Disaster(h.s Fanfiction)

Γιατι?

Γυρναω το κεφαλι μου προς αυτήν μετά από τις λεξεις που ανέφερε. Άφησε με. Έτσι είπε,δεν μπορω να την αφησω πλέον είναι το θύμα μου πρέπει να το καταλάβει.Πρέπει να μάθει πως εδώ αποφασιζω εγω.Και είναι αποφασισμένος να την κρατησω.
"Οχι" λεω απότομα και καταλαβαίνω πως τα πρώτα δάκρυα πέφτουν στα μάτια της και ύστερα τα αναφιλητα δεν αργούν να ερθουν.
"Ποιος εισαι εσυ" την ακουω μετά βίας αφού τα χέρια μπροστα από το πρόσωπο της εμποδίζουν κάθε ήχο.
"Ο απαγωγέας σου" της λεω και με κοιτάει στα μάτια μετά από ώρα για πρώτη φορά.
"Τι με θες? Τι σου εκανα?Γιατί εμενα?" ρωταει βουρκωμενη καθώς πηγαινω κοντά της.Της παινω το πηγούνι καθώς προσπαθεί να απομακρυνθεί αλλά μάταια αφιυ οι αλυσίδες στα χερια της δεν της δίνουν αυτή την ελευθερία.
"Γιατί εσενα?Μμμ για να σκεφτω,αυτό λένε πάντα ολα τα θυματα μου" κανω μια παύση προτού ολοκληρωσω "Δεν είσαι ούτε πρώτη ούτε ή τελευταία" της λεω χωρίς να θελω να μιλησω περισσοτερο.
"Λεφτα θες?Αυτό ζητάς? Αν σε ενδιαφεριυν τα λεφτα θα στα δώσει ο πατερας μου"λέει λαχανιασμενα " ζητά τα από αυτόν"ψυθιριζει καθώς σκύβει το κεφαλι της.
"Εισαι έξυπνη τελικα. Ναι αυτό ζητώ και θα τα παρω εκτός και αν δεν τα δωσει και κάποια θα πρεπει να πεθανει." γελαω καθώς όλη αυτή ή κατάσταση είναι γελοία. Περιμενω να δωσει απάντηση αλλά τελικά δεν κάνει τιποτα,απλά σταματάει να κλαίει και κοιταει έξω από το μικρό παράθυρο που φωτίζει έστω και λιγο το δωμάτιο από το λιγοστό φως των αστεριών.Πως μπορεί και είναι τόσο ψύχραιμη μετά από αυτο?Ο κάθε άλλος στην θέση της θα αντιδρούσε φυσιολογικά με το να κλαίει και μα ζητάει να τον αφησω,αλλά αυτή είναι κάτι διαφορετικό. Είναι λες και περιμένει να την σκοτώσω και δεν της καίγεται καρφι. Ή εμφάνιση της τόσο ωραια και ή συμπεριφορά της τόσο αλλόκοτη σαν ένα λουλούδι μέσα στο κήπο που είναι έτοιμο να κοπεί.Πριν λίγο φώναζε να την αφησω και τώρα απλά χαζεύει το φως των αστεριών ίσως ευχομενη κάποια ευχή από μέσα της.Τα χείλη της ανοίγουν ελαφρά και καθώς περιμενω να πει κάτι απλά γυρνάει και με κοιτάει.
"Θελω νερό" απαιτεί τελικά και οι αναμνήσεις μου με πάνε στο προηγούμενο θύμα που ζήτησε νερό και εγω απλα έφυγα από εκεί αφήνοντας την αφυδατωμένη λίγο πριν τον θανατο της. Αλλά διαολε αυτή ή κοπελα έχει κάτι πάνω της που σου τραβάει την προσοχή. Είναι τοσο γαλήνια μα τοσο περίεργη. Πίσω από αυτα τα υπέροχο μάτια κρύβονται μυστικά βαθύτερα και σκοτεινότερα από την μυστηριώδης θάλασσα.
"Θελω νερο" ξανααπαιτει δυνατά και καταλαβαίνω πως την κοιτάζω αρκετή ώρα δίχως να το ξερω. Φεύγω γρήγορα από το δωμάτιο αφήνοντας την κοπελα πίσω και κατεβαινω κάτω στην κουζινα βγαζω ένα ποτήρι από το ντουλάπι και ανοίγω την βρύση καθώς σκέφτομαι τι συνέβη πριν λιγο. Δεν είμαι ο εαυτός μου. Κάτι τρέχει με μενα από τότε που ειδα την κοπελα να κοιτάζει τα άστρα,ήταν σαν ζωγραφιά που είχε βγει από έναν πίνακα. Μα τι λεω.
