Shawn Mendes, my brother?

Hoofdstuk 6.

Pov Jessica

Ik ben de avond na het gesprek meteen naar bed gegaan, ik vind het nog steeds lastig om te realiseren dat Shawn mijn broer is, mijn vader nog leeft, en dat er in mijn leven al zoveel tegen me gelogen is.

**********************************************************************************

Ik werd wakker van een berichtje die ik kreeg van onbekend nummer. Ik was benieuwd van wie het was en opende het meteen. In het berichtje stond: Hey Jessica, heb je zin om vanmiddag samen iets te gaan doen? Ik wil je graag beter leren kennen x Shawn
Ik was blij met het berichtje en typte al snel enthousiast terug dat ik dat heel graag zou willen. We hebben afgesproken om vanmiddag om 1 uur in het park samen te gaan lunchen,

Het was nog redelijk vroeg in de ochtend, maar ik moest me al gaan omkleden voor de hockeywedstrijd vandaag. De wedstrijd begint om 11:15, dus als het is afgelopen moet ik opschieten.

**********************************************************************************

Hoe zou het eigenlijk gegaan zijn als ik was opgegroeid bij Shawn en mijn biologische ouders? Aan de ene kant vind ik het jammer dat dat niet gebeurd is, maar aan de andere kant ook wel weer fijn. Ik heb een goede jeugd... "Godver!"

Voor ik het door had viel ik op de grond.
Ik zag hoe alles om mij heen wazig begon te worden. Een paar seconden later zag ik helemaal helemaal niks meer, alleen nog een zwart beeld.

Langzaam opende ik mijn ogen. Mijn hoofd tolde. Waar ben ik? Wat is er gebeurd?
Ik schrok toen ik ineens een warme hand op de mijne voelde. Snel keek ik naar de persoon die naast me bleek te zitten. "Gaat het alweer iets beter?" zei de stem. "Ik denk het, wat is er eigenlijk gebeurd?" zei ik. "Tijdens de wedstrijd kreeg je een hockeybal tegen je hoofd, je bent toen bewusteloos geraakt en naar het ziekenhuis gebracht." zei Shawn. "Oh, oké dankjewel." stamel ik.

"Je bent wakker zie ik?"zei de dokter die net binnen was komen lopen. "Uhm... ja."
"Ik ga nog even een controle doen, en daarna mag je wat mij betreft gaan."

Toen de dokter klaar was met de controle liepen Shawn en ik samen het ziekenhuis uit. De in-/uitgang stond vol met paparazzi, er werden heel veel foto's met flitsen gemaakt, ik werd er duizelig van. Shawn zag het meteen, en deed snel zijn arm om mijn middel zodat ik wat steun had.

*tring tring* Shawn's telefoon ging. "Hallo met Shawn" ...... "Kan het niet een andere keer, want ik ben bezig." .... "Nee, oké ik snap het, ik kom er nu aan." ... "Tot zo, doei." Met die zin hing hij op.

"Waar ging dat over?" Vroeg ik. "Het spijt me echt heel erg maar ik moet nu naar mijn manager toe, hij wilt wat dingen bespreken over mijn tour. Het spijt me echt heel erg, maar we moeten dan denk ik maar een andere keer samen lunchen." "Ohh, okay geeft niet." zei ik zo neutraal mogelijk. Ik was best teleurgesteld maar aan de andere kant snap ik ook weer wel dat het van zijn manager moet en dat het niet zijn eigen keus is. We gaven elkaar een knuffel en zeiden gedag. "Tot volgende keer!" "Doei!"

Shawn werd direct opgehaald en ik liep in mijn eentje naar huis. Het was best stil op straat. Veel stiller dan normaal. Dromerig staarde ik voor me uit terwijl ik verder liep.
Ineens voelde ik een hand op mijn mond. Ik dacht dat het Shawn was die me probeerde te laten schrikken. Maar die gedachte ging al weer snel weg toen ik met iets hards op mijn hoofd werd geslagen.

Sorry dat het hoofdstuk een beetje saai was maar ik doe mijn best. Als je nog leuke ideeën hebt over wat er verder kan gebeuren in dit verhaal, last dan een reactie achter! Xx (13-4-2018)