Liefde op het grasveld

Straffen en spijt

Roel

Ik neem mijn kop koffie vast en smijt die op de grond. Het porselein breekt als het de grond bereikt en koffie verspreidt zich over de porseleinen ravage. Ik wrijf met mijn twee handen door mijn ogen en kijk terneergeslagen naar de grond. Dan voel ik een hand op mijn linkerschouder. "Ik zou je graag willen helpen, Roel. Had ik het maar geweten... "

"Was ik maar wat slimmer geweest, Kevin, dan was dit allemaal niet gebeurd. Ik moet NU naar Louise!" Ik veer op en doe mijn hoodie aan die op de zetel ligt. Ik grijp naar mijn autosleutels en wandel door de voordeur. Kevin volgt me op de voet. "Moet ik meegaan?", vraagt hij bezorgd. Ik schud met mijn hoofd. "Nee, dat is niet nodig. Ik zal je iets laten weten als Genk me opbelt..." Hij knikt en slaat me enkele keren op mijn schouder. Ik stap in mijn auto en scheer me weg, naar Louises appartement.

Eenmaal aangekomen, druk ik meermaals op de bel. Het duurt even voordat ik de bekende buzzer hoor die betekent dat ik naar boven mag komen. Ik loop de trappen op, met de krant in mijn hand. Door alle opgekropte woede is de krant helemaal verkreukeld. Ik zie dat de deur van haar appartement op een kier staat. Ik wandel binnen en zie in de verte de achterkant van Louise. Ze zit in de zetel, levenloos voor zich uit te staren. Ik benader haar voorzichtig en ga dan naast haar zitten. Ik zie dat ze de krant voor haar heeft liggen.

Even zitten we daar, met zijn tweetjes, geen woord, geen zucht, geen geluid. Muisstil. 

Als ik me omdraai naar Louise, zie ik een enkele traan rollen over haar gezicht. "Ik ben stom geweest", fluistert ze. Ik kan haar half verstaan, maar de boodschap dringt door. "Het spijt me...", zeg ik binnensmonds. Dan draait Louise zich om naar mij en legt haar handen in die van mij. "We zijn allebei stom geweest, Roel. We hadden ons niet mogen laten gaan, maar liefde hou je nu eenmaal niet tegen." Niets is meer waar. Ikzelf had nooit gedacht dat ik zoveel om iemand zou geven. Wat heb je aan al die scharrels, als je dit kan voelen?!

Plots bliepen onze beide gsm's tegelijkertijd. We kijken op en kijken in elkaars ogen. Ik neem als eerste mijn gsm vast en bekijk het pas ontvangen bericht.

Roel, ik verwacht jou vanavond om 18u in Genk. Ik denk dat je wel weet waarover ik het ga hebben. De Voetbalbond is al op de hoogte en zal ook aanwezig zijn. Het spijt me in jouw plaats... Groetjes, Patrick

"Ik denk dat ik hetzelfde bericht heb...", zegt Louise als ze tokkelt op haar gsm. "Wel dan zal ik me maar gaan klaarmaken en me mentaal voorbereiden op publiekelijke schaamte. Ik zie je daar wel, Roel..." Louise staat op en loopt naar haar slaapkamer. Dat is mijn teken om haar appartement te verlaten. Het is precies of al het goede wat we beleefd hebben opeens weg is.

Helemaal van de kaart, ga ik ook maar terug naar mijn huis. Het zal een lange namiddag worden...

************

Zenuwachtig wacht ik voor de deur van de vergaderzaal. De leden van de Voetbalbond en de leden van de staf van Genk zijn ook al naar binnen. Ik sta hier in mijn mooiste pak op de slechtste dag van mijn leven. Mijn advocaat probeert een gesprek met me te voeren, maar ik heb geen zin om te praten. Alleen met Louise wil ik praten, maar dat mag niet van mijn advocaat. Louise staat aan de andere kant van de gang, terwijl ze fluistert met iemand van haar school.

Dan zwaaien de deuren van de vergaderzaal open en worden we naar binnen geleid. Eén kant van de stoelen is voor mijn gereserveerd, de andere voor Louise. Voor ons zitten op een verhoogje alle leden van de 'jury'. Ze kijken nogal nors, vind ik. Dan staat de voorzitter recht en zegt hij via de microfoon: "Beste aanwezigen, wij zijn hier vandaag in Genk voor de zaak van contractbreuk door Louise Camerman, met als medeplichtige Roel Deleyer. Gaat u maar terug zitten."