Sabahın o serin ve huzurlu örtüsünü çektim üzerime.
Sonuna geldiğimi düşündüğüm o yerde kalmak istedim.
Belkide küllerini içime çektiğim bir ateşin başında ısınmaya çalışıyordum.
Nefessiz kalmıştım öylece. Gidebilecek bir evim yoktu, sen yoktun.
Senden sonrası var mıydı ki?
Hiç olmadı..
Tek başına kalmış ben, beyaz boş bir kağıt ve bitimine gelmiş bir kalem.
Seni yazmaktan usanmadım ben..
Hayalin çevreledi hep etrafımı, sıcak battaniyeme sarılır gibi sarıldım sana dair olan anılarıma.
Geceleri kısa bir süreliğine uyuduğumda seni gördüğüm, uyandığımda yitirdiğim bir sen vardı hep yanımda.
Karanlığımı gündüz ederek, orada yaşadım seni.
Çok canlı değildi, çok gerçekçi de durmadı hiç bir zaman.
Ama hep olması gerektiğinden daha güzeldi.
Sen vardın baş ucumda. Tüm istediklerimle birlikte - sen ve seni umutsuzca seven bir kadın.
O kadın senle vardı birtek, senle yaşadı olmayan geleceğini.
Her gün biraz daha zor oldu seni hatırlamak, her gün biraz daha yitirdi seni..
Her gece senden bir şeyler kaybetmeden, seni hatırlayabilmek..
Gözlerindeki o çocuk bakışı hiç unutmadı, elinde son kalan anıya sıkı sıkı tutundu..
Seni bırakmak istemedi, bırakamadı. Anlam bulduğu tek şey senin ruhunun yanı başındaki kendisi oldu ve sen olmadığında kalp atışlarındaki ritim hissizleşmişti.
Sensiz yaşamak yerine, senle ölebilmeyi diledi..
