My best friend//Megan I Love you

❌Κεφάλαιο 4❌I feel the pain

Απο εκεινη την ωρα κλαίω,χωρις να μπορω να σταματήσω.
Κατευθύνομαι προς το μπανιο.
Μαζεύω τα μανίκια μου.
Αρπάζω το ξυραφάκι και απλα χαράζω το λευκό μου δέρμα,νιωθω μια αίσθηση πόνου αλλα ταυτόχρονα και ευχαρίστησεις.
Γιατί ξέχασα τον πόνο που ειχα και επικεντρώθηκα στο πόνο που ενιωθα στο χερι μου εκεινη την στιγμη.
Ακολούθησαν και αλλες χαρακιές μετα απο αυτην λιγότερο βαθιές.
Η πόρτα χτύπησε και με εκανε να τρανταχτώ.
Σκούπισα το αίμα με ενα βαμβάκι και το κάλυψα με το μανίκι της μπλούζας μου.
Έτρεξα και άνοιξα την πορτα.
Ενιωθα το χερι μου αδύναμο.
Η Μαριτίνα ξεπρόβαλε μπροστα απο την πορτα.
"Σου έφερα την τσάντα σου"
Η φωνή της ηταν χαμηλώφωνη τοσο που ίσα ίσα την άκουσα.
"Σε ευχαριστώ Μαριτίνα"
"Τι κάνεις πως είσαι;"
"Μια χαρά"
"Τι έπαθες εδω;" Ειπε δείχνοντας το μανίκι της μπλούζας μου το οποιο ηταν ματωμένο.
"Τίποτα απλως χτύπησα" ειπα καλύβοντας το χέρι μου περισσοτερο.
"Άσε με να δω" η φωνη της ηταν ανήσυχει.
"Θα σε δω σχολειο αυριο Μαριτίνα,είμαι μια χαρά μην ανησυχείς για μενα" κατάφερα να πω και έκλεισα την πορτα.
Οι γονείς μου έλειπαν ολοι μερα στην δουλεια και στο σπιτι ηταν μονο το βραδυ,οποτε θα εχω αρκετό χρονο μονη μου σπιτι.
Η Μαριτινα την ξερω γυρω στα 2 χρονια εκανε παρέα με εμενα και τον Μέγκαν.
Μας ήξερε και τους δυο τοσο καλά,που ειναι ζήτημα μερών να καταλάβει τι τρέχει και γιατι είμαστε μαλωμένοι.
Μας αγαπάει και τους δύο τόσο πολυ και στεναχωρήθηκε που τωρα και οι τρεις εχουμε απομακρυνθεί.
Ενω αντιθέτως την Τέσσα την γνωρίζω μονο μερικές μέρες μιας που ειναι καινούρια στο σχολειο μας.
Μα αυτην την στιγμη αυτο που με καίει ειναι ο Μέγκαν.
Εννοειται πως θα παλέψω να τον ξεπεράσω,ειδικά μετά απο αυτο που μου έκανε.
Εχει αλλαξει αρκετά.
Πέρσυ ηταν ευγενικός,καλόκεφος.
Φέτος ομως,ειναι απότομος.
Δεν τον ενδιαφέρει τιποτα παρα μόνο οι φίλοι του και οι γκόμενες ή ετσι τουλάχιστον δείχνει.
Που πήγε ο παλιός Μέγκαν;
Ο κολλητός μου;
Ξάπλωσα στο κρεβάτι.
Κοιτάζοντας τις πληγές στο χέρι μου,είχαν σταματήσει να αιμορραγούν.
Αλλα ο πόνος δεν ειχε σταματήσει.
Το τηλέφωνο μου χτύπησε.
Το πηρε στα χερια.
Ηταν ένας αριθμος ο οποίος δεν γνώρισα.
Το σήκωσα και έβαλα το ακουστικό στο αυτί.
"Χευ" μια γυναικεία φωνη ακούστηκε απο την αλλη γραμμή.
"Η Μαριτίνα μου έδωσε τον αριθμο σου,είμαι η Τέσσα" πρόσθεσε
"Γεια σου Τέσσα" αποκρίθηκα
"Νιωθεις καλύτερα; Ειναι όλα καλά;"
"Ναι ειναι ολα ενταξη μην ανυσηχεις"
"Γιατι έφυγες ετσι ξαφνικά;"
"Απλα ένιωσα μια αδιαθεσία"
"Περαστικά,θα ερθεις αυριο;"
"Ναι δυστυχως δεν εχω περιθώριο για αλλες απουσίες" μονολογησα εκνευρισμένη.
"Θα σε δω αυριο λοιπον"
"Bye" ειπα και έκλεισα το τηλέφωνο.
Ακούμπησα το κεφάλι μου στο μαξιλάρι και τα μάτια μου έκλεισαν.