I Never Knew It ▪5sos▪ ✔

CHAPTER 23

Ik loop door de middelste gang, langzaam en twijfelend. Kan ik nu nog terug? Ik weet het niet. Ik stop met lopen en ik kijk naar beneden. Ik wil leven, ik wil Leven! Ik draai me om en ik sprint terug. Ik zie een witte muur naar beneden komen. Sneller Maya, Sneller! Je moet LEVEN! Ik ren harder, maar al snel is de muur sneller beneden dan ik naar buiten ben. Ik bots tegen de glimmende witte muur en ik barst in huilen uit.

'IK WIL LEVEN! LEVEN...HOOR JE ME?! LEVEN!.......Leven' mijn stem word langzaam zachter en ik zak tegen de muur aan. Je ziet op de witte muur bloed sporen van mijn bloed op mijn handen en kleren. Je ziet handen naar beneden glijden. Ik huil tegen de muur aan en nu kan ik geen kant meer op.

Langzaam draai ik me om naar het 50/50 proces. Ik blijf tegen mezelf fluisteren: 'Leven, Leven, Leven.' Opeens zie ik een enorm wit licht op me af komen, Het lijken net reuze kop lampen van...van een vrachtwagen of trein. Het witte licht maakt de donkere gang wit en het komt op mij af. Ik kom in coma. Ik gil het uit. Het komt dichter bij en er rollen nog een paar tranen over mijn wangen. Het komt dichter bij en voor dat ik mezelf een bolletje maak roep ik nog een keer keihard: 'LEVEN!'

Ik kruip ineen en ik voel mezelf voor 10 seconden niet of zo. Het witte licht sterft langzaam weg en het enige wat is hoor is mijn eigen snelle ademhaling. Ik lig niet meer in een bolletje en ik lig niet meer op de grond van "de hemel". Ik probeer me ogen open te doen, maar het lukt niet.

Opeens hoor ik een piepje, en nog een, nog een. Je weet wel, zo'n piepje in het ziekenhuis. Wacht.....lig ik in het ziekenhuis? Lig ik nu in coma?

De piepjes worden duidelijker en herhalen zich steeds opnieuw. 'Maya?' hoor ik een stem zeggen. welke stem....?

zet nu: Say somthing i givin' up to you, op.

'A...Als je dit hoort..' Zegt de lieve, jongens stem. Het klinkt alsof hij huilt.

'Ik hou van je' Nu weet ik het. Een stem die ik te lang niet heb gehoord heb...Luke.

'E-en ik heb altijd van je gehouden...' Maar....hij ging vreemd.

Ik voel, Ik voel dat hij mijn hand pakt. 'En...en als je...als je het niet haalt. Dan zou ik het mezelf nooit vergeven. Nooit' Ik hoor dat Luke nu begint te huilen.

'en...en als je blijft leven....Dan...dan zal ik de gelukkigste van heel de wereld zijn ... Zeg wat. Ik geef het bijna op.' Zegt hij.

'Ik kom nu al 4 d-dagen langs....en raar genoeg heb ik nu pas het gevoel dat je luistert' hij grinnikt een beetje, en wat?! 4 dagen al??

'Ik....ik moest van mijn manager vreemd gaan....Anders..Anders zou ik het nooit, nooit doen!' Ik wil hem knuffelen! nu! ik wil nu wat zeggen!

'Maya, ik hou van je. En ik heb het met dat meisje uitgemaakt, terwijl we eigenlijk niks hadden. Ik wil jou, Maya. I-Ik wil je weer de mijne noemen. Ik wil dat je mijn naam weer zegt met dat geweldige Amerikaanse accent van je. Ik wil dat je weer de mijne word, Maya! En het spijt me dat ik er niet voor je kon zijn....Say something'

Ik hou ook van jou Luke en dat heb ik altijd gedaan, ik probeer mijn hand te bewegen, maar het lukt gewoon niet. Het lukt niet. Ik probeer te praten, maar mijn mond wilt niet open gaan. Ik wil mijn ogen open doen en weer in zijn hemelse blauwe ogen kijken. Ik wil weer de zijne zijn. Ik wil weer naar Luke. Ik wil Leven. Blij zijn. Bij hem zijn...

'Ik wil weer bij jou zijn...' Ik hoor hem opstaan en mijn hand word weer koud, omdat de zijne er niet meer opzit. Ik hoor voetstappen en niet veel later een deur.

'Nee' komt er uit mijn mond. Nog een keer Maya. 'Blijf hier' zeg ik. Ik kan praten! en bewegen! Ik sta op en ik draai me om naar de kamer, maar op het bed ligt nog iemand...ik.

Ik leef nu niet? maar wat is dit dan? Ik loop verbaast de kamer uit en ik die allemaal mensen, maar hun zien mij niet. Ik loop naar rechts en ik in de verte zie ik een blonde kuif. Luke.

'LUKE! GA NIET WEG!!' roep ik, maar hij hoort me niet. Ik ren tussen de mensen door, naar Luke. Ik ren naar hem toe en ik wil hem knuffelen. Maar ik voel niks als ik bij hem kom, ik loop door hem heen.

'Luke?' vraag ik. Hij loopt door en ik loop verslagen achter hem aan. Hij loopt naar buiten en ik blijf gebroken achter.

Waarom?

-----------

Ik zit op de grond in mijn kamer bij mijn lijk die onder allemaal draadjes en shit zit. Nu ben ik meer boos op mezelf. Waarom koos ik niet voor leven. Het is ondertussen al nacht en ik kan niet slapen.

Ik zit tegen de muur, deur en bed in 5 minuten. Ik denk alleen maar: Waarom heb ik niet voor leven gekozen? Waarom is dit? Wat ben ik nu? Een geest?

Ik weer bij mijn lijk zitten en opeens zit ik weer in mijn lichaam. Misschien kan ik nu slapen...

Ik sluit me ogen en probeer alle zorgen te vergeten.

--------

Ik probeer mijn ogen te openen, maar dat lukt nu niet. Ik probeer ook uit mijn...lijk... te gaan, maar dat lukt ook niet meer. Shit.

Niet veel later hoor ik een paar stemmen en voetstappen mijn kamer in komen..

A/N

Het doet mij zelfs pijn om Maya zo te laten...leven...

Ik schreef dit op school. IK MAG MIJN MEESTER ZOOO ERG!

Ik mag gewoon wattpadden in de klas! jeeej!

bye!

vote? <3

comment? <3

See you later alligator! <3