Place Stanislas

Hs 1

Hs 1

Zoals altijd, aangezien hier nooit wat veranderde, zat ik op het terrasje met mijn boek en de vaste cappuccino. Ik had hier mijn vaste routines, maar ik was blij dat ik hier woonde. Er gebeurde hier nooit wat, behalve op één dag van het jaar en daardoor was het ook meteen de vreselijkste dag van het jaar.

Eerst woonde ik in de stad. De meest drukke stad in de buurt; Marseille. Het ligt maar liefst zo'n 100 kilometer hier vandaan. Ik was het laatste meisje dat was ingetrokken in dit miezerige gehucht. Mijn komst was de meest opwindende gebeurtenis geweest in de afgelopen drie jaar, want die ene dag in het jaar - St. Louis Walsh Day - was eigenlijk ook altijd hetzelfde. Iedereen had altijd hetzelfde kraampje, dezelfde opstelling en altijd dezelfde optredens. Over een week zou het weer zover zijn. Misschien zou Maria willen dat ik morgen al zou beginnen met het opbouwen van haar kraampje, al zou dat bijzonder zijn.

Maria was de meest lieve vrouw die ik hier kende. Zij was, als enige andere vrouw, ook uit Marseille hierheen verhuisd.

Ik weet nog hoe mijn ouders en broer reageerde toen ik vertelde dat ik naar hier wilde.

'Mam, pap, William, ik ga verhuizen naar Walsh.' Zei ik tijdens het eten, een week voor ik zou vertrekken. Ze maakte allemaal een geschokte uitdrukking. William verslikte zich zelfs in zijn drinken. Iedereen in Marseille wist dat het een gehucht was en dat alle mensen die daar woonden gestoord waren. Ten minste dat dachten ze. Ikzelf hield sowieso al niet zo van de stad en dat wisten mijn ouders, maar dat ik naar Walsh wilde, kwam als een schok.

'Maar, lieverd?' Mijn moeder wist niet wat ze moest zeggen en dat was de reactie van mijn vader en broer ook.

Ik was net zeventien geworden toen ik het ze had verteld. Mijn broer en ik hadden een goede band, maar ondanks de jaren waarin ik het plan ontwikkeld had, had ik nooit iets tegen William gezegd. Het liefst dacht ik er niet meer aan terug. Ik had al drie jaar geen contact meer gehad met mijn familie en ik was ook niet van plan om ze ooit terug op te zoeken. Voor ik vertrok had ik ze nog mijn nieuwe adres gegeven, maar ze zijn nooit langs gekomen en hebben nooit een kaartje gestuurd..

Ik zuchtte even en las mijn boek. Ik kende het inmiddels al helemaal uit mijn hoofd. The Longest Ride van Nicholas Sparks. Het was mijn lievelingsboek, het was zo mooi geschreven dat ik het kon blijven lezen. Naast dat boek hield ik ook van geschiedenis. Ik had natuurlijk de geschiedenis van het dorpje al helemaal onderzocht. Al wilde niemand me wat vertellen over St. Louis Walsh Day. Nergens kon ik vinden wat nou de reden van het feest was.

'Evia?' Werd mijn gedachten onderbroken. Ik keek op en zag Maria staan. 'Heb je zin om een potje Rummikub te spelen? Meneer Stark van hiernaast doet ook mee.' Ik wist dat het lievelingsspel van Maria Rummikub was, dus ik knikte. Ik nam snel mijn laatste slok cappuccino en stopte mijn boek weg in mijn tas.

Het spel Rummikub was zoiets wat ik niet zou missen, mocht ik hier ooit weg gaan. Ik had het in de tijd dat ik hier was minstens twee keer per week gedaan. Maar omdat Maria alles voor me zou doen, wilde ik ook wat terug doen. Ik was niet erg sociaal en ik dacht al helemaal niet veel aan andere. Niet dat ik wel veel aan mezelf dacht, maar ik was meestal meer in gedachte verzonken dan in de realiteit. Ondanks de saaiheid van het dorpje had ik altijd wel iets om over na te denken. Ik was vooral goed in scenario's bedenken met knappe jongens en dat iedereen dan uiteindelijk lang en gelukkig zou leven.

Ik liep naar binnen en voelde dat de lucht vochtiger aan het worden was, een teken dat het binnen een aantal dagen zou gaan stormen. Er was nog nooit eerder storm op St. Louis Walsh Day voorgekomen. In ieder geval niet toen ik hier woonde. Ik was benieuwd of het door zou gaan als het zou stormen. Ik was sowieso benieuwd of er ieder jaar mensen zouden komen en elk jaar verbaasde het me weer hoeveel mensen er kwamen. Blijkbaar was Louis Walsh heel populair, of een goede man. Ik weet alleen dat hij het dorpje gered had., want meer kon ik niet vinden en Maria wilde me er niks over vertellen. Het was duidelijk een verboden onderwerp.