Pain and Regret

Chapter: 14

Amber's POV

Nandito pa rin ako sa hospital at hinihintay na magising si Audrey.

"Amber we need to talk." Sambit sakin ng doctor. Kaagad akong tumayo at sinundan si doc palabas ng room.

"Doc ano pong pag-uusapan natin?" Tanong ko dito.

He sighed. "Audrey need to take the operation as much as possible, walang kasinguraduhan sa operasyon na ito, but I promise that I'll do everything that I can. Habang hindi pa nahuhuli ang lahat. Habang pinapatagal na'tin ito may mas lalong lulubha ang kalagayan niya. Pag lalo itong tumatagal mas nanghihina ang katawan niya." Pagpapaliwanag ng doctor.

"Pero doc w-wala pa po akong nahahanap na pera para sa operasyon. " Saad ko dito.

"I think you should talk to her parents."

"But doc, ayaw pong ipaalam ni audrey ang sakit niya sa parents niya. Nangako ako sakanya na hindi ko sasabihin sakanila ang kalagayan niya."

"Amber they have all the rights to know the condition of their daughter, because if audrey didn't undergo to the operation, she might die. She will surely die. Ito nalang ang magagawa na'tin para sakanya ngayon. Ang ipaalam sa mga magulang niya ang kalagayan niya"

Nanlambot ako sa sinabi ng doctor, hindi ko nakayanan at kusa nalang akong napaupo habang umiiyak. Tama si doc kailangan malaman ng parents ni audrey ang kalagayan ng anak nila. Kaagad kong kinuha ang phone ni audrey sa bulsa ko at hinanap ang number ni Kevin. Nakakadalawang ring pa lang ito ay sinagot na niya.

[Hello audrey? Are you okay??]

[Kevin, this is amber.] Sabi ko.

[Her bestfriend? Kumusta si audrey? Papunta kami ng hospital ngayon.] Sabi nito.

[Kevin we need to talk.] Seryoso kong sabi.

[About what?]

[About audrey's condition.]

[Magkita tayo sa coffee shop malapit sa I.A (Infinite Academy)]

[Okay. Kevin, isama mo ang parents mo.]

[What? Why?]

[I have something important to tell you. Please kevin, isama mo sila.]

[Okay. 4pm pupunta nakami.]

[Ok thanks.]

I'm sorry audrey. Mas gugustuhin kong magalit ka sa'kin dahil hindi ko tinupad ang pangako ko kesa ang mawala ka ng wala man lang akong nagagawa.

Tinignan ko ang oras sa aking wrist watch, 3:30pm na kaya tumayo nako para pumunta sa Coffee Shop.

I know I chose the right decision.

Audrey's POV

Pagmulat ko ng aking mga mata ay nakita ko nanaman ang puting kisame na lagi kong nakikita. Naamoy ko nanaman ang lugar na pinaka ayaw kong puntahan. Ang hospital.

Iginalaw ko ang katawan ko pero hinang hina pa'rin ako. I never thought I can be this weak. Nakakalungkot isipin na mamatay nako. Ang sakit tanggapin.

Ayokong mamatay ng mag-isa.

Ipinikit ko ang aking mga mata at pinakiramdaman ang mga luhang umaagos sa pisngi ko. It might also be my last tears. I was still one of the lucky, few to be able to seal my own fate and write my own death. It might sound suicide, But No. It's acceptance.

Kung mamatay man ako. Tatanggapin ko na ang malungkot na kapalaran ko.Wala naman akong magagawa, panandalian lang ang panahon na ipinahiram sakin ng Diyos. Hinihiling ko nalang sakanya ngayon ay sana kahit sa huling araw ko dito sa mundo ay makasama ko ang pamilya ko kahit sandali lang. Sana dinggin niya ang dalangin ko, alam ko na maraming tao ang kumakausap at humihingi ng tulong sakanya ngayon pero sana, sana kahit isang sulyap lang lumingon siya sa'kin.