Disaster(h.s Fanfiction)

Την αφησα

Οι λέξεις χτυπάνε ξανά και ξανά. Το μόνο που επικρατεί μέσα μου είναι ένα χάος .Μα πως?Δεν μπορω να πιστέψω αυτό που είπε ο Νιαλλ..
"Δεν είναι αυτή"
"Δεν είναι αυτή"
"Δεν είναι αυτή"
Ξανά ξανά ξανά και ξανά.Ή Stefanie δεν είναι το θύμα αλλα ή Stassie.Πως μπορεσα και το εκανα αυτο?Μα τωρα θυμαμαι καλύτερα εκείνη την μερα της απαγωγής.
~.....~
"Και πως νιώθεις που εχεις γενέθλια σήμερα?"την ρωταω
" Εμμ όχι δεν..κανείς λάθος"προσπαθεί να μου πει όταν το κινητο μου δονιζεται.
~.....~
Και τωρα θυμαμαι θυμαμαι παρά πολύ καλα. Προσπάθουσε να μου το πει αλλά χτύπησε το γαμημενο κινητό.
"Εε φιλέ" μου λέει ο Νιαλλ και δεν απανταω. Ή αλήθεια είναι ότι δεν ξερω τι να πω για πρώτη φορά.Ένα πράγμα είναι στο μυαλο μου τώρα.
Τρέχω στα σκαλοπάτια και αφηνω τον Νιαλλ πίσω μου ενώ φτανω στο δωμάτιο της Stassie.Ανοίγω την πόρτα την κοιταω και το βλέμμα της συναντιέται με το δικο μου. Πως μπορεί να παραμένει τόσο όμορφη μέσα σε αυτά τα χαλια?Τα πράσινα μάτια μου καρφωνουν τα δικα της και προσπαθούν να βρουν κάτι κρύο και κακό μέσα της. Μα δεν υπάρχει τιποτα. Η ζεστασιά της περνάει μέσα μιυ και πλέον νιωθω. Δεν ξερω τι είναι αυτό ακριβώς που νιωθω αλλά το μόνο που ξερω είναι ότι μετά από καιρό μπορω να νιώσω κάτι.Την πλησιαζω και βαζω το χέρι μου στο μαγουλο της..Αυτή απομακρύνεται αλλά την καθησυχαζω.
"Σςς" της λεω και ηρεμεί αλλά ακόμα έχει ένα ίχνος φόβου μέσα της.
"Γιατί όλα αυτά?" με ρωταει και δεν ξερω τι να απαντησω.
Την κοιταω μόνο την κοιταω. Θα μπορούσα να την κοιταω για αμέτρητες ώρες χωρίς να κλείσω τα βλέφαρα μου ούτε μια φορά. Τόσο ζέστη και λαμπερή.
"Εισαι όμορφη"της λεω και γουρλωνει τα ματια της.
Τα μάγουλα της παίρνουν αυτή την απαλή απόχρωση του ροζ που ταιριάζει τέλεια στην άσπρη επιδερμίδα της.
" Δεν μου απαντησες"μου λέει και απευθύνεται ακόμα στην προηγούμενη ερώτηση της.
"Για ένα λάθος" τελικά απαντω.
"Τι?"
"Ένα λάθος" ξανά επαναλαμβάνω.
"Πως γίνεται αυτό?"
"Stassie εχεις αδερφή?ρωταω αλλάζοντας θέμα.
" Γιατί?
"Πες μου"
"Οχι"μου απαντάει και ξερω ότι λέει ψέματα
"Stefanie"
"Μην την πειράξεις" μου λέει και γυρνάει από την Άλλη.
"Εισαι πολύ καλή αδερφή" της λεω
"Την αγαπώ"μου λέει και την κοιτάζω. Ένα αθώο πλάσμα στα χερια ενός δολοφόνου.
" Το ξερω"με κοιτάει
"Θα σε αφησω" της λεω τελικά.
"Με τι ανταλλαγμα?"
"Δεν ξερω ακομα"ενώ ξερω ήδη πως είναι ή Stefanie.
" Οχι την Stefanie σε παρακαλω ζητά ότι άλλο θες λέει και αρχίζει και κλαίει.
"Δεν σε ενδιαφέρει αυτό" της λεω και σηκωνομαι
"Οχιι σε παρακαλώ θα μεινω εγω" μου λέει και Ξαφνιαζομαι από τα λογια της.
"Τι ειπες?"
"Κρατά εμενα και ασε την ήσυχη"
"Ποιος σου είπε ότι σε θελω?"
"Δεν μπορεις να την παρεις." μου φωνάζει "θα μεινω εγω" απαντάει τελικά.
"Αυτό το αποφασιζω εγω" απανταω μονότονα προτού βγω από εκεί. Κατεβαινω στο σαλονι και βλεπω τον Νιαλλ.
"Τι θα γίνει" με ρωταει
"Δεν ξερω αλήθεια"
"Κάτι πρέπει να σκέφτεις"να την αφησω για την αδερφη της ή να την κρατησω για την αδερφη της?Διαολε μεγάλο δίλημμα
" Θα πάρουμε την Stefanie "απανταω τελικα.
Ανεβαινω τα σκαλοπάτια παω στο δωμάτιο μου βγαζω την ένεση με το ηρεμιστικό και κατευθύνομαι στο δωμάτιο της.
Μπαινω μέσα και την βλεπω για τελευταία φορά προτού ή ένεση βυθιστεί στο απαλό δέρμα της.
~.~
Ειμαστε στο δρομο πλέον για το σπίτι της και ήδη αρχίζω και μετανιώνω για την απόφαση μου. Γύριζω να κοιτάξω τα παιδιά πίσω και μια αναίσθητη Stassie καθισμένη. Ο δρόμος τελείωσε και το σπίτι είναι μπροστά μας. Κανω νόημα στα παιδιά και βγαινω από το αμάξι. Ανοίγω την πόρτα της Stassie και την παιρνω στα χερια μου καθώς προχωραω στην πίσω αυλή. Την φιλαω στο μέτωπο και την αφηνω κάτω προτού εξαφανίστω μια και καλη από την ζωη της.
Ίσως να μην την ξαναδω ποτέ. Θα θυμαμαι πάντα αυτή την μερα. Θα είναι πάντα χαραγμένη μέσα μου. Θα είναι εκείνη ή μέρα που την αφησα.

Και ναι εβαλα μετά από καιρό:)Ελπίζω να σας ελειψα και ελπιζω να σας Αρεσει αυτό το κεφάλαιο..ΨΗΦΙΣΤΕ και ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ για το τι θελετε στην συνεχεια.:)))