Dreams || SEVENTEEN

=04=

****

Did I see it right? May kahalikang iba si Jun?

Putangina! Leche! Dapat pala hindi ko nalang siya sinundan! Ang sakit Puta!

Agad akong lumayas sa kinatatayuan ko at tumakbo papuntang rooftop.

Masyado akong galit sa sarili ko kasi nagmadali ako na makita si Jun, pero putangina lang! Ang sakit!

I know, I don't blame Seungcheol for asking me a favor, pero puta! If I only stayed with them for a lot more minutes, edi sana natapos na makipag-laplapan si Jun sa kung sino mang babae yun!

I really feel bad kasi una, hindi ko nasunod yung request ni Seungcheol at

Pangalawa...

Sinaktan ng mga mata ko ang puso ko

Hindi ko alam kung masyado ba akong tanga at masyado akong nagmamadali, pero tangina! Ang sakit sakit talaga!

Bigla ko nalang na-realize na bumabagsak na ang mga luha na pilit kong pinipigilan. Bakit pati yung mga mata ko nag taksil sakin?! Anong ginawa kong mali?

Bakit kasi kailangan akong masaktan ng sobra-sobra?! Hindi na nga ako mahal ng mga magulang ko, hindi pa ako nakakapag-sabi kay Jun na mahal ko sya, nasaktan ako agad.

Ayoko na! Ayoko na! Ayoko na!!!!!!!!!!

----

Ang magpapatahan lang naman sakin ay ang sarili kong kwarto sa bahay, kaya magpapa-alam na lang ako kay Prinicipal Kim kung pwede akong umuwi ng kahit dalawang araw man lang. I still need to get clothes, konti lang din naman nadala ko kasi hindi ko alam na iiwan na ako dito.

After I made my decision, I swept my tears away. I used the stairs to go to the Principal's office.

Nangmakarating ako, agad-agad akong kumatok, Gi Jeok-ah! Ppali! Bilisan mo!

"Good Afternoon, Principal Kim, may I ask permission..."

"... Permission to? Ah, Miracle... Come in" She answered as she gestured me to take a seat.

"I was wondering if I can go home, tonight. Konti lang po ang mga gamit na dala ko, I really didn't know that mom would be availing a room in the dorm for me. Malayo din po kasi ang bahay sa school, and I'm having a hard time because of the shortage of my clothes. Will it be possible, if I'll go home tonight?" I asked her politely.

"Oh? I see... I will allow you to go home, BUT! ... You need to be back by Tuesday!" Tuesday?! OMG! That's a long time!!

"Well thank you ma'am, and with that I'll be going~~" Wow! Ang bait naman ni Principal Kim! Jjang!!!

Nag bus ako papa-uwi samin sa Eunpyeong. Naupo ako sa row bago ang pinaka-likod. Korean buses have single chair in a row. Malayong byahe na naman toh... Tangina ayoko na!

Siguro aabutin toh ng 2-3 oras bago makarating samin sa Eunpyeong galing dito sa Gangnam.

Bored na bored na ako, I called my nanny too that I'll be home tonight, she said she'll prepare dinner for me. That eases me for a moment.

Patulog na ako ng biglang nag vibrate yung cellphone ko

[UNKNOWN CALLING]

I slid the answer button and talked to the person on the other line.

"Yoboseyo?" I answered.

"Mira!" He exclaimed.

"Sungcheol ikaw ba toh?"

"Yup. Teka may nakakalimutan ka.." I'm confused.

"...Asan na yung 'Oppa'?"

"Hah!? 'Oppa' sapak gusto mo? And ewww... Oppa? Yuck! Pwede ba?..."

"... Sungcheol-ie, may kasalanan ako sayo, sorry nga pala..."

"Ano yun, Jeok-ie? Hmm... Wala akong maalala"

"Edi hindi ko na ipapa-alala!"

"Ano ba yun? Ang kulit mo ha, humanda ka sakin bukas!"

"Wala ako sa dorm. Uuwi ako samin sa Eunpyeong, nasa bus ako ngayon"

"Hala sya! Takas pa sige, Mira!! Ano nga yung kasalanan mo?"

"Ano kasi nakalimutan ko tawagin si..." Hindi ko kayang sabihin ang pangalan nya. Bumabalik yung sakit na nararamdaman ko.

"Ah... Si Jun?" Shoot! Sapul yung puso ko! Hit my heart Choi Seungcheol! Sige pa! Paka manhid mo!

"O-oo, s-sorry ah..." Nau-utal-utal kong sagot

"You sound so uneasy. May problema ba?"

"A-ah. W-wala! Nakain kasi ako kanina sinisinok lang ako"

"I see. Matulog ka na Jeok!!"

"Bye Seungcheol-ah!" Alam ko na magrereklamo pa yan, but my annoyance is showing so I ended the call earlier than his mouth.

I'm trying to look back at what happened throughout the day. Wala na akong ibang maalala kundi ang nasaktan ako.

Tinulog ko na lang ang sakit na nararamdaman ko. Good thing nagpalit ako ng decent clothes instead of my school uniform, kaya ayos lang kung bumili ako ng mga bagay na hindi appropriate sa edad ko *le wiggles eyebrows*

----

Pagka-gising ko nasa bus stop na ako ng Eunpyeong. Yess!!! I can feel home!!!

I saw a chicken place not from afar. I decided to go straight to it and order a box of chicken for myself.

Nako mukhang magiging Stress-eating tayo ngayon ha! Pero tangina masakit parin!

Naglalakad na ako papa-uwi nang biglang parang may sumusunod sakin? Tinignan ko yung paligid ko, pero wala naman.

Tumingin ako sa kanan, kaliwa, harap at likod, pero wala talaga. I just continue walking until I reached home.

As usual, mga maid lang ang nandito, ano pa bang bago? Ang laki-laki ng bahay pero walang laman!

I need someone to love me! I want to know how it feels like being loved!

Pag dating ko sa kwarto, inilapag ko ang foodies ko sa sahig. Nagpalit na rin ako ng pambahay para naman komportable ako.

As I took my first bite, naalala ko yung sakit na nararamdaman ko. How passionate Junhui's kisses are. Masakit sabihin pero, oo! Sana ako nalang yung babae! Sana hindi ko nalang sya sinundan! Sana...

Nag-isip lang ako ng nag-isip. I tried to think about what wrongdoings have I done that I'm punished this way. Wala naman akong ginawang masama, pero bakit ganun?

I lack of my parent's love, I love someone who doesn't recognize my feelings and hurted me, and I don't know someone who can understand my situation and comfort me!

Sino kaya yung taong makaka-intindi ng nararamdaman ko? Sino kaya yung taong iintindi ng sitwasyon ko? Kakayanin ko kaya to?

I kept on thinking and thinking not realizing I almost finished all the chicken in the box, I know, marami ang chicken sa Korea kasi restaurants always thought of Family sizes. Sa sobrang sakit, malapit ko na maubos.

Iyak lang ako ng iyak habang kumakain, pangpa-lubag loob lang. I cleaned up my mess and the next thing I new everything went black and I'm in deep sleep.

====