De Wandeling

Hoofdstuk 3

De schrik jaagt door mijn lijf. Ik lig op de grond. Felix ligt langs me. Hij is wakker. Ik sluit mijn ogen en bedek mijn oren. Het harde geluid doet me pijn. Ik krimp in elkaar. Felix kruipt dichter naar me toe. Ik omhels hem. Het voelt goed om hem weer vast te pakken. Het is al best wel lang geleden dat we dit nog hebben gedaan. Sinds de wandeling... "Waarom was ik toch zo dom?", vraag ik aan Felix. Hij antwoordt niet. Natuurlijk. Het zou me ook verbazen als hij dat wel deed. Ik ren naar de kamer met de grote trap. Ik kijk de kamer rond. Alles is hetzelfde. Mijn oog blijft hangen bij het schilderij. Waar eerst een kleine jonge stond, staat nu een volwassene man met een mes bij zijn keel. Ik voel dat ik begin te draaien. Ik val flauw. Maar dan, net op tijd, wordt ik opgevangen. Ik schrik en kijk rond me. Niets of niemand te bespeuren. Even blijf ik staan. Dan valt het me op dat er iets mist. Felix. "Felix!", rope ik. Geen reactie. "Feeeelix!", probeer ik weer. Nog steeds blijft het stil. Normaal komt hij direct als ik hem roep. "Nee hè, niet weer!", roep ik weer door het huis. Ik houd een vloekpartij. Dan verschijnen de rode bloedletters weer op de muren. 'Dat is minder! Je hondje weg, alweer.... Ik zou hem maar gaan zoeken, voordat het te laat is....' Een traan rolt over mijn wang.  "Stom huis! Stop ermee! Val allemaal dood!", vloek ik. Ik schaam mij er al direct voor. "Geen tijd voor schaamte. Je moet Felix vinden. Voordat het te laat is!", spreek ik mezelf toe. Met die moed loop ik de trap weer op. Als ik mijn voet op de laatste trap zet, voel ik wat wind voor me heen. Nog gen minuut later lig ik onder aan de trap te kreunen van de pijn. "Wat was dat nu weer?", vraag ik mij af. Dan schiet er mij iets te binnen. 'Val allemaal dood' Ik heb het zelf gezegd. Weer wordt ik kwaad op mezelf. "Ik moet echt eens opletten met wat ik zeg!", straf ik mezelf. Kreunend blijf ik liggen. Ik voel me verlamd. Ik kan geen kant meer uit. Dat wisten we al.