Pinky Promise (Harry Styles Fanfic)

Chapter 14

Νομίζω πως θα μπορούσα να τον χαζεύω για ώρες να ελίσσεται επιδέξια στον πάγο ανάμεσα σε όλους τους αδέξιους πρωτάριδες.Από την άλλη άκρη του παγοδρομίου τον βλέπω να μου κάνει νόημα να πάω κοντά του.Λόγω της απόλυτα επιτυχημένης τούμπας που προηγήθηκε αποφασίζω να μην πιέσω την τύχη μου και πιάνομαι από το ξύλο που υπάρχει περιμετρικά του παγοδρομίου.Τσουλάω με αργά όσο το δυνατόν πιο σταθερά βήματα στον πάγο.Τι στο καλό ξέχασα να πατινάρω;Μάλλον φταίει το οτι το παγοδρόμιο σήμερα ειναι γεμάτο απο κόσμο και ανάμεσα σε ολους τους αδιάφορους ξένους υπάρχει ένα συγκεκριμένο πρόσωπο,το οποίο αυτή τη στιγμή εχει πιαστει και αυτό από το ξύλο γιατί δε μπορεί να συγκρατήσει το γελιο του για την αγωνιωδη προσπαθειά μου να το πλησιασω.

Κουνάω απεγνωσμένα το κεφάλι μου και επικεντρώνομαι στην αποστολή μου:να φτάσω κοντά του χωρίς να σπάσω τα μούτρα μου.Που να ήξερα οτι τα λογια της Λορέιν θα είχαν βγει αληθινά;

"Μισή ώρα για να διασχίσετε μισό μέτρο απόσταση στον πάγο δεσποινίς Έλσα.Μπορεί να έχεις το όνομα αλλά δεν έχεις και τη χάρη της ομώνυμης πρωταγωνίστριας του Frozen"λύνεται πάλι στα γέλια
"Μπορείς επιτέλους να σταματήσεις;Έχει γυρίσει όλο το παγοδρόμιο και με κοιτάζει."τα μάγουλά μου εχουν γίνει κατακόκκινα
"Ελα δω.Θα σε μάθω να κάνεις πατινάζ."μου προσφέρει το χερι του και στη χειρονομία του σταυρώνω τα χέρια στο στήθος μου.
"Ξέρω να κάνω πατινάζ!Απλά είμαι λίγο ντεφορμε.."
"Καλά καλά..έλα τότε να σου το θυμίσω"

Απρόθυμα παίρνω το χερι του και εκείνος με το άλλο πιάνει τη μέση μου και με οδηγεί στο κέντρο.Μια παρέα κοριτσιών που βρισκόταν εκεί μόλις μας βλέπει να πλησιάζουμε τοσο κοντά ο ένας στον άλλο,απομακρύνονται κρυφογελώντας και ψιθυρίζοντας.Με γυρνάει ωστε να είμαστε πρόσωπο με πρόσωπο.Βασικά πρόσωπο με στήθος γιατί είναι και πανύψηλος.

"Με εμπιστεύεσαι;"
"Δεν ξερω..θα έπρεπε;"
"Ας κάνουμε μια νέα αρχή.Σα να μην έχει συμβεί τίποτα.Σα να μην έχεις δει το χειρότερο εαυτό μου.Γιατί φέρθηκα σαν μαλάκας και δε σου αξίζει."σκύβει το κεφάλι του ντροπιασμένος για τον εαυτό του.Σκέφτομαι αυτό που μου είπε για λίγη ώρα πριν απαντήσω.
"Ενταξει."
"Τι;!"σηκώνει τα μάτια του εκπληκτος
"Προς το παρον...σε εμπιστεύομαι."
"Ωραια"ενα μικρο χαμόγελο ικανοποίησης και ένα συγκαταβατικό νεύμα ακολουθούν αυτή τη φράση του.
"Λοίπον ελα.Θα σε πιάνω και θα σε οδηγώ εγω μέχρι να πάρεις το κολάι και μετα θα σε αφήσω να κανεις μονη σου.Ξερω οτι μπορείς."