OLASILIKSIZ

2. Bölüm

Annem ve babam ben altı yaşındayken cinayete kurban gittiler.
Onlar salondaydılar. Ben odamdaydım. Birden içeriden bir çığlık geldi. Annemin çığlığıydı. Neler olduğunu anlamıştım. Evde birileri vardı. Hemen yatağın altına girdim. Içerideki adamlar bütün odalara baktılar. Beni bulamadılar. Onlar gittikten sonra polisi aradım. Her yeri incelediler. DNA, parmak izi, doku örnekleri...
Hiç birinden sonuç çıkmadı. Katilleri bulamadılar. Ve dosya kapandi. Onlar için. Benim icin bu dosya hala açık.

Altı yaşında hem yetim hem öksüz kalmıştım. Üstelik katilleri bulamamışlardı. O zamanlar yeteneklerimin olduğunu bilmiyordum. Sürekli katilleri araştırıyordum. Onlar hakkinda en ufak bir bilgi bile annemle babamın katilini bulmada bana yardımcı olabilirdi. Psikanaliz yapmayı öğrendim. Insanların yüz ifadelerinden onların yaşam hikayesini bile anlayabiliyordum. Kendimi geliştirdim.
Yeteneklerimi fark ettiğimde dokuz yaşındaydım. Ve bir dahiydim. Ama ben bunu sadece katili bulmaya odaklamıştım. Gördüğüm her insanı inceliyordum. Yedi senedir bunu yapıyorum. Şu an on altı yaşındayım. Hala ailemin katilini bulamadım. Ancak başka katilleri buluyorum. Tamı tamına altmış iki insanı katil olmaktan kurtardım. Daha önce bahsettiğim gibi insanların düşüncelerini kontrol edebiliyorum. Bu insanları herhangi bir yerde herhangi bir şey yaparken akıllarından geçen düşünceler sayesinde tanıdım. Bu insanlardan bazıları bana yardımcı oluyor. Mesela Selin.
Selin de benim gibi bir dahi. Onunla bir kütüphanede tanıştık. Selin okuduğu, gördüğü, duyduğu her şeyi kaydedebiliyor. Bunları unutmuyor. Bu çok işe yarıyor.
Bir de Murat var. Murat bir dahi değil. Ama Murat bizim toplumla iletişimimizi sağlıyor. Selin ve ben insanlar tarafından dışlanıyoruz genelde. Başka bir deyişle bizim halkla ilişkiler bölümümüz gibi.
Onlarla on bir yaşına tanıştım. Bana yardımcı oluyorlar.
Ve ben git gide katile yaklaştığımı hissediyorum.