Ashley's POV
Sa wakas ay nacorner na ang puting van na lulan ng mga kumidnap sa kanya.
Nabalot na ng tensyon ang paligid.
Ang ingay mula sa sasakyan ng mga pulis ay lalong tumindi.
"Ibaba niyo ang bata!" Sigaw ng hepe ng pulisya. Wala kaming response na nakuha mula sa puting van.
Alerto ang lahat.
Umaasa na ibaba ang sakay nito. At matatapos din ang hostage crisis. Nasisiguro kong wala naman nang kawala ang van. Dagat ang babagsakan nila kung maiisipan nilang tumakas. Maya-maya..
Bumukas ang tinted na bintana sa passenger seat ng van. Nakita ko siya. Ngumiti siya samen...
"ANAAAAAAAAAK!" Sigaw ng kanyang ina na kanina pa umiiyak.
Bigla siyang piniringan.
Pero mas nagulat kame sa sumunod na nangyare. ..
Umatras ng bahagya ang van..
Tapos humarurot paabante...
Kitang-kitang dalawang mata ko... Kung paano nahulog at lumubog sa dagat ang van.
"I
Ñ
I
I
I
G
O
O
O
O
O
O
O
O
O
O
O
O
O
O
O
O
O
O
O
O
O
O
O
O
O
O
O
O
O
O
!"
"GOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOO!!!!!!" WOAH. Napabalikwas ako ng bangon mula sa pagkakahiga. "Woooah!" Naghahabol ng hininga. Napanaginipan ko na naman.... Naupo ako sa kama. I buried my face on my knees. I cried. Natatakot ako. Naalala ko na naman siya.
"Ash?... Darling what's wrong?" Pag-angat ko ng ulo ko.... si Mommy. Lumapit siya sakin at naupo sa bed. I hug her. Tinap niya ko sa likod.
After nun, natulog na ule si Mommy. Pero ako, di paren makatulog. Naisip ko muna magpahangin.. I reach the verranda and open the sliding glass door.
O.O
Nanlaki yung mata ko. There's something strange.
May nakatayo sa harapan ng verranda. Since medyo madilim di ko makita ng maayos pero sure akong tao to. Naka-sideview siya. When I actually fully open the sliding door. Napatingin siya sa direksyon ko .
"Iñigo?" Pagkalabas ko ng verranda. Nakatalikod na siya. Bigla siyang tumalon...
Paglingon ko sa tinalunan niya...
O.O
Yikess. San siya napunta? Magnanakaw ba yun? Ba't ko nasabing siya si Iñigo?
KINAUMAGAHAN..
I still bother with that strange man. Maga rin ang mata ko, since nga umiyak ako. Supposedly, I have a press con pero pinacancel ko. Sikat ako e. Dejk. Gusto ko sana pumasok, kasuu naaalala ko yung guy na dineadma lang ako. Tsaka yung mga nagpapapicture . Sa totoo lng, ayoko naman talaga mag-artista e. It's my mother's will.
I wear my shades and my hood jacket. Di na lang ko papasok. I need privacy today. I used my car at dumiretso ko sa park. Tsk. Luma na talaga to. Naupo ako sa isa sa mg bench duon. I remember the day that I met him.
FLASHBACK.
I sitting on a bench at nakadekuwatro pa habang nag-uusap yung mga parents namen. I saw a little guy on my peripheral vision at nakatingin siya sakin. I looked at him.. He looked away. Natawa ko. I lend my hand sa kanya na parang may hinihingi..
"Akin na! I know naman na magpapapicture ka e." I'm just a kid. Pero star na ko niyan no.
"Tss." Sabe niya. He's cute.
"Alam mo cuteka sana e... kasuu, ang torpe mo.. Akin na.. Magpapaautograph ka dibua?"
Lumapit siya sakin. May tinatago siya sa bandang likuran niya.. Sabe na e. Hay nako! Mga lalaki talaga.. I looked away..
May kung ano siyang inilapag sa kamay ko... Maybe a picture of mine or my album. I dunno whatever..
"KOKAK!" I heard he giggle.
O.o
Pagtingin ko sa kamay ko.....
"AAAAAAAAAAAAAHHHHHHHHHHHHHHH!!!!" Nagtitili ako. He placed a frog sa kamay ko. Yuck!!! "Eeewwww! Eeeewww!" I almost cried. "Mom!" Tumatawa pa siya.
"Ash? What's wrong? Why are you screaming there?" Paglapit ni Mommy. Lumapit na ren ang mommy ng jerk na to.
"Mommmmyy! That guy oh?! He gave me a frog! Eeeeeewww!"
"Hahahahaha!!"
" Why are you laughing at?" Inirapan ko siya.
"Bagay naman sayo e. E-Echuserang frog ka e!" Abaaaaaa! Sabe niya. Habang hirap na hirap banggitin yung 'echusera'
"Sssshhh. Iñiiigooo!" Sita ng mom niya.
"Grrr.." Yun na lang nasabi ko. Naiinis ako sa kanya. Pero since magkaibigan ang mga magulang namen ayuuun... Lage kaming nagkikita. At palage niya ren akong iniinis. Pero sinong mag-aakala that inis turn into love. Oh dibua? Di pa ko marunong mag logarithm e ang landi na ni heart <3. Pero di naman kami pabaya sa pag-aaral. Sa katunayan, Sañutatorian ako at sya ang Valedictorian ng batch namin. Certified genius si Iñigo. At nashock ako when he included me on his speech. Aminin daw ba na gusto niya ko? Siyempre ako shemmmmmsss kinilig <3 At siyempre naging kame. Pakakasalanan niya raw ako..
END OF PABEBENG FLASHBACK.
Napangiti ako. Ayuun ang pinakamasayang parte ng buhay ko. Pero... nag-iba pagdating ng highschool.
FLASHBACK.
"BABE! What happen?" I saw Iñigo crying at nagdudugo ang kamay. Sinapak ba naman ang pader: 3 "I hate them Babe! Tinago nila sakin ang totoo! Na ampon ako? They are all liars!" Napaupo siya.
O.O Medyo tinamaan ako sa sinabi niya. Pano niya nalaman? Aware akong ampon si Iñigo. Nakunsensya ko. I feel that I betrayed him.
"Hindi namen ginusto na itago sayooo." Umupo ren ako. Nakita kong nagulat siya sa sinabi at napatingin siya sakin.
"Nameen?" Sheeezz.. Nadulas akoo. "Iñ..." Di ko pa natatapos ang sasabihin ko... he stand up.
"Wait... Namen Ash? So all this years alam mo ang lahat? Kailan pa? I hate both of you! Mga sinungaling kayoooo!" And then..
He run.
I thought gusto niya lang mapag-isa pero hindi siya umuwe. Lumipas ang mga araw... He's totally gone.
And a call received by her mom shocked me.
Kinidnap si Iñigo.
END OF FLASHBACK.
I cried. I remember that painful day. Napayuko ako. Maya-maya I saw a handkerchief na nilapit sa mukha ko.
Inangat ko ang ulo ko.
O.O
Nginiti niya ko. Nagbalik siya. I removed my shades. Tumayo ako. And I hugged him so tight. Napapikit ako. Pagdilat ko....
Bigla siyang nawala.
Nasaan siya.
Yakap ko ang sarili ko. Nagpalinga-linga ako sa paligid. Hindi ko siya makita.
END of CHAPTER.
PseudoBEAN's Note:
Merry Christmas to all! Kahit wala kami niyan. Hahahaha. Pamasko niyo na sakin ang pagsuporta sa kuwento ko pleaseêeeeee!