"Σε έχει μαγέψει"πετάγεται το διαβολακι.
" Μην το ακους πρεοει να την αφήσεις να φύγει "λεω ή καλή φωνουλα μέσα μού.
Μα εμενα ή καρδιά μου λέει πως ή κοπελα δεν θα φύγει από εδώ ούτε νεκρή ποσό μάλλον ζωντανή. Κάτι με κανει να θελω να την ταλαιπωρησω τόσο που να παρακαλαει να φύγει από αυτή την κόλαση. Γρήγορα αρπάζω το ποτήρι και φεύγω για το δωμάτιο της κοπελας. Ανοίγω την πόρτα και την βλεπω κουλουριασμένη να έχει αποκοιμηθεί πάνω στο μικρό κρεβάτι και το φως να πέφτει πάνω της σαν να θέλει να την ζεστάνει. Βηματίζω αρκετά σιγά χωρίς να θελω να την ξυπνησω και αφηνω το νερό στο μικρό τραπεζάκι δίπλα από αυτήν  καθώς αρπάζω το λευκό σεντόνι από την ντουλάπα και την τυλιγω γύρω της ώστε να μην κρυώνει. Φτανω στην πορτα πριν την κλεισω λεω ένα σιγανο καληνυχτα.
Ειμαι ξαπλωμένος στο κρεβάτι μου και κοιτάζω το ταβανι αφού πλέον ούτε ο ύπνος δεν με θέλει και σκέφτομαι την Stassie.Πολύ ωραιο όνομα σαν αυτήν. Σηκώνομαι και κατεβαινω στο σαλόνι όπου αρπάζω ένα ποτό και το πινω αργά ενώ ειμαι άδειος μέσα μου. Τα μάτια μιυ κλείνουν σιγά καθώς γερνω στον καναπέ.
~......~
Βρίσκομαι σε ένα δάσος μόνος και περπατω κάτω από τα πελώρια δέντρα μην ξέροντας τον προορισμό μου μα δεν ξερω καν το λογο που βρίσκομαι εδώ όταν ακιυω μια γυναικεία φωνή πίσω μου. Ή λογική μου λέει να τρεξω όσο μακριά μπορω από εδώ μα το συναισθήμα μα κρατάει εδώ και προσπαθω να δω ποιοα είναι αυτή ή φωνή που ακουσα. Κανω κύκλους γύρω από τον ευατο μου ψάχνοντας για το παραμικρό. Μια σκιά περνάει από μπροστά μου και ή φιγούρα της μητέρας μου εμφανίζεται.
"Μητέρα" φωναζω για να με ακούσει καθώς την βλεπω να είναι ντυμένη στα λευκά και να με κοιτάει. Ποσο καιρο εχω να την δω. Ποσό μου έλειψε.
"Μου ελειψες" της λεω και παω να την αγκαλιασω αλλά δεν περνω ανταπόκριση. Κανω μερικά βήματα πίσω και δεν είναι πλέον ή μητέρα μου αλλά ή Stassie.Ξαφνιαζομαι και αρχίζω να φωναζω που είναι ή μητέρα μου τι την έκανε. Πεφτω γονατιστός καθώς την βλεπω να φεύγει προς το άγνωστο και προτού εξαφανιστεί γυρίζει και με κοιτάει. Ή μητέρα μου. Ξανά. Τρέχω να την προλαβω αλλά δεν μπορω όταν ακουω να μου λέει ψιθυριστά.
"Άφησε τη"
~......~

Ξυπναω λαχανιασμενος καθως καταλαβαίνω πως απλά ήταν ένας εφιάλτης. Ένας διαφορετικός εφιάλτης. Ή μητέρα μου. Ή Stassie.Το τελευταίο πράγμα που θυμαμαι είναι που μου ζηταγε να την αφησω προτού γίνει ένα με το φως. Δεν μπορω να καταλαβω. Το μονο που ξερω σιγουρα είναι ότι δεν θα την αφησω.

Αυτό ήταν και σήμερα.Ελπιζω να σας άρεσε..Τι στο καλό γίνεται πλέον. Ο χαρρυ?ΨΗΦΙΣΤΕ και ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ αν θελετε να βαλω ΞΑΝΑ. :)