'Hey princes, wakker worden.' Fluistert een hese maar zachte stem in mijn oor. Ik lach zacht en open mijn ogen. Maxim hangt met zijn hezicht recht boven het mijne. Hij drukt een kleine kus op mijn neus en loopt dan de kamer uit.
Gisteren zijn we terug naar Bram gegaan. We hebben niet veel meer gedaan en zijn dan gaan slapen.
Vandaag is het terug school. jeeej. Dan kan ik lekker alles gaan uitleggen aan Jake. Of ik ontloop hem. Dat kan ook, ik denk dat ik opsie twee neem, daar zit minder drama in denk ik.
Terwijl ik verder nadacht douchte ik kleede me aan en eten.
Ik stapte de auto van Sander in. Maxim zat er al net als Sander en Bram. Sander achter het stuur, Maxim in de bijrijdersstoel en ik en Bram op de achterbank. In stillte reden we naar school.
Op school aangekomen parkeerde Sander op de parking. (logisch) Iedereen stapte uit. Op de parkeer plaats leek het wel alsof iedereen ons aan staarden. Er stonden hier altijd veel mensen, maar dat ze je zo aanstaren.
Ik werd uit mijn gedachte gehaald door Sander die de auto deur dicht smeet. Ik stapte naar Sander en knufelde hem stevig. 'Pas goed op jezelf.' zei hij in mijn oor. Ik knikte als antwoord en liet hem los. Ik had Sander amper los gelaten of Maxim trok me al in zijn armen. Hij knuffelde me bijna plat maar ik vond het wel fijn. Hij liet me losser maar hield zijn armen rond mijn middel hangen. Hij lachte zo mooi en ik verdronk bijna in zijn mooie bruine ogen. 'Pas goed op de bende, ik wil iedereen heel.' Zei ik met een kleine lach. 'Ik zal proberen maar, ik kan niks beloven.' Nu lachten we allebij. Ik gaf hem nog een kleine kus op zijn mond en liet hem dan los. Snel liep ik naar Bram die al naar binnen was aan het lopen. 'Oh en let goed op Sam!' riep ik de jongens nog na en volgde Bram naar binnen.
Ook in de school keeken veel mensen ons aan. 'Wat is hier aan de hand?' vroeg ik zacht aan Bram. 'Ik heb geen idee. Probeer gewoon normaal te doen, ik zoek het wel uit.' Ik moest lachen. Hij wil altijd alles oplossen, zelfs in de bende. Al zit hij er niet officieel bij, we laten het toe, het is soms wel handig. 'Oké, zeg het me dan maar als je het weet, misschien weet ik het wel eerder.' 'Ha nooit, net als bij al de plannen van Na-' Ik duwde mijn hand op zijn mond om hem te laten stoppen met praten. 'Zwijg!' siste ik hem toe. Vluchtig keek ik om me heen of iemand het misschien had gehoord, maar gelukkig was iedereen te druk met andere dingen. 'Spreek zijn naam niet uit, niet hier. Je weet nooit wie het hoord.' Ik probeerde mijn stem zo kalm mogelijk te laten klinken. 'Wauw Sky denk je echt dat hier een spion of zo rond loopt, doe eens normaal, er zijn amper bendes in deze stad.' Bram's woorden kalmeerden me wel. Ik deet ook wel een beetje raar. Het is gewoon die bedreigingen van Nathan. Die ene dag buiten de basis, en dan zijn rare blik tijdens het gevecht. Ik werd er gek van. Ik snapte het niet. Wat was hij van plan? Wat heb ik ermee te maken? Oké dat laatste weet ik wel. Dat is gewoon van mijn verleden, maar wat wil hij me daan aan doen? Hij heeft vroeger al zo veel gedaan. Bij die gedachte aan vroeger kreeg ik een rilling over mijn rug. Alles wat hij heeft gedaan, en niet alleen wat hij heeft gedaan maar ook de anderen. Ik heb het allemaal proberen weg te stoppen. Al mijn gevoelens van toen, al mijn problemen, mijn gedachten. Allemaal wrggestoken, diep van binnen weggestoken. Ik schrok wakker uit mijn gedachte door de bel, snel liep ik naar mijn kluisje en daarna naar de les.
In de les zat ik aan een tafel alleen, maar natuurlijk moest Jake weer naast me komen zitten. Hij haf zijn beroemde grijns op zijn gezicht. Er hangt een ongemakkelijke stilte tussen ons. Niemand weet iets te zeggen. Uiteindelijk begint Jake. 'Duuuus... Je bent echt zijn zusje?' Ik knikte. 'Ik hoop dat dit onze vriendschap niet verpest.' zei hij stil. 'Wat?' vroeg ik verward. 'Ja je weet wel. Hij is een soort vijand van me dus...' 'Nee dat bedoel ik niet. Maar onze vriendschap. Ik ken je amper. Je bent een vriend van Bram, daarom nog niet van mij.' Ik stopte even en keek hem recht in zein ogen. 'Erhg je bent echt zo'n klootzak, je denkt dat iedereen je mag, dat iedereen aan je voeten ligt, maar ik zal je uit je droom halen, dat geld niet voor iedereen, en al helemaal niet voor mij!' Het laatste siste ik recht in zijn gezicht en draaide me van hem om. De les begon en ik concentreerde me zo goed als het kon. Hij bleef me maar de hele tijd aan staren echt creepy. Zijn grijns had ondertussen plaats gemaakt voor een strakke lijn. Zijn mooie groene ogen die net nog twinkelde, staan nu dof en kil. Heb ik dat gedaan? Ik heb toch alleen maar de waarheid gezegd? Zo erg zal het wel niet zijn, hij is tenslotten wel dé Jake West. Het is vast niks.
