Ms. Innocent Meets Mr. F*cker [R16] #Wattys2017

Chapter 8

Kurt Jiyong's POV

Hi.

I am Kurt Jiyong Kwon, kilala niyo na ako malamang. 19 years old na ako. I am the son of Henry and Mina Kwon. Nakilala na ako dahil ako ang Youngest Billionaire sa Pilipinas dahil bata pa lang ako pinag-aral na ako ni Papa tungkol sa business kahit 19 palang ako, kaya ko nang magpatakbo ng isang kumpanya kaso ayaw pa ni Papa. Gusto ni Papa na ipagpatuloy ko ang pag-aaral ko para mas maganda ang background ko pero hindi ko na sineseryoso ang pag-aaral kasi halos lahat alam ko na. At laking pasasalamat ko kay Papa kasi isa siya sa naging daan para maging Youngest Billionaire ako, nang dahil sa yaman niya, wala ako sa kinatatayuan ko. At nag-iisang anak lang ako kaya tinutukan talaga ako ni Papa. Kilala din ako ng mga taga-NSC na 'Mr. Fucker' because I love to fuck. /smirk/

Hindi na ata ako mabubuhay ng wala akong nakakatalik. Why am I doing this? Because it's fun.

It's fun to play with girls.

Masayang gamit-gamitin ang mga babae. Kasi iiwan ka rin naman nila kapag nalaman nilang sobrang seryoso mo na sa relasyon niyo, bibitawan ka nila kahit gaano kahigpit ang kapit mo.

Kaya eto nalang gagawin ko sa buhay ko, eenjoyin ko muna ang mga babae tapos 'pag nagsawa na ako, iiwan ko na sila ere. Kahit magmakaawa sila sakin na seryosohin ko sila o kahit umiyak sila ng dugo, wala akong pake kasi hindi ko naman dapat bigyang-atensiyon yung pakiramdam nila eh. Tch.

I can still remember my first love.

I can still remember how she cared for me.

I can still remember how happy we were.

I can still remember how we fell inlove.

I can still remember how she left me.

I can still remember how she said goodbye.

I can still remember how she broke me. How she wrecked my heart.

I can still remember her.

I can still remember Zoey Mizuhara.

I can still remember the girl who I've ever loved.

Nasasaktan pa rin ako kapag naiisip ko ang mga nangyari samin. Alam kong dapat na akong magmove-on kasi 2 years na ang nakakalipas. Malamang siya ay nakapag-move on na kasi siya naman ang nang-iwan eh.

'Pag naiisip ko yun, parang kahapon lang lahat nangyari kasi sariwang-sariwa parin lahat sa isipan ko.

Flashback

2 years ago....

Isu-surprise ko si Zoey dahil may mahalaga akong sasabihin sa kanya. Ay mali. Itatanong pala sakanya.

Naglalakad kami papunta sa venue na napagpasiyahan ko. Ginastusan ko talaga ang venue kasi special ang gagawin ko.

Nakatakip ang kamay ko sa mata niya habang naglalakad kami.

"Jiyong, ano bang meron?" tanong niya habang naglalakad.

"Basta, secret. Malalaman mo mamaya." sagot ko.

Binuksan ko ang mga ilaw habang nakatakip parin ang mga kamay ko sa mga mata niya.

Sa pagsabay ng pag-agos ng tubig sa fountain at pagbukas ng mga ilaw ay inalis ko na ang mga kamay ko sa mata niya.

"A-anong m-meron?" nag-aalinlangang tanong niya.

"Kain ka muna." utos ko.

Umupo siya at kumain kami. Tahimik lang siyang kumain.

"Nagustuhan mo ba?" tanong ko para mabawasan ang katahimikan.

"A-ah e-eh o-oo!" utal niyang sagot.

"Na-surprise ka ba?"

"Oo." parang naging uneasy siya.

"Ayos ka lang ba?" tanong ko kasi parang iba siya ngayon.

"O-oo n-na-m-man!!"

Kumain nalang kami. Pero may binunot ako sa bulsa ko. Tumayo ako at lumuhod sa harap niya.

Habang nakaluhod ako, binuksan ko ang box na naglalaman ng singsing.

Papakasalan ko na siya. Desidido na ako kahit 17 years old palang kami, pwede ko namang hintayin na makagraduate kami at magpakasal pagtapos nun.

"Zoey Mizuhara, you are the only one who understands me even more than myself. You are the only one with whom I can share everything, even my personal secrets. I want you to be with me always. I love you. Will you marry me?" pagkasabi ko nun, nilahad ko yung singsing.

Napatayo siya. At parang nag-aalinlangan siya.

"I'll repeat. Will you marry me, Zoey Mizuhara?" tanong ko baka kasi nabigla lang siya.

Say yes please.

"T-tu-tumayo k-ka d-diyan..." pinatayo niya ako.

Bakit ang weird niya ngayon?

"Sigurado ka ba?" tanong niya.

"Oo lagi akong sigurado pagdating sayo." proud kong sagot.

"Uhm. H-hindi ba masyadong maaga pa?"

"Pwede ko namang hintayin na makagraduate tayo eh. Papakasalan kita, pagtapos nun. Bakit? Ayaw mo ba akong pakasalan?"

Hindi siya umimik. Pero I heard her sobs.

"Ayaw mo ba sakin?"

Umiyak siya sa tanong ko. Hindi ko alam kung bakit siya umiiyak pero ayokong nakikita siyang ganyan.

"Sorry, Jiyong..."

"Sorry? Saan?" nilapitan ko siya.

"Bakit ka nagso-sorry?! Ipaliwanag mo sakin." tumataas na ang boses ko.

"I have to break up with you..."

The sentence that broke my heart into pieces.

"Wag kang magbiro." seryosong sagot ko.

"Hi-hindi *sobs* a-ako *sobs* na-nagbibiro..." patuloy parin ang iyak niya.

"Hindi totoo yan! Wag mong sabihin yan!" niyakap ko siya.

Nagpumiglas siya sa yakap ko.

"Dapat matagal ko na itong sasabihin, hindi lang ako makahanap ng tyempo pero ito na ata ang tamang tyempo. Ayoko na, Jiyong! Sawang-sawa na ako! Nasasakal na ako sa relasyon natin!!" galit na siya pero umiiyak parin.

Pilit kong hinawakan ang kamay niya pero binibitawan niya ito.

"Pag-usapan natin ito.... Please, wag mo akong iwan." pagmamakaawa ko.

Tumigil na siya sa pag-iyak. Naging fierce ang awra niya.

"Sorry. Pero nakapagbook na ako ng flight. At bukas na ang alis ko.... Mag-aaral na ako sa ibang bansa for good. Mas maganda ang opportunity doon."

With those words, she left me hanging there.

End of Flashback

I still love her. I will forgive her when she comes back.

I will love her eternally.

"Babe.." nabalik ako sa realidad nang magsalita ang katabi ko.

"Get dressed, babe. Napagod ako, you may leave now." utos ko.

"Okay, see you later." humalik muna siya sakin bago siya umalis.

----------

✿ Don't forget to vote and comment. ✿