"Voor jou, Khadija."

Hoofdstuk 5: 2003

"Ok, eventjes, iedereen, mag ik de aandacht!"
We stopten met praten en keken Hanan verwachtingsvol aan. Ze stond in het midden van de kamer met haar handen in haar zij, haar gouden verlovingsring zichtbaar glimmend aan haar vinger. Youssef stond glimlachend in de deuropening, zijn blik liefdevol op zijn verloofde gericht. Hanan keek vluchtig op haar horloge en schraapte haar keel.

"Mounir kan ieder moment thuis komen en hij komt niet alleen. Chris, zijn 'big brother' en Hendrik, de jongerenbegeleider van de groep, komen mee, dus alsjeblieft," zei ze luid en duidelijk, en keek waarschuwend Hamer en Imad's kant op, die hun handen defensief in de lucht staken, "gedraag je!"
Iedereen lachte, ook Hamer en Imad kregen een grijns op hun gezicht.
"Echt waar, Hanan," antwoordde Hamer quasi onschuldig, "ik zou toch denken dat je mij wat beter kende dan dit."

Hanan, die zich al had omgedraaid om de kamer uit te lopen, hield haar pas in en draaide zich weer om naar Hamer, terwijl ze hem met opgetrokken wenkbrauwen aankeek.
"En daarom juist, lieve Aziz, dat ik jou en Imad aankeek. Ik ken jullie inderdaad, en met heel veel spijt, veel te goed," antwoordde ze droog en draaide zich weer om. Ik proestte mijn cake uit van het lachen en nam snel een slok van de thee in mijn handen om het hoesten tegen te gaan. Fatima keek mij vol afschuw aan terwijl ze met een servetje over haar arm ging.

"Het spijt me" zei ik verontschuldigend en griste een servetje uit Sara's schoot, die naast mij zat, druk in haar telefoon. Sara schudde haar hoofd afwezig en ging onverstoord verder. "Hier," zei ik tegen Fatima, terwijl ik haar het servetje aanbood en haar verontschuldigend aankeek. Fatima rolde met haar ogen, stak haar tong naar me uit en liep de woonkamer uit, naar de keuken. Hamer keek haar vol belangstelling na en keek betrapt weer voor zich uit toen zijn blik de mijne kruiste.

Ik schudde mijn hoofd en keek de kamer rond. Er had zich een klein gezelschapje bij ons aangesloten, omdat Mounir thuis zou komen. Het was enkele weken geleden dat ik Mounir voor het laatst aan de telefoon had gesproken. De tijd was echt voorbij gevlogen, en vandaag was eindelijk de dag. Mounir kwam naar huis.

Imad was speciaal vanuit Maastricht gekomen, om Mounir te zien. Toen Hamer mij vroeg of hij het hem moest vertellen, had ik zuchtend toegegeven. Eerlijk; Imad was geen doetje. Maar hij had Mounir uit flink wat narigheid geholpen toen ze samen in de bak zaten en Mounir had er een goede vriendschap met hem aan overgehouden.

Hamer, natuurlijk, was er ook. Hij was zijn woord nagekomen, hij was, tot haar grote ergernis, uit Fatima's buurt gebleven. En gek genoeg, niet dat ik klaagde, deed hij ook wat minder speels tegen mij. Ik vond het wel best zo. Adam liep de woonkamer in en werd uitbundig gegroet door Imad en Hamer.
"Mounir zal verbaasd zijn wanneer hij jou ziet," flapte Imad uit en fluitte terwijl hij goedkeurend Adam's lengte opnam. Adam grijnsde verlegen en ging met zijn hand over zijn achterhoofd.

Al gauw kwamen mijn moeder, Youssef, Hanan, Mina en Fatima erbij zitten en praatten we er rustig op los terwijl de minuten langzaam voorbij tikten. Na een tijdje viel iedereen stil en was alleen het getik van de klok te horen. Adam wipte zenuwachtig met zijn knie op en neer. Ik legde mijn hand op zijn knie en kneep er zachtjes in terwijl ik hem geruststellend aankeek. Ook Hanan had een ongeruste blik in haar ogen, maar Youssef kneep subtiel in haar hand en schudde zijn hoofd.

Plotseling ging de bel. Mina sprong overeind en rende naar de deur. Met een ruk trok ze de deur zo hard open, dat hij met een klap tegen de muur aan ketste.
"Grote broer!"
Ze slaakte een gilletje van plezier en wij stonden allemaal op, net om te zien hoe ze haar armen om zijn hals had geslagen en hij met een bulderende lach haar voeten van de vloer tilde in een stevige knuffel. Adam sprong erbij en sloeg zijn armen om hem heen. Schuin achter Mounir stonden Chris en Hendrik glimlachend en geduldig wachtend tot ze naar binnen konden lopen.