The Goodgirl with the Bad Secret (discontinued)

Hoofdstuk 15

HAPPY NEW YEAR!!! 2016 eindelijk voor iedereen een heeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeel fijn jaar, veel plezier en ik hoop dat ik er nog veer lezers bij mag krijgen. Ook graag stemmen of reageren aub en als je me volgt volg ik terug, dat je het weet.
Veel lees plezier een éxtra lang stukje voor het nieuwe jaar.
TOEDELS XX

Ik zat in een donkere kamer, opgesloten. Ik zat in een klein hoekje, tegen de muur. Een zware ijzere duer ging open, ik zag het niet maa, hij piepte heel luid. Ik hoorde voetstappen binnen komen en ik duwde mijn slappe en vermoeide lichaam dichter tegen de muur. Hij die binnen kwam, kwam op me af gestapt. Ik hoorde zijn zware voetstappen dichter bij komen en mijn adem versnelde onbewust. Er viel een klein straaltje licht binnen in de donkere kamer en hij doe bonnen kwam stopte in het licht. Ik vertijfde van angst toen ik zag wie het was. Nathan. 'Hey belle' zei hij met een onheilspellende grijns op zijn gezicht. 'W-wat moet je Nathan!' siste ik. Ik probeerde recht te gaan staan, en het lukte nog erg goed. Aangezien ik hier weet ik veel hoe lang heb gezeten, ben ik best wel stijf. Nathan kwam op me af en duwde me hard tegen de muur. 'Wat doe je?' vroeg ik zacht. Nog geen seconde later duwde hij zijn lippen hard op de mijne. Ik voelde de eerste tranen over mijn wangen rollen toen hij zijn handen over mijn lichaam lied glijden. Hij lied mijn lippen los en begon met zacht kussjes te plaatsen in mijn nek. 'Na-Nathan, stop alsjeblief.' Hij lachte kort. En ging dan verder. Zijn lippen plaatste hij steeds lagerr en lager tot aan mijn schouder. Ondertussen stroomde de tranen over mijn wangen als één van de niagara watervallen. Het leek wel alsof hij genoot van mijn pijn en verdriet en ging steeds ongestoord verder, en verder...

