ICE PRINCESS MEETS HER ICE PRINCE (COMPLETED) (EDITING)

CHAPTER 10 : HE'S DYING

CHAPTER 10 : HE’S DYING

BRYAN’S MOM POV (MRS. BEA CRUZ)

I heard a car stop in front of our house. Maybe that’s my son bryan. I missed my childen. Belle his younger sister is still at school sabi ni manang.

Me and their dad wants to surprised them. That’s why, we didn’t tell them about our flight back here.

As I saw Bryan enter the house. I was shocked to see him that pale.

He looked at us then all of a sudden he faints.

“BRAAAAAAAAAAN!!!” I shouted.

I never see him like this before.

Agad akong tumakbo palapit sa kanya.

“bryan!! Baby. Wake up. Please open your eyes! Come on!”  I said. Im so worried. Whats happening to him. Sabi ni manang Magana siya kumain at hindi naman nagpapabaya pero bakit ganto siya? Bakit sobrang putla na akala mo wala ng dugo sa katawan.

“honey get his car key, then go open the door. We’ll bring him to the hospital.”  Luis said in a calm tone. He is my husband and bryan’s dad ofcourse.

Ginawa ko ang sinabi niya at ngayon we’re on our way to the hospital. Habang nasa byahe kami. I can’t stop myself from crying. What’s happening to my son? I know his healthy. But, right now he look so weak and so sick. Di ko kayang makitang ganito ang anak ko. I can’t. sana he’s fine. Paano kong dinapuan din siya ng sakit ng dahilan ng pagkawala ng parents ko noon? NO!! hindi ko kaya. Hindi.!

“honey relax. Bryan will be fine. Don’t cry.” Sabi ng asawa ko habang seryoso at mabilis na nagmamaneho papuntang ospital.

“luis, paano kong…….. paano kung si bryan ay………. Luis hindi ko kakayanin!!!”

“shhhh!! Honey, I know bryan will be fine. He’s a strong guy.. Please calm yourself.”

Di ako makasagot. I know my son is a strong one pero paano nga kung dinapuan din siya non? Paano na ang anak ko?

“we’re here!”

Pagkasabi ni luis nun. May nagbukas ng pinto ng kotse. May mga nurse na bumuhat kay bryan at inihiga sa stretcher. At dinala agad sa emergency room.

Habang nadoon sa loob si bryan di ako mapakali. Paikot ikot at pabalik balik ako sa aking paglalakad. Ang anak ko! anong nangyayari sa kanya? Bakit siya nahimatay?

Matapos ang halos isang oras lumabas na ang doctor.

“doc! How’s my son? Is he alright? He’s fine now right?” I said with a very worried tone.

Sa facial expression ng doctor na nasa harap ko. Mukhang di ko na magugustuhan ang sasabihin niya.

“doc, TELL ME!!!” di ko na napagilan ang pag sigaw ko kasabay ng pag iyak ko.

Ang ganyang expression, nakita ko na. ganyan ang expression ng mga doctor nila mama at papa noon.

“im sorry misis. Pero your son is very sick. Leukemia stage 4………… Signs and symptoms were seen, but I think di yon pinansin ng anak niyo kaya naman napabayaan at lumala ang sakit nya. Im sorry. I have to go.” Sabi ng doctor.

Sabi na nga. Sa mukha niya pa lang alam ko na. bakit sa anak ko pa?? bakit sa kanya??

Sana sakin nalang. Mas kakayanin kong maghirap kesa Makita ang anak ko sa ganyang kalagayan.

Unti unti akong nanghina at napaupo sa sahig. Hindi sa anak ko. hindi na dapat sa anak ko!!!!!!!!

“honey!!!!! Ang anak natin! *sniff* Si bryan!! Paano na?? *sniff* paano na siya?? Paanong nangyari to? *sniff* Bakit siya pa? bakit?!!!!” pagwawala ko habang nakayakap sakin ang asawa ko.