Downright Serendipity

FOUR.2: The Exhibit

Naguguluhan ako kung bakit nila kami laging sinasama. Nahihiya naman akong magtanong baka kasi sabihin niya minamasama ko.

"Anong year niyo na pala?" Gavin asked, bago isinubo ang Wonton Soup niya.

"1st year pa lang. Hehe" Kissy answered. "Kayo?"

"2nd year." Sabay-sabay nilang sabi.

Napatigil ako sa pavhawak ko ng fork at napatingala sa kanila. "Wow, edi kuya pala namin kayo?"

"Sus, isang taon lang naman. Di ba Hunter bro?" Nagngitian sila sabay akbay sa kanya.

Ngumiti lang siya at patuloy na kumain.

I don't know how to start saying a thing again, bigla kasing tumahimik si Hunter- kuya dahil pinagkakaisahan siya nung apat. They're teasing him in a way na sila lang nagkakaintindihan. Para ngang sa sobrang pagkaOP namin ni Kiss ay magpapalamon na lang kami sa lupa dahil di kami bagay dito sa grupo nila.

I tapped my food with the edge of the fork. Yung parang nag-iisip ng malalim.

"Uhm.. Guys can I ask you something?.."

"Okay, what is it?" Nag-aantay sila ng next word ko. Hmm, paano ba?

"Why are you doing these?" No one answered. Nakatingin lang sila sa akin. "I mean.. Lagi niyo kaming tinutulungan, you even treated us here. Yet wala pa kaming nagagawa para sainyo. Kakakilala lang rin natin."

"Look, Kyrie." Said Migo with matching actions na parang tumu-tula. "Ito ang nakatadhana. Lalong-lalo kayo ni H-- " Umiling-iling siya. "... Basta ito ang nakatadhana."

"So friends na tayo ah. No doubts na, Kyrie, Kiss. You two are already part of the squad. Wag na kayo mahiya. Mababait naman kayo at mababait naman kami. Friendship is formed in weird ways, you know." Oo na po, kuya Ken.

"Okay, pero.. Can we call you kuya?"

"Anything you want." We shared laughs and finished our foods together.

**

"Maweweirdohan ka pero gustong-gusto mo.." Kissy pinched my arm sabay giggle.

I rolled my eyes na lang at napa tsssss at ibinaling ang tingin. Official na ang friendship namin ni Hunter. Si Hunter the meaning of perfection.

We walked to the hallway at 12pm dahil kami na ang susunod na magbabantay. 2nd and last day na. After mag-saya ngayon, hell day naman bukas. Start ng 3-day examinations. Ugh.

Mahirap man isabay ang pagreview at pagbantay dito, nakayanan naman naming i-manage.

At yung lima, oras-oras kung pumupunta doon. Kala mo naman makakadagdag sa boto. Haha.

"Uy, mga kuya. Di ba kayo napapagod or nabobored kakabalik dito?"

"Di nakakabored kung ang makikita mo ay yung gusto mo talaga makita." At matalinhaga na rin si kuya Hunter ngayon. Uh. Weird.

His phone rang. Nag-excuse muna siya. After a minute, tinapik niya ang balikat nung apat at kumaway ng pagpapaalam. Tumakbo na siya palabas ng nagmamadali.

"What happened to him?" She asked.

Nagtaas lang sila mg balikat at palad, sumenyas na di rin nila alam.

HUNTER BRENNAN

"Doc, what happened to him?" I asked, catching my breath as I reach the 3rd floor using the stairs. Masyadong madaming gumagamit at matagal sa elevator. "Is he okay now?"

"Yes, mr. Brennan. Youre brother's in good condition now. Stable na ang lahat at hinihintay na lang siya magising."

"Ano ho bang nangyari?" Nilingon ko siya mula sa bukas na pimtuan ng kwarto niya.

"Car accident. Nawalan siya ng preno at ito namang nakasalubong niyang truck ay mabilis magpatakbo. Magkataon pang malakas ang ulan at madulas ang kalsada." Napabuntong-hininga na lang ako at minasdan ang kapatid kong mahimbing na nagpapahinga.

"Sige doc. Thank you." He tapped my shoulder tsaka umalis na. I entered the room. Ang room na tangim tunog lang ng devices ang maririnig.

I stared at him at hinagod ang buhok niya. "Get well soon, Bravery. We lost mom and dad. I can't afford to lose you too." Tinitigan ko ang mukha niya. He got dad's eyes. Siya lang sa amin ang naka-mana ng green eyes ni dad.

Kinuha ko ang phone ko sa bulsa ko and called Speed, our eldest brother. He's currently in London for some business matters. Ayoko man siyang istorbohin, pero kailangan.

"Kuya?"

"Yes, bro?" I didn't say a thing. Paano ba? "Hunter?"

"When will you go back here?"

"By next week pa sana, why? May problema ba?"

".. Wala. Sige kuya. Take care."

"Okay, kayo rin. Sige I have some works to do, tatawag na lang ako mamaya."

"Sige." And the call ended.

At dahil di ko nasabi, I just sat down at binantayan na lang siya.

Ako ang pinaka-nagwoworry rito. Ako ang pinakahuling taong nasa tabi ni mom and dad nang mawala sila. Ibinilin nila sa akin ang lahat ng mga kapatid ko. Masakit sa mga kapatid ko ang nagyari of course, they're our parents. Pero walang makakaintindi ng sakit na naramdaman ko dahil ako ang nakasaksi ng pagpikit ng mga mata nila ng wala man lang akong nagawa para isalba sila.

They got shot by unknown person 4 years ago.

KYRIE AVA ZOELA

Ipapass na namin ang survey papers at counting na.

If ever na manalo kami, our group will receive certificates and cash prize.

"Duhhh. That popsicle bridge is so baduy. Buti pa yung sa atin, maganda." Pinag-uusapan lang naman ng kabilang grupo ang gawa namin. Kontrabida na yan from the start. Sila ang may pakana ng sira ng artwork namin.

Ayoko na sanang patulan kaso they keep on saying negative things. "Tsss." Kaya nagparinig na lang ako. Kahit labag sa loob ko. Nakakapuno na kasi. Dinampot ko ang megaphone from the other table at inabot sa kanila.

"What is that for?" Sabi ng sosyalerang brat na may blonde na buhok

"Next time, kung magbubulungan kayo, kindly use a megaphone. Sa sobrang hina kasi eh pati mga tao sa kabilang school ay naririnig ang topic niyo." I smiled at kitang banas na banas siya.

She's about to throw words again nang iannounce ang best piece. "Ang pinakamaraming votes, pinakamaraming pumuri, at pinakamaraming likes..we have a tie!"

"OMG kami ang isa diyan!!" Tili niya.

"#14 Royal Palace and... #22 Golden Gate!"

Natahimik ang mayabang na brat na yun at tinignan ako ng masama. I just winked at her, smiled, and received the prize.