Ik werd wakker en opende mijn ogen. Ik sloot mijn ogen om nog wat verder te blijve liggen toen ik wat besefte. Ik ben niet wakker geschoten uit mijn droom, ik zweet niet, ik hijg niet, nee, ik lig gewoon rustig en stil. Oh nee, nee nee nee. Het was geen droom. Nee deze keer was het echt. Beelde van gisteren flitste door mijn hoofd. De Dark Warrior, het gevecht, mijn ontvoering. Al kun je het niet een echte ontvoering noemen. Ik had moeten weten toen ik in die auto stapte wat hij ging doen. Ik was dan wel verkleed als Dark Warrior, hij wist dat ik het was. hij wou mij, Skyler Bleu. Hij gebruikte gewoon mijn geheim als chanteert middel.
Ik probeerde maar terug te slapen. Dan kan ik hier misschien sneller weg. Zuchtend draaide ik me op mijn zei. Ik wou de slaap niet vatten en opende mijn ogen lichtjes. 'AAAA!' riep ik uit. Naast mij lag iemand. Hij lag met zijn rug naar me toe, maar ik vermoede wel dat HIJ het was. Hij draaide zich kreunend om. Mijn vermoedes werden bevestigd. Jep inderdaad Nathan lag pal naast me. Ik zuchte luid en zetten me recht in bed. Het bed kraakte. Blijkbaar stond het hier al veel te lang. Zou ik ook zo gaan kraken als ik hier nog veel langer zat. Nathan ging ook recht zitten. Hij keek me even grijnzend aan. 'Goodmorning belle.' Zei hij zacht. Ik gaf hem een doodelijke blik die blijkbaar niet hielp. Natuurlijk niet anders was hij er al jaren niet meer geweest. 'Shut up' siste ik. Hij stond op uit bed. Hij liep naar de deur van mijn "cel". En voor hij die terug achter zich sloot zei hij nog: 'Je was anders geweldig gisteren.' Hij sloot de door en deed hem op slot. Voor als ik zou willen ontsnappen. Best begrijpelijk. Ik ben al eerder ontsnapt. Ja je las het goed, dit is al de tweede keer dat hij me ontvoerd dus geen paniek ik kom er wel uit. Al zal ik wel nog even moeten bedenken hoe? Ach dat lukt wel, ik kan alles. Ik ben Skyler Bleu. Ik heb gevechte gewonne. Ik heb mensen het ziekenhuis in geslagen. En het ergste ik heb mensen vermoord. Ik huiver bij die laatste gesachte. Die ene keer... Zoveel, alleen door mij en hij. Niemand weet wat ik in mijn echte verleden heb gedaan. Oké, sommige weten het half maar niemand weet het hele verhaal. Waar ik was, wat ik deed, waarom ik het deed. Niemand... Niemand, behalve hij en ik. Hij was mijn reden. Hij was alles. Waar, wat en waarom. Hij was er bij. Hij weet alles. Hij was hetzelfd, net als ik. Alles wat ik deed is in een maand gebeurd, samen met hem. Hij was mijn alles in die tijd. Ik, ik was het zijne. We deden alles samen met een reden. En hij is verdwenen. Op de dag dat alles stopte, alles was gedaan, en hij... Hij verdween. Sinsdien heb ik hem nooit meer gezien. Twee jaar. Al zo lang was het geleden. Maar om weg te komen toen hebben we wat beloofd. We zijn er toen speciaal heen gehaald. Hij had ons uitgekozen. Samen met nog andere, maar wij kwamen wel samen aan. Hij had ons uitgekozen en dus liet hij ons ook niet zomaar gaan. Om de twee jaar moesten we terug. Die belofte hadden we gemaakt. Om de twee jaar vrijwillig, terug naar daar. We moesten max een week blijven. Hij had verteld dat het af hing welke taak we kregen. Ook moesten we, als ze hij ons riep, komen. En hoe? Dat was via een chip in onze nek. Hij kon ons traceren en oproepen waneer nodig. Hij heeft het nog niet gedaan, gelukkig. Hij mocht het ook alleen als er niemand anders geschikt was. Het fijne was wel. Als ik moest komen, moest hij dat ook. Maar dat is dan ook wel het enige goede eraan. En onze sterke band, al merkte je er nu niet echt veel van. Ik schrok op uit mijn gedachte toen ik me iets besefte. Twee jaar geleden zijn we weggekomen, en we moesten twee jaar larer terug. En dat was dus dit jaar. Oh help. Hij had gezegd ons op te roepen via de chip. En ik kan je één ding zeggen het is niet fijn. Oh nee nu ben ik nog harder gestrest. Waneer gaad hij ons op roepen? Wat zullen we moete doen? Weer dode zonder enige emotie? Ik begon half te flippen en was diep in gedachte waardoor ik letterlijk een meter omhoog sprong toen de deur open ging. Nathan kwam binne en zette zich naast me neer op de grond. Ik keek emotieloos voor me uit, staarend in het niets. 