Karanlık Sahne

9.Bölüm

   Tüm gece şarkı çaldığı için şarjım bitmiş olmalı. Saat, saat kaç? ''Meeeert! Kalk uyan geç kaldık.'' ''Mira biraz sessiz ol lütfen! Bugün izinliyiz, yani izin aldım. Bunun üzerine hiç istifimi bozmadan uykunun kollarına bıraktım kendimi, uyku değilmiş o uyku olsa duramazmışım, Mert'in kolları arasında tekrar uykuya dalmışım. Saat 11:43 olmuştu, Mert'in nefes alış verişlerini göğsümde hissediyordum, belimi çok sıkı sarmıştı. Kabus görüyor gibiydi boncuk boncuk terliyordu içgüdüsel olarak ona sarıldım, biraz öyle uzandıktan sonra kulağına fısıldadım ''acıktım!'' gülerek kalktı. '' İyi misin? Kabus görüyor gibiydin.'' bir kaç dakika düşündü bu süreçte beni bırakmamak için elinden geleni yapıyor gibiydi. Doğrulup alnına parmağımla yuvarlaklar çiziyordum. '' İyiyim, hadi markete gidip kahvaltı için bir şeyler alalım.'' bu iyi olurdu çünkü o şekilde uyuduğumuzu düşündükçe sadece arkadaş değilmişiz gibi geliyordu. '' Yes sör ama Mert '' üzerimde ki kıyafetler pek dışarı çıkmalık değildi. '' O iş bende bekle'' içeri doğru ilerledi benim için kendi t-shirtlerinden getirmişti. Üzerimi değiştirip ona göstermek için yanına koştum o da üzerini değiştiriyordu onu bluzsuz görünce biraz etkilendim sanırım. Bir anda kaçmak istedim fakat bileğimden tutup arkamdan sarıldı. Bu duygular da ne böyle çok karışık!  Kaçamadığım bir oyundu bu tehlikeli. Kolları arasından kurtulup hadi koca adam hızlıca giyin seni kapıda bekliyorum.

*Mert'in ağzından*

  Mira'yı ilk görüşüm değildi. O benim ortadan kaybolan ilk aşkımdı, hiç bir zaman söyleyemedim. Sokaklarda büyüyen bir çocukla ilgilenmek ister miydi? Anne ve babamla yaşadığım tek anı annemin beni bırakıp kanla dolu o küvette cansız yatışıydı ve babam çekmecesinde sakladığı silahla kafasına sıkmıştı, o evden iki ceset çıktı ben çıkamadım. Sanırım bir hataydım ve hayata terk edildim bir başıma. Ahmet ağabey bulmuştu beni yağmurlu bir günde inşaata sığınmış bir çocuk, elleri soğuk. İnancını kaybetmemiş dua ediyor, Allah'ım lütfen beni kurtar! Evet o çocuk bendim. O günden beri bana babalık ediyor. Öz oğluymuşum gibi. Onun evine yerleştim, bana sevgi verdi, para vermek yerine para kazanmayı öğretti. Başımı okşadı, 18'imde içmeyi öğretti. Benim hayatımın kahramanıydı o. Mahallemizde Mira adında güzel bir kız vardı. Uzaktan izler, gülümserdim. Bir gün babam, beni gördü. ''Evlat, öyle anlamlı bakma anlayacaklar'' deyip göz kırptı, o an anlamamıştım şimdi anlıyorum. Haklıydı, ona bakarken göz bebeklerim büyüyor ve adeta parıldıyordu. 4-5 sene boyunca sadece izledim mektuplar yazıp veremedim. O benim kapalı kapılar ardında kalan masum cennetimdi. Ailesi büyük bir kaza geçirdi, geride sadece o kaldı. Cennetim, karanlıkta ağlıyordu. Soluyordu gülleri tek tek. Ben ona yardım edemiyordum, delikanlı olmuştum artık kanıma dokunuyordu. Yaşadığı duyguları az çok biliyordum, kimsesizlik. Bazen eve geç saatlerde gelirdi kimseyi istemezdi yanında, içeri girer kimi zaman kapıyı kapatmadan uyuyakalırdı. Ben kapatırdım ardından ama o beni bilmezdi. Kaç geceyi gündüze kavuşturdum penceresinin altında babam bugünde mi olmadı? Bu duyguları mezara mı götüreceksin? diye dalga geçiyordu. Mira yaralıydı, böyle cümlelerle aklını karıştıramazdım uzaktan sarıyordum ruhunu. Her gün gitar sesi gelen evden bir gün çığlık sesi yükseldi. Gidemedim, ne olduğunu sorup yanındayım diyemedim. O günden sonra onu kaybettim. Onunla ilgilenemediğim o zaman zarfında, eniştesi ve teyzesiyleydi. Mira'yı kaybedince rotamı da kaybettim. Çok çalışıyordum, onu bulup iyi bir hayat yaşatmak için. 5 yıl olmuştu kader onu benden alalı. Acaba daha da güzelleşti mi? Neler yapıyor? Müziğe hala devam ediyor mu? diye düşünürdüm zaman zaman. Onu o otobüs durağında görene dek, burnu kızarmıştı. Ve ben onu ilk görüşte tanımıştım. Hafızamdan çıkaramadığım gülüşü, melodisidir evsiz kalmış şarkıların. Mira'nın yokluğunda müzikle hayat buldum. Çünkü o da böyle yapıyordu. Ona söylemek istediğim bir çok şarkı var. Otobüs geldiğinde en arkaya gidip cama yasladı başını bir süre sonra uyuyakaldı. Yanına oturup inceledim yüzünün en ince ayrıntısına kadar. Son durakta sanki yanına ilk defa gelmişim gibi uyandırdım onu. Aynıydı adımlarımız, aynı yönde, aynı hızda. Farklı olan kalp atışlarımızdı, hızlı ve düzensiz. Onun yanında olabiliyordum artık, peki artık içimde ki bu duyguları söylemeli miyim? Bilmiyorum, onu uzaktan uzağa korumak istersem yine kaybeder miyim?