De bel gaat en rustig ruim ik mijn spullen op. Als ik naar buiten loop zie ik dat Jake me stond op te wachten. Ik keek hem vraagend aan en zijn grijns verscheen weer. ik snapte er niks van. Plots duwde hij me tegen de harde muur. Er ging een harde pijnlijke steek door mijn rug van de klap tegen de muur, en die van gisteren aan de cinema. Een zwake maar zeer pijnlijke kruen verliet mijn mond. Jake hoorde het en zetten een stap naar achteren. Hij liet me wat losser, maar door de pijn die ik nog dteeds ligt voelde wouden mijn benen niet werken en zakte ik er door. Jake ving me net op tijd op voor ik de grond raakte. Ik glimlachte zwak als bedankje. Hij zetten me terug op mijn benen, die het nu wel deden. Ik zag hoe Bram naar ons toe kwam, en hij zag er niet bepaald blij uit. Toen hij bij mij was trok hij me tegen zich aan en keek boos naar Jake. 'Wat heeft hij gedaan?' siste hij naar me terwijl hij Jake strak bleef aankijken. 'Niks. Hij heeft niks gedaan.' Zei ik licht in paniek. Bram is nog nooit echt boos geweest. Oké wel maar dat was vroeger, nu niet meer. 'Waarom heb je dan pijn?' Ik keek verslagen naasr de grond. 'Waar heeft hij je geraakt?' zei hij nu licht geïrriteerd. Hij keek me nu recht aan. 'Mijn rug en hij was het niet echt niet.' Hij knikte. 'Wie was het dan?' Ik keek naar de grond. Moet ik het vertellen van Thomas. Hij weet wie het is, maar dan word hij mischien weer bezorgd en... 'Het-het was... Thomas.' zei ik zacht. Ik keek naar zijn gezicht. Het stond verbaasd. We keken elkaar in stilte aan. 'Wie is Thomas?' vroeg de stem van Jake. Oh nee helemaal vergeten. Hij stond hier ook nog. Ik raakte licht in paniek. 'Eh... Iemand.' zei ik snel. Hij knikte bedachtsaam. 'Oké' zei hij droog. Hij draaide zich om en liep weg naar zijn volgende les. De bel ging en Bram en ik gingen ook naar de les.
Met de pauze zat ik rustig te eten, samen met Caro toen Bram opnieuw kwam aan lopen. 'Ik weet waarom iedereen ons aankeek deze morgen.' 'Oh en waarom dan wel als ik vragen mag?' Zei ik met een speelse glimlach. 'Ze keken zo door...' hij wachte voor spaning. 'Door?' vroeg ik nu geïrriteerd. 'Het kwam door Sander en een beetje door Maxim. Iedereen kent Sander als een slecht iemand uit een bende net als Maxim en aangezien dat je hem kuste en iedereen het kon zien ,zijn ze best bang voor ons geworden.' Mijn mond vormde een grote 'o' 'Maar oké ik snap dat ze bang zijn maar hier, in deze stad, klopt niet... Weten Sander en Maxim dit?' 'Ja' Ik knikte.
De bel ging, de school was uit. Ik moest te voet naar huis en Bram was al vertrokken dus moest ik maar alleen.
Ik stapte een van de straten van mijn wijk in. In de verte zag ik een figuur me aanstaren. Ik kon niet zien wie het was maar ik had een slecht voorgevoel. Zo kalm mogelijk stapte ik door. Ik kwam steeds dichter bij de onbekende figuur. Hij werd steeds duidelijker, tot ik hem herkende...
Oeeee cliffhanger hahaha
voila 2 hoofdstukken op een dag haha oke ik werd verplicht dus b3dank babette maar. Zij kan zagen niet te geloven hahaha. volgende hoofdstuk schrijf ik zo snel mogelijk
veel lees plezier
en sry mensen voor rare woorden ik kijk niet altijd na en mijn gsm doet altijd raar met typen dus sry en ik heb dyslexie
toedels xx
toedels xx
JE LEEST
The Goodgirl with the Bad Secret (discontinued)
Teen Fiction(discontinued) Als Skyler Blue te horen krijgt dat ze gaat verhuizen veranderd alles. Sory ik ben niet zo goed in beschrijvingen, lees het boek maar gewoon.
