I Never Knew It ▪5sos▪ ✔

CHAPTER 4

'Uhum' hoor ik achter me. 

Luke en ik stoppen met de kus en we kijken achter ons.

 'Zo zo, Luca bestaat dus echt' zegt Ashton. 

'Hoelang sta je daar al?' vraagt Luke. 

'Lang genoeg' antwoord Ashton. Hij klimt op de halfpipe en gaat naast mij zitten. We kijken met z'n allen naar de zonsondergang. Ashton slaat zijn arm om me heen. Ik weet dat hij dit doet om Luke te pesten.

'Zo schat, gaan we naar huis' grinnikt Ashton. In mijn ooghoek zie ik dat Luke een dodelijke blik naar Ashton werpt. Ik sta op en ik laat me van de halfpipe glijden. 

Ik pak m'n skateboard. 'Komen jullie nog?!' roep ik. Luke laat zich ook van de halfpipe glijden en gaat naast me staan.

We stappen allebei op ons skateboard en we rijden hand in hand weg. We laten Ashton verbaasd achter.

In de lift kijken we elkaar aan. We staren elkaar aan.

Dan komt Luke weer naar voren en hij kust me. De kus slaat om in een zoen. 

Ik sta tegen de muur aan en Luke staat voor me met zijn armen om mijn heupen. Ik sla m'n armen om zijn nek. Als de liftdeur open gaat schrikken we allebei. 

Er staat een oude mevrouw ons raar aan te kijken. Ik zie dat Luke net als mij z'n lach in moet houden. We stappen uit de lift en we lopen hand in hand naar de hotel kamer.

'We zijn er weer!' roep ik als we binnen komen. Mijn knot is ondertussen in een staart veranderd. 

Iedereen kijkt verbaasd naar Luke en mij. 'Luca is reallll!' schreeuwt Jackie ineens. 

Iedereen staat op en ze springen als kleine kinderen rond. Iedereen stopt als Ashton binnen komt. 'Ashton! Luca bestaat!' Roept Jackie. 

'I know' antwoord Ashton met een grijns. Ik kijk op de klok en ik zie dat het vijf over twaalf is. 

'Ik ga slapen.' zeg ik. Ik loop naar de badkamer en ik kleed me om. Ik heb een lang shirt aan dat net over mijn slipje gaat. Ik trek ook een klein pyjama broekje aan. En mijn haar los. Ik loop uit de badkamer en ik ga op bed liggen. 

Mijn ogen worden zwaarder en zwaarder.

----------

'Maya, Maya word wakker.' hoor ik een bekende stem zeggen, ik open me ogen en ik kijk recht in de ogen van Calum. 

'Trek je shirt eens naar boven?' vraagt hij ineens. 

'Wat?!' ik ga recht op zitten en ik zie dat iedereen nog wakker is. 

Ik kijk op de klok en ik zie dat het half 1 is. 'Ehm sorry, ik bedoel....hoe leg ik dit uit' zegt Calum en hij krabt aan zijn achterhoofd. 

'In mijn familie heeft iedereen de zelfde moedervlek op z'n zij. Dus...doe je shirt please omhoog en dan kunnen we zien of...we..echt..tweeling zijn..' zegt Calum zenuwachtig...Oké dadelijk weten we het zeker....ben ik z'n tweeling? Ik slik en kijk hem aan. Ik zie de spanning in zijn ogen. 

 'Hoe ziet hij er uit, die moedervlek?'vraag ik zacht.  'een...hartje' Ahw wat cute. Ik besluit om mijn shirt omhoog te doen.

Ik doe het, maar ik kijk niet naar mijn huid. Als ik mijn shirt omhoog doe worden Calums ogen groot worden en hij knuffelt me. 'En?' 'Hij zit er' Ik twijfel geen moment en ik knuffel Calum terug.

'Moeten we niet Calums...ehm..jullie ouders bellen?' vraagt Jackie ineens. Calum laat los. 'Ga ik nu doen' hij staat op met zijn telefoon en hij loopt de kamer uit.

5 minuten later komt hij terug met tranen in z'n ogen. 

'Wat is er?' vraag ik terwijl ik opsta.

'M..mijn...ou..ouders...ze wisten..het. Ze wisten dat jij mijn tweelingzus bent.' 

'Okeee, en verder?' vraag ik. 'Mijn vader, hij heeft jou vlak na de geboorte af....afgezet....bij een weeshuis..' mijn tranen lopen in mijn ogen, ik voel, maar ik wil verder luisteren! 

'E..en verder?' vraag ik, terwijl er een traan over m'n wang loopt en Jackie naast me komt staan. 'Mijn ouders wilde maar 1 kind. Dus.....dus ze stonden jou af...' Oké....nu moet ik bijna huilen.

Ik ga op het bed zitten en ik begin te huilen. Jackie en Luke troosten me, dat vind ik fijn, maar ik sta op en ik ren naar Calum. Ik geef hem een knuffel. Calum en ik beginnen allebei te huilen.

-----------

'Ik wil jou...ehm..mijn..ouders ontmoeten' zeg ik 'M..mijn ouders?' 'ONZE ouders' corrigeer ik Calum. 

'O ja, sorry, maar ik denk dat ik het eerst even vraag..' zegt Calum daarna. 'Oké' antwoord ik.

 Ik ga weer in bed liggen. Ik zit nog even op mijn mobiel en dan val ik in slaap.

'Luke? Luke?! LUKE!!??' Roep ik terwijl ik huil. 'Luke waar ben je?' ik ren door de gangen van het ziekenhuis. Als ik bij 1 kamer kom stop ik met rennen. 'Luke?' Ik open de deur en ik zie Ashton, niet de grappige leuke Ashton, nee. Dode Ashton. Ik schrik en ik barst uit huilen uit. Ik ren verder, ik wil hem niet meer zien. Er zat overal bloed over hem heen en een shot wond in zijn hoofd.

Dan kom ik bij nog een kamer. 'Nee, please nee! Niet doen! Ik vertel niets door!' hoor ik een meisje roepen. 

Ik open de deur en ik zie Jackie tegen een muur aanstaan. Er staat iemand voor haar, maar ik kan niet zien wie. 'Nee stop, alsjeblieft' roept Jackie weer. 

Dan schiet de meneer Jackie dood. Ik zie dat hij zich omdraait, dus ik ren verder. Zo hard als ik kan. Daar! Aan het einde van de gang, zie ik Luke staan. Ik ren op hem af. Als ik dichter bij kom knuffel ik hem, en hij knuffelt mij.

Ik hoor voetstappen achter me. Ik draai me om en Luke wordt weg van me gehaald. Ik kan opeens niet meer lopen, mijn voeten staan vastgeplakt.

Er staan 2 mensen voor me. Ze doen hun capuchon af.

Het zijn de ouders van Calum, dus mijn ouders. Ik heb nog nooit mijn ouders gezien maar ik voel dat zij dit zijn. 'We willen je niet!' roept mijn vader ineens. 

'Je bent een lelijk dom wicht! Niemand wilt jou als kind.' vervolgt hij.

'Daarom heb je ook 4 pleeggezinnen gehad!' '3! Ik woon er nu bij ééntje!' reageer ik. 'Niet meer, je gaat weer naar het weeshuis' hoor ik Rik en Marlies achter mij zeggen.

Dan word ik wakker gemaakt door Calum. Zonder iets te zeggen vlieg ik huilend in z'n armen.

A/N

Nothing to say...

leuk?