Pinky Promise (Harry Styles Fanfic)

Chapter 19

Νοκ νοκ

"Ενα λεπτοο!"
"Ελσα ο Χάρρυ είμαι."
Το δωμάτιο μου είναι ενα χάος.Δεν πρόκειται να τον αφήσω να μπει.
"Βγαινω σε μισο λεπτο!"

Πιάνω την τσαντα μου,βάζω μεσα το πορτοφόλι και τη θήκη με τα γυαλιά μου και ανοίγω φουργιοζα την πόρτα,με αποτελεσμα ο Χάρρυ,που στηριζόταν πανω σε αυτή,να βρεθει στο πάτωμα.

"Αουτς"λέει εμφατικά και γελαει
"Σορρυ σορρυ σορρυ που να φανταστώ οτι ακουμπουσες πανω;!"λέω και σκυβω για να τον βοηθήσω να σηκωθεί."Χτυπήσες;"
"Αχ ναι νομίζω πως πεθαίνω!"κανει οτι πονάει και πιανει τη μέση του
"Με δουλευεις έτσι;"
"Εντελώς!"

Γελαμε και οι δυο.Κάποια στιγμή δίνει ενα πεταχτο φιλί στα χείλη μου και εγώ τρομαζω γιατί δεν το περίμενα.Έπειτα όμως συνεχίζω να τον φιλαω αδυνατώντας να πιστέψω όλο αυτό που συμβαινει.

Κάνω λίγο πίσω για να τον δω καλυτερα."Εμείς..τι υποτίθεται οτι είμαστε τώρα;"
"Απλά τα έχουμε κορίτσι μου"αχ κορίτσι μου
"Είναι παράξενο..γιατί πριν λιγες μέρες δεν ήθελες να με βλέπεις μπροστά σου"
"Συνειδητοποίησα οτι εκανα λάθος."
"Πως;Ετσι απλα αλλαξες γνωμη;"
"Ναι τόσο απλα."
"Γιατί;Τι σε έκανε να αλλαξεις στάση απέναντι μου;"
"Οφου συνεντευξη μου παίρνεις;"λέει χαμογελώντας αλλά διακρινω την ενόχληση στα λόγια του
"Συγγνώμη δεν..δεν ήθελα να σου κάνω ανάκριση"παίρνω αμέσως το βλέμμα μου απο το δικό του και κοκκινιζω.Εκείνος το παρατηρεί.
"Ελα εδώ"πιάνει το πρόσωπο μου και με φιλαει."Άντε σήκω απο πανω μου να σηκωθω γιατί σου έχω μια έκπληξη"
"Εκπληξη;!"τα ματια μου ανοίγουν διάπλατα και με τρώει η περιέργεια.
"Αχα.Αν δεησεις να σηκωθεις θα μάθεις σύντομα τι ειναι"γελάει.Του χαμογελαω,σηκωνομαι όρθια και του δίνω το χερι μου να σηκωθεί.Κατεβαινουμε μαζί τα σκαλιά και χαιρεταμε τους γονεις μου και τους παππούδες μου που βρίσκονται ακόμη στο σαλόνι.Η γιαγιά μου μου κλείνει το μάτι και προσπαθώ να συγκρατήσω το τεράστιο χαμόγελο που απειλεί να σκάσει στο προσωπο μου.

Μου ανοίγει την εξώπορτα και κατεβαινουμε στο δρόμο.Έρχεται δίπλα μου και με πιάνει απο το χερι.
"Πόσα χρόνια εχουμε να το κάνουμε αυτό..να περιπλανηθουμε στους δρόμους της γειτονιάς"
"Χρόνια..για την ακρίβεια 10 Χάρρυ"
"οι πιο όμορφες αναμνησεις της ζωής μου.Λυπάμαι.Λυπαμαι που δεν ήμουν εδώ να δημιουργήσουμε περισσότερες"
"Ει"σταματάω για να με κοιτάξει"οτι έγινε έγινε!Δεν ηταν στο χέρι σου να κανεις κατι τοτε γι'αυτο δεν έχει νόημα να κατηγορείς τον εαυτό σου.Σημασία έχει οτι είμαστε παλι εδώ.Οι δυο μας.Δε θα μπορουσα να ζητησω κατι περισσότερο."
Σκέφτεται λίγο τα λογια μου και τα ματια του χάνονται στα δικά μου."Είσαι υπεροχή!"
"Χαχα ευχαριστώ!Τι λες τώρα να πάμε να δουμε εκείνη την έκπληξη που ελεγες;"λέω σαν παιδάκι που ανυπομονεί για το δώρο του.
"Εδώ είμαστε!"σηκώνει το βλέμμα του απο το δικο μου και εστιάζει πίσω μου.