'Skyler?' fluisterde hij zagt. Ik draaide mijn hoofd naar hem toe. Zijn ogen stonden dof. 'Ik wil een deal maken?' Ik knikte afwezig. 'Oké het zit dus zo. Ik ga je laten -' Ik sprong recht bij die zin. 'J-Je laat me gaan.?!' vroeg ik verward. 'Jep... Maar alleen, en alleen dan?' Ik knikte hevig. 'Oké. Ik laat je gaan maar, dan moet je mijn vriendin spelen.' 'Je WAT?!' 'Je hoorde me wel.' antwoordde hij lachend. 'Waarom zou ik dat ooit doen?' vroeg ik dan maar. 'Je kan ook gewoon hier blijven. En me hier maar gezelschap houden? Aan jou de keus?' Ik dacht even na. 'Oké, maar dan met duidelijke regels.' 'Oké maar met mijn regels.' Ik knikte maar gewoon. 'Ten eerste: Als je weg loopt, me slaat of iemand hier over verteld waar ik in de problemen van kom. Dan zal er wat gebeuren met je aller liefste broertje.' Mijn adem stokte in mijn keel. 'W-Wie?' 'Maakt dat wat uitdan?' vroeg hij grijnzend. Ik wou hem in de haren vliegen maar bedacht me op tijd. Ik deed teken dat hij verder kon gaan. Hij knikte. 'Ten tweede: je moet geloofwaardig doen. Daarmee bedoel ik dus zoals je zou doen met Maximetje.' Ik knikte opnieuw. 'Als we het toch over hem hebben, je maakt het uit.' Ik schrok van hoe fel het uit zijn mond kwam. Ik twijfelde. 'Oké, nog iets?' 'Ja, nog een ding. We zullen een paar keer gevechte bij houden in The Club. En dan ga je mee! Zonder al je gezeik, begrepen?!' Ik knikte en vroeg: 'Bedoel je?' Hij knikte. 'Doe je het?' 'Ik heb niet veel keus dus oké.' zei ik zuchtend. 'Beloof het!' riep hij bijna. Ik zuchte diep. 'Oké maar, ik ga maar één keer mee naar die club. Dan is het gedaan en laat je me met rust of ik kan je slaan, net als de rest!' zei ik fel. 'Oké belle zoals je wil. Maar ik kan niet belooven dat ik je helemaal met rust laat.' Ik mopelde wat leek op 'Had ik ook niet verwacht, maar oké' Gelukkig hoorde hij het niet.
Hij liep naar de deur toe en opende hem voor mij. Ik liep rustig naar hem toe. 'Wat een gentelman.' zei ik met een hroote lach op mijn gezicht. 'Voor jou altijd babe.' fluisterde hij in mijn oor. Zijn warme adem tehen mijn huid deed me huiveren. Hij merkte het en begon zachte, kleine kusjes te plaatsen in mijn nek.
'N-N-Nathan' prevelde ik zacht. Hij keek me grijnzend aan. Hij wou me kussen maar ik hield net op tijd mijn hand tegen zijn mond om hem tegen te houden. 'Nop nog niet. Pas in de club.' Hij kijkt me even verbaasd aan maar hersteld zich dan snel. 'Ik maak de regels en jij volgt ze alleen.' Ik knikte snel en nog voor ik iets kon zeggen drukte hij zijn lippen ruw op de mijne. Ik hield ze stijf op elkaar. Het is Nathan. Hem, kus ik nóóit meer. En ja ik heb het al eerder gedaan. Dat zat ook in mijn verleden, En we hebben zelfs iets gehad. Vreemd hé. Hij was zelfs mijn eerste keer. Alleen hij dwong me zowat dus zijn we ook uit elkaar gegroeid. Dat en het fijt dat hij me ook aan drugs deed. Hij hield me uit mijn gedachte door me tegen de muur aan de duwen. Geschokt hapte ik naar adem. Hij greep zijn kans. en duwde zijn gore tong in mijn mond. Ik probeerde er aan te wene en te doen alsof het Maxim was aangezien dit niet de laatste keer zal zojn dad hij dit doet. Na een tijdje trok hij terug. Hij pakte mijn hand en trok me door een paar gangen. Op weg naar buiten. Op weg naar mijn vrijheid, een wereld zonder hem. Tot hij meee sleurt naar die club . Maar tot dan en ook daar na heb ik weer gewoon totale vrijheid.
Hij duwde me de laatste deur uit. Fel zonlicht scheen opnieuw in mijn gezicht. Hij trok me zijn auto in en stapte zelf in aan de bestuurders kant. We reden in stilte weg.

De hele rid waaren we stil. Hij stopte een straat voor die van mij. 'Voor het geval dat' zei hij. Ik stapte uit. Hij riep me nog na: 'Ik stuur je nog wel waar en wanneer!' 'Oké ik zie je dan!' riep ik maar terug. Als ik toch met hem mee moest kan ik best vriendelijk doen. 'Liever vriend dan vijand' zei mijn vader altijd. Ik grinikte bij die gedachte. Ik liep door terwijl ik nog wat nadacht over hoe het zou gaan. Hoe het ging met Bram, Sander, Maxim en al de rest.
Ik stopte bij de voordeur. Ik belde aan, aangezien ik geen sleutel had. Ik hoorde wat gestomel en de deur ging open terwijl Bram recht in mijn gezicht riep: 'Wie de fucking hel komt me nu weer sto- Skyler!'