Long Lost Princess of Wonder Academy

Wonder 4 ~

Posted: DEcember 30, 2017

 =-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=

-Jane's POV-

Mabilis lumipas ang mga araw, at akalain mong one month na ako dito sa WA.

Friends na kami nila Tina, Rose, Patri at Hiro. Sila yung madalas kong kasama tuwing lunch, or anytime na may vacant kami.

As usual ganun pa rin ang trato ng iba saakin. It's just weird that minsan ay nakikita ko si Rin na nakatingin saakin. I could remember some names ng mga taong nabanggit ni Tina nung first day of class.

Like Fred or Fredrick Young and Nikko Ishikawa, this two are Cassanovas. I can't blame them though kase they have the looks and riches naman. Hindi ko naman sinasadyang malaman yun, nung minsang umuwi ako ng gabi dahil anduon daw si Kuya sa bahay ay nakita ko sila while making out with some other students sa may park. All I could do is to ignore them and magpatuloy pag-uwi.

Next is the Lyra Crest, she's my roommate and all I know about her is may boyfriend siya na lower year at mabait siya pero tahimik. Para siyang very cautious sa mga kinikilos niya, even her answers on some questions. May isa pang girl, which is the last girl.

She's Eliza Buenavista. medyo bitchy siya. She always looks at me na parang may nagawa na akong masama sa kanya. Parang kilala na niya ako every since the world began. Ewan ko ba sa kanya.

We also have the eyeglass guy in our class. He is Mori Shintarou. Mula sa surname I'm pretty sure he's the son of dad's business partners. I must have met him before sa isang party that was hosted by my family. Im not just sure though.

Meron din naman kaming si Paulo Gil. Full Filipino siya and a famos actor and model. Nag low profile muna siya to finish his studies. Last, is Sehun Choi. Parang pareho sila ni Paulo ng work pero si Sehun ay sa Korea and China naman. Medyo nakikisama siya minsan pero sa nakikita ko sila ni Rin and madalas magkasama.

Medyo mahirap ang topics namin pero buti na lang at nag-aaral ako ng mabuti at kung minsan tinuturuan ako ni Kuya.

Andito ako ngayon sa bahay namin, nakahilata dahil weekends naman. Lagi namang ganito ang routine ko. Buong linggo ako sa WA.

Yes, duon na ako natutulog dahil nga sa medyo busy ako sa studies at nahihirapan ako gumising ng maaga para lang pumasok.

Si Kuya naman nasa company lagi, madalas sa Korea since anduon ang isa sa malaking company namin. Syempre siya na magmamana ng company dapat magawa niyang ma-master kung paano yon i-handle ng mabuti. Akin yung Boutique ni mommy. As usual, my parents are in other countries again.

Biglang napadako ang kamay ko sa may dibdib ko. Duon ko napansin na nawawala ung necklace ko. Halos ma-iyak ako. Hinanap ko siya sa buong kwarto tinulungan na nga ako ng mga katulong namin pero. No good it's not here.

Nag-drive ako pa puntang WA kahit medyo late na, at dahil nga sabado walang katao-tao sa hallway, buti na lang at active lahat ng facilities.

Agad akong nag-swipe ng ID para makapasok sa aming classroom. Halos baliktarin ko na ang buong room naming para lang mahanap yon.

Kahit sabihin nilang wala naming purpose ang necklace nay un dahil hindi naman ma-open yung locket ay mahalaga pa din yon, dahil iyon na lang ang ala-ala ko na nakalimutan ko. That necklace has a sentimental value to me and I already am attached to it.

Matapos ang halos isang oras kong pag-hahanap. Walang progress. Napa-upo na lang ako sa sulok at umiiyak. Buti na lang at walang tao. Halos hindi na ako maka-hinga. Naisipan ko na lang unuwi ng bahay. Pero may napansin akong pigura ng lalaki na naka-upo sa aming classroom.