Liefde op het grasveld

De proclamatie

Jullie hebben er lang op moeten wachten, maar hier is-ie dan! Het laatste hoofdstuk van "Liefde op het grasveld"! Veel leesplezier!

Kus Ofie_x

----------------------------------------------------------

Louise

Zenuwachtig frunnik aan mijn zwarte kleed. Ik dacht dat alleen proclamaties in Amerika een hele rompslomp met zich meebrachten: zwart kleed, zwarte hoed die omhoog gegooid wordt... Blijkbaar doet mijn universiteit daar ook aan mee. Mijn klasgenoten zitten fier naast mij op bankjes. Het is een stralende dag in juni. Ik studeer af als kinesiste. Maar waarom voel ik me dan zo melancholisch?

Ik heb geluk gehad. Doordat de rest van mijn stage bij KRC Genk zo goed was, mocht ik mee afstuderen met iedereen. Maar toch heb ik het gevoel dat ik iets mis...

Plots hoor ik mijn naam. Ik sta verlegen op en loop naar het podium. Het voelt als een walk of shame, want iedereen weet wat er gebeurd is met Roel en mij. Ik probeer niet te veel te letten op hen en staar naar mijn voeten. Dan loop ik het trapje naar het podium op en krijg ik een stevige handdruk van de directeur van de universiteit. Ik glimlach naar hem en hij knipoogt naar me. Dan buigt hij zich naar me toe en fluistert: "Je verdient dit, Louise. Je bent afgestudeerd nu. Weet dat je nu mag doen wat je wil..." Mijn wenkbrauwen gaan omhoog en ik kijk hem bedenkend aan. Ik neem dan maar het diploma aan uit zijn hand en verdwijn snel van het podium. Ik wandel terug naar mijn plaats en probeer de hele uitreiking uit te zitten.

Als iedereen zijn diploma ontvangen heeft, begint de receptie voor de afgestudeerden en hun familie. Ik sta alleen aan een tafeltje als ik plots een stem hoor gillen: "Meid, je bent afgestudeerd proficiat!" Verschrikt draai ik me om en zie ik Tine op me aflopen. Ze knuffelt me hard en plaatst een zoen op mijn wang. "Dankjewel, Tine. Wat ben ik blij dat je er bent!" Tine wuift het weg en neemt een glas champagne aan van een ober. 

"Ah, je bent gewoon voor de champagne gekomen zeker?", grap ik en ik geef haar een duw. 

"Hey! Seffens mors ik op mijn nieuwe kleedje!", roept Tine luid. 

"Gekregen van je zoveelste loverboy zeker?"

"Ja inderdaad. Joshua is een superlieve kerel die me verwent. Dat is alles wat ik nodig heb." Tine gooit haar hoofd omhoog en kijkt naar de hemel. Dan zegt ze: "En hoe zit het met jou? Nog geen knappe kerel tegengekomen?"

Ik zucht. Ik probeer woorden te vinden, maar ik eindig in het staren naar mijn pumps, die onder mijn zwarte kleed uitkomen. 

Als ik terug naar Tine kijk, staart ze vol ongeloof naar iets in de verte. Ik hoor de mensen rondom mij fluisteren. "Wat is er aan de hand?", vraag ik aan Tine, die nog steeds niet veranderd is van gezichtsuitdrukking.

Als ik me dan uiteindelijk omdraai, zie ik in de verte een man staan. Keurig en strak in het pak. Zwart halfkort haar. Ijsblauwe ogen die kijken tot in mijn ziel en verder. IJs dat ik ooit heb gesmolten. Dit kan niet waar zijn. Het kan gewoon niet.

Dan galmen de woorden van de directeur in mijn hoofd: "Je verdient dit, Louise. Je bent afgestudeerd nu. Weet dat je nu mag doen wat je wil... Weet dat je nu mag doen wat je wil... Weet dat je mag doen..."

"Wat je wil...", denk ik in mijn hoofd.

De man in de verte draait zich om en zo snel als mijn voeten mij kunnen dragen, volg ik hem. 

En dan roep ik luid: "Roel!"

Roel

Haar stem davert als een lawine doorheen mijn lichaam. Ik kijk niet om. Nog niet. Ik loop verder tot op een plekje waar niemand ons kan zien of horen. Dan sta ik stil en draai me voorzichtig om. 

Stapje per stapje, hartslag per hartslag.

"Roel!" Nogmaals hoor ik Louises stem galmen in mijn oren.

"Wat doe jij hier?", vraagt ze. Ik zie het leed, maar ook de verrassing in haar gezicht. Ik wrijf over mijn handen en zeg: "Ik moest je zien. Ik moest zien dat je leven beter was zonder mij. En kijk! Je bent afgestudeerd; het leven lacht je toe! Het was een vergissing om te komen..." 

Ik draai me om en wil een stap zetten, als plots een warme hand zich om mijn pols klemt. "Nee. Ga niet weg alsjeblieft." Ik aarzel en draai me terug om. Louises grasgroene ogen kijken me doordringend aan. Ik zie een traan in haar ooghoek. De traan glijdt over haar wang. 

Stapje per stapje, hartslag per hartslag. 

Ik steek mijn duim uit en wrijf de traan van haar wang. "Ik zie het niet graag als je verdrietig bent, Louise."

Ze glimlacht door haar tranen heen. "Ik mis je...", zegt ze dan.

"Ik mis je ook...", zeg ik. Even overweeg ik om het heft in handen te nemen en haar passioneel te zoenen, maar dat voelt te overhaast, te vlug.

"Ik ben vrij om te doen en laten wat ik wil", zegt Louise dan vol moed. 

Ik kijk haar niet-begrijpend aan. "Ik sta nergens onder contract. Ik ben vrij. Single ook haha", lacht ze. Ik kan het niet helpen om ook te lachen. "Wat zeg je ervan als wij een koffietje gaan drinken? Of champagne is ook goed. Alles om je diploma-uitreiking te vieren! En het feit dat je vrij, ik bedoel single bent...", stel ik voor. 

Ze knikt en glimlacht verlegen. "Ik moet wel even Tine inlichten. Wacht jij hier op mij?", vraagt ze liefjes.

"Ik zal altijd op je wachten...", antwoord ik haar vol liefde.    

-------------------------------------

Oké eerlijk: ik weende bijna door het einde van mijn eigen verhaal hahaha :-D

Dat was dan het einde van dit boek :-) maar wie weet, het begin van een eeuwigdurende liefde tussen Roel en Louise... ;-)

Wat vonden jullie ervan? Laat aub een reactie achter, lieve lezertjes!

Kus Ofie_x