Pinky Promise (Harry Styles Fanfic)

Chapter 5

Έχω κοκκαλωσει και απλά κοιταω τη γνώριμη φιγούρα που στέκεται στο παράθυρο. Εκει που ημουν ετοιμη να σηκωσω το χερι μου και να τον χαιρετησω,εκείνος ξαφνικά απομακρύνεται από το περβάζι και σβήνει το φως.Δεν περίμενα αυτή ακριβώς την αντίδραση. Σκέφτηκα στιγμιαία ότι μπορεί να με ξέχασε αλλά φυσικά κάτι τέτοιο δε στέκει. Αλλά ίσως να επέλεξε να με ξεχάσει αφού τα γράμματα που του έστελνα έμεναν αναπαντητα.Ίσως να γνώρισε άλλες παρέες και εγώ πλέον να μην του είμαι κάτι.

Από τις σκέψεις μου με βγάζει η φωνή της Τζέιν

"Γκουχ γκουχ..νομίζω ότι η κολλητη σου έχει κάτι σήμερα και ξέρεις πρέπει να πεις κάτι",με κοιταει δήθεν πειραγμενη
"Χρόνια πολλά τζεεειν!"της λεω όσο πιο χαμογελαστα και φωναχτά γίνεται.
"Πάμε να το καψουμε σήμερα."
"Ε καλά στις 12 μισή εγώ φεύγω..",τους λεω και κατσουφιάζουν
"Ωω έλα ρε Έλσα αμάν,Χριστούγεννα έχουμε"
"Τζέιν μην κανείς πως δεν ξέρεις τους γονείς μου"
"Καλά δε θα χαλασουμε τη βραδιά μας,πάμε και βλέπουμε!"λέει η Λορέιν.

Μπαίνουμε στο αυτοκίνητο και κατευθυνομαστε προς το κέντρο της πολης.Πρώτα πηγαινουμε στην αγαπημένη μας πιτσαρία και αφού σκαμε από το φαγητό αποφασίζουμε να περπατησουμε και να χαζεψουμε τις χριστουγεννιάτικες βιτρίνες πριν πάμε στο club όπως έχει κανονίσει η Τζέιν.Πιανομαστε και οι τρεις αγγαζε και παρολο που δείχνουμε πολύ γελοίες,το ;απολαμβάνουμε!

"Κοριτσιααα λίγοι μήνες έμειναν μονο!αυτο ήταν.θα δώσουμε εξετασεις!"λέει η Λορειν
"Κοιτά χαρά.εγώ δε θέλω να τελειώσει το σχολείο. Δεν είμαι έτοιμη να σας αποχωριστω ρεε!"λέει η Τζέιν
"Ποιος είπε ότι θα χωρίσουμε;δεν περάσαμε 5 χρόνια μαζί για να έρθουν κάποιες εξετάσεις και να μας χωρίσουν!"Τους λεω προσπαθώντας να απομακρυνω από το μυαλό μου το ενδεχόμενο μετά το σχολείο να μην τις ξαναδώ
"Ναι αλλά αν περάσουμε σε διαφορετικες πόλεις δεν θα μπορέσουμε να κρατήσουμε επικοινωνια", λέει ή Τζέιν
"Μη σας πιάνει ή απελπισια! Είστε οι κολλητές μου και δε θα σας ξεχασω ακόμα και αν με στείλουν στο φεγγάρι!
Pinky promise?"

Με το που αναφέρει αυτό η Λορειν μου έρχεται ατο μυαλό ο Χάρρυ.Μπορεί να ειναι εντελώς παιδιάστικο αλλά μόνο με το Χάρρυ είχαμε υποσχεθεί ο ένας στον άλλο ότι δεν θα χαθουμε και σφραγισαμε τον "όρκο" ενώνοντας τα μικρά μας δαχτυλα.και εκεί που άρχισε να με πιάνει η νοσταλγια για τα ξεγνοιαστα χρόνια με το Χάρρυ η Λορειν τείνει μπροστα μου το μικρό της δάχτυλο.