  Markete girmiştik, Mert bir alışveriş arabası bulup yanıma koştu. ''Hey! hadi biraz eğlenelim.'' evet evet Mert arabanın içine yerleşmiş sürmem için gözlerime bakıyordu. '' Çocuk musun sen? Kıpırdama çok tatlı gözüküyorsun!'' deyip fotoğrafını çektim. T-shirtlerimiz benzediğinden mi? yoksa etrafta çılgınlar gibi eğlendiğimizden mi? bilemiyorum evli bir çift olduğumuzu sanıp çok yakıştığımızı söyleyen yaşlı bir bayanla tanıştık. '' Çok güçlü, aranızda ki bağ. Siz gençler, yüzünüzden okunuyor birbiriniz için yaratılmış olduğunuz '' deyip gitti. Mert, mutlu gibi gözükse de arkadaş olduğumuzu iddia edip oradan kaçtım ardımda bir adet alışveriş arabası ve içerisinde koca bir adam unutup geri döndüğümde teyze gülerek uzaklaşmıştı. Kahvaltılıktan çok abur cubur aldık. Çok büyük bir tesadüf olmalı Mert sevdiğim tüm çikolataları topladı. Hatta içeceğimi bile seçti. Kasaya ilerledik, aldıklarımızı ödedikten sonra bana 2 poşet bile taşıtmayan insan tüm poşetleri kucakladı yaklaşık 10 poşet! Bagajı açıp ona yardımcı oldum. Bu adam nasıl bu kadar ince olabilir? Düşünceli... Eve gidip kahvaltıyı birlikte hazırladık, onunla geçen her dakikam eğlenceliydi. Sabahtan beri bana söylemek istediği bir şey vardı kıvranıp duruyordu belli. ''Mira, ben...'' kapı çalıyordu hayır resmen yumruklanıyordu gelen Alper'di. ''Mira burada mı?'' Mert çok sinirlenmiş gibi duruyordu. '' Evet burada, bir problem mi var?'' diye çıkıştı. Alper'in gözü dönmüş gibiydi, içeri dalıp bileğimden tutup sürüklüyordu beni yanında. Mert beni kendine çekip ona yumruk attı. Çok acımış mıydı? Benim içim acımıştı. Alper'in dudağı kanıyordu. ''Mert! Sakin ol ben iyiyim, geri döneceğim.''