Paniekerig kijk ik om me heen. Ik wil hier weg, en wel nu. Felix begon hevig te blaffen. Hij begon te snuffelen aan alles wat hij zag. Plotseling blijft hij staan. Felix zit op een mat. Ik loop naar hem toe om te kijken wat hij gevonden heeft. Ik hef de mat op en ontdek een luikje. Nieuwsgierig open ik het luikje. Teleurgesteld kijk ik naar wat ik dan zie. Brieven, doodgewone brieven. Ik doe het luikje terug dicht en bescherm het weer met de mat. Omdat we hier toch niet weg kunnen, besluit ik om het huis te verkennen. Felix volgt. Felix en ik belanden in een kinderkamer. Er staat een klein bedje. Ik zie dat er nog een afdruk van een lichaam inzit. Hier heeft pas nog iemand in geslapen. Ik voel dat ik word aangekeken, dus bedenk ik me geen seconde de kamer te verlaten. Ik open een volgende deur. Weer klinkt er een luid gekraak door heel het huis. Het is een wasruimte. Een oud wasmachine staat in het hoekje. Schuin door de kamer hangt een wasdraad. De draad is helemaal verroest. Op de vloer ligt een plasje water. "Hier moet nog pas iets gewassen zijn", bedenk ik me. Ik kijk of de kleren er nog hangen. En ja, ze hangen er nog. De kleren hangen netjes geordend over de wasdraad. Mijn kleren hangen netjes geordend over de wasdraad. Weer voel ik een koude rilling over mijn rug lopen. Ik pak mijn kleren van de wasdraad en trek ze aan. Als ik weer aangekleed ben loop ik de kamer terug uit. Felix loopt voor mij op. Soms lijkt het alsof hij dit huis ziet als een wandeltocht. Wel een wandeltocht in een eng huis zonder uitgang. Met zijn tweeën lopen we de volgende kamer binnen. Een woonkamer. Een brede, vuile zetel vult een deel van de kamer op. Er staat ook nog een bureau. Op die bureau zie ik een computer. Ten slotte valt mij de televisie nog op. Het ding staat nog aan. Het beeld beweegt en geeft licht, maar het is geluidloos. Ik ga zitten op de vuile zetel. Felix springt langs me. We kijken naar het geluidloze beeld op de televisie. Het is een saai programma. Ik wil zappen maar de afstandsbediening is nergens te bespeuren. Ik zucht en kijk dan verveeld naar het scherm. Uiteindelijk vallen Felix en ik in slaap. Al snel schieten we terug wakker. Het harde geluid van de televisie galmt door heel het huis. "Hoe...?", vraag ik me af. We rennen uit de kamer en trekken de deur hard dicht, in de hoop dat het geluid mindert. Ik laat mij tegen de muur zakken. Felix komt naast me liggen. Ik kijk hem aan. "Het spijt me", zeg ik tegen hem. "Het spijt mij ook", zeggen zijn ogen.
JE LEEST
De Wandeling
Misterio / Suspenso'Wat als je echt het verkeerde pad neemt?' Eerst geloovde ik er niks van. 'Het gebeurt alleen maar in films', dacht ik. Maar nu zit ik midden in die film. Samen met Felix, mijn hond. En we spelen de hoofdrol. Het begon zoals vele films beginnen:...
