çok büyüyordu ve  benim bimediğim bir nedenden dolayı birbirimizen uzak duruyorduk.

"Seni buraya çağırmamın nedeni Defne uzak durmamız gerektiği.Bu çok zor biliyorum ama yapmak zorundayız bunun nedenini bilmen gereken zamanda bileceksin ama sadece uzak durmalıyız." Dedi eliyle saçlarımı okşuyordu.

Başımı çaresizce sallayıp Ömer'le ne ara birbirimize bu kadar bağlandığımızı düşündüm.Gerçekten çok bağlanmıştık birbirimize.

"Hadi şimdi git küçüğüm." Dedi

Gözlerim doldu! .Geri ittim!.Lanet ettim kavuşamamamıza! .Şükür ettim yanımda olduğuna!.

Ve tüm bunlar sadece KÜÇÜĞÜM kelimesi üzerine oldu bana tekrar küçüğüm demişti!.

Ayağı kalkıp ondan uzaklaştım artık biliyordum hiç değilse beni hala masum bir aşkla sevdiğini biliyordum.

Merhaba canlar sizi bekletmeyeceğim demiştim zaten:) bu yüzden erken geldi.

Bölümleri uzun yazmıyorum çünkü sizi sıkmak istemiyorum.

Ve ayrıca bu bölümde pek olay yaşanmadı hala birbirlerini masum bir aşkla sevdiklerini kanıtlamak istedim umarım kanıtlamışımdır.Yb zamanını veremiyorum bu sıralar çok yoğunum çünkü.

Ve ilginize çok teşekkür ederim:))).
Bölüm hakkında vote ve yorumlarınızı bekliyorum umarım beğenmişsinizdir.