Geduld word beloond!

7

Maanden vlogen voorbij...
Chaimae!!!!! Neem het geld mee! Riep mijn moeder toen ik in de deuropening stond klaar om te vertrekken.
Ik liep terug en nam het geld aan.
Ik ging oversteken richting de supermarkt.
Ik moest allerlei boodschappen doen.
Er zou een verlovingsfeest zijn!
Van mij dus.

Ondertussen heb ik alle spullen gehaald en ging weer lopen naar huis.
Ik zat in mijn gedachtes.
Ik begreep nog steeds niet wat het koffertje was.
En wat ik nog steeds niet begrijp is waarom ik Soufiane zo snel ben vergeten? Of wacht misschien ben ik hem helemaal niet vergeten. Ik denk nu aan hem juist?

TOOOOEEEEEEEEEEEEEEEEEEETTTTTTTTT!!!!

Ik werd uit mijn gedachtes gehaald door het geluid van een auto. Ik keek naast me en zag een zwarte grote auto richting mij rijden.
Toen hoorde ik een barst..
En leek alles zwart.

Ik spitste mijn oren en hoorde mensen praten en geluid van een apparaat dat steeds piept.
Ik hoorde een man zeggen; ze ligt in een zware coma, er is weinig kans dat ze het overleefd, maar alles wat we zeggen kan ze waarschijnlijk horen.

Onbekende; echt? Maar dokter uw moet haar helpen.

Dokter; we doen er alles aan om ervoor te zorgen dat ze wakker word.

Dus blijkbaar lig ik in het ziekenhuis?
Ik herinner het me weer. Ik werd aangereden.
Alles doet zo'n pijn.
Mijn ogen kan ik niet openen.
Maar praten is ook moeilijk.

Ik vraag me af of mijn familie hier wel van af weet.
Want vandaag is mijn verlovingsfeest.
Straks begrijpen ze de situatie anders.

Chaimae...
Oh schat hoeveel pijn heb je wel niet geleed.
Je bent geen seconde uit mijn zicht, ookal heb jij mij super hard laten stikken.. Vergeef ik het je want ik hou van je.
Luister naar mijn woorden.
Jij word wakker en dan word je gelukkig... Met mij
Slaap zacht ....

Toen de onbekende klaar was met praten voelde ik een afdruk op mijn voorhoofd.
Ik hoorde nog voetstappen die de kamer verlieten.

Ik was nu alleen in het ziekenhuis met alleen maar geduld.