I Never Knew It ▪5sos▪ ✔

CHAPTER 25

Ik voel weer een enorme schok door mijn lichaam, maar nu laat ik het.

Ik ga dood.

En ik wil het niet.

Ik voel meer schokken, de heletijd. Mijn handen zijn ook bijna weg.

Ik ga staan, en ik laat me op de grond vallen bij elke schok.

En ik sta elke keer weer op.

Tranen rollen over mijn wangen, maar nu kan ik niks meer doen.

Ik kan niet meer schreeuwen. Nu ga ik dood.

En ik kan niet meer terug.

'He-Help' probeer ik nog, terwijl ik weet. Ik weet dat het niet meer lukt.

Ik sta weer op, maar ik word al snel weer op de grond gegooid.
Ik kom weer overeind en ik ga met mijn armen gespreid staan.

Ik kan er niet meer tegen, het heeft geen zin meer. Maar ik wil niet dood.

'Leven..... Leven!.... LEVEN!' roep ik luid.

Ik voel weer een schok, maar deze keer blijf ik staan.

Dan komt er nog een schok, deze is groter dan allemaal en ik val op de grond. Mijn ogen sluiten automatisch en zo blijf ik even liggen.

Wachtend op de dood.

'Het moet lukken. Peddels' hoor ik een stem zeggen. Ik voel weer een schok en nu snap ik het.

De schokken zijn geen dood.....

Ze helpen me juist leven!

Dit keer werk ik niet tegen, ik laat het niet gebeuren. Ik Help mee.

'LEVEN' Schreeuw ik.

Er komt nog een schok en bij deze val ik bewusteloos neer.

--------

Ik open me ogen en het gepiep is opgehouden. Ik zie dat er een lamp op me geschenen is en ik ga recht op zitten. Ik zie overal doktoren. Eentje met peddels.

Ik kijk rond en ik zweet als een gek. Ik adem een keer diep in een uit.

'L-leef ik?' Ze knikken en ik geef opgelucht adem.

'W- Waar is Luke?' vraag ik ineens. Eén van de doktoren wijst naar de gang en ik sprint erheen. Links zie ik niks. Ik kijk rechts om en daar staat hij. Luke.

'Maar u moet nog hier blijven mevrouw Hood!' hoor ik nog een dokter schreeuwen, maar ik negeer het.

Hij zit met zijn hoofd in zijn handen... Handen. Snel kijk ik naar mijn handen en gelukkig zijn ze er nog. 'Luke?' vraag ik. Hij kijkt op en er loopt een traan over zijn wang.

Hij staat op en rent op me af. Ik ren ook op hem af en ik vlieg in zijn armen. Ik barst in huilen uit. 'Ik heb je gemist' Zeg ik in zijn nek.

'I-Ik jou ook' Zo staan we dan nog even. Ik hoor dat Luke ook huilt.

'M-Maya?' hoor ik een stem achter me zeggen. Ik draai me om en ik zie Calum.

Ik laat Luke los en ik ren op Calum af.

'S-sorry' zeg ik tussen het snikken door. 'Het geeft n-niet.' Hij spreid zijn armen en ik dommel er in. Ik heb mijn broer weer terug.

Na een tijdje kijk ik op en ik zie iedereen achter Calum staan. Mikey, Ash, Jackie, Ananas en Maddy.

Ik geef ze allemaal een knuffel, maar ik word bij Ananas onderbroken door een dokter.

'Maya Hood. U moet nu hier komen' Ik knik en loop achter de dokter aan.

'U had een ernstige hartaanval. Het is de dokters nog maar net gelukt om je weer in leven te krijgen. Maya, je was oog in oog met de dood. U kunt daardoor een lichte hersenbeschadiging hebben. We verzoeken u om nog een paar dagen in het ziekenhuis te blijven.' Wow. Ik was echt oog in oog met de dood. Wow, gewoon wow.

'Er mogen wel een paar mensen op bezoek komen en heel misschien mag er soms één iemand logeren.' vervolgd de dokter. Ik knik en zeg dat het goed is. 'Volgt u me even naar uw kamer?' Ik knik weer en ik loop achter de dokter aan. We komen bij de gang en ik zie weer iedereen zitten. Ik geef met mijn hoofd een knikje naar rechts als teken dat ze mee moeten komen. Ze staan op en lopen achter me aan.

'Heb je gehoord wa- wat ik zei toen je bijna d-dood ging' vraagt Luke, terwijl hij naast me komt staan.

'Ja, dat heb ik gehoord. En Luke ik vergeef je. Als het voor het management moest, snap ik het.' Zeg ik. Calum en de rest horen het toch niet. Hun zitten allemaal met elkaar te praten. Luke knikt en richt zich weer op de dokter die de weg naar mijn kamer loopt.

'Maya Hood. Hier is uw kamer.' Zegt de dokter, terwijl hij stopt voor een deur. Ik knik en ik open de deur. Ik wil nog wat aan de dokter vragen, maar hij is alweer verdwenen. Ugh.

Ik loop mijn toekomstige kamer voor de volgende dagen, binnen en ik plof op bed. 'Ik heb hier zoooo'n geen zin in' Zucht ik. Iedereen stemt mee in mijn reactie en ik kijk naar Luke.
Zijn blauwe ogen kijken in de mijne. Shit. Ik bloos. Snel kijk ik weg en ik richt me weer op de rest.

'Oh ja! Ik blijf hier nog een paar dagen, maar jullie mogen gewoon langs komen en soms maar er iemand logeren!' iedereen juigt en Luke komt naast me zitten op het bed. De rest zoekt ook een plaats gevonden om te zitten.

--------

We nog wat gepraat en gelachen en ik heb alles verteld over oog in oog te staan met de dood. Ik kijk naar mijn voeten en nu merk ik pas dat ik zo'n lelijke ziekenhuis ding aan heb. Ik kijk rond in mijn kamer en ik zie in de hoek mijn tas met kleren staan. Ik sta op en pak de tas. Ik trek Jackie, Maddy en Ananas mee en ik sleur ze naar de wc.

'Ik wil een goede outfit' zeg ik en ze beginnen alle 3 te grijnzen. Oh shit.

'Daar kunnen we wel wat aan doen... ' grijnst Ananas. Oh nee.

A/n

Heyyyy
Mensuuun!

MAYA IS ALIVE!

*springt HEEEL de wereld rond* wow de Chinese muur!

Anyway!

Bye! ❤
Vote? ❤
Comment? ❤
See you later alligator! ❤🐊🐊🐊🐊🐊