"Sejong …ေနမေကာင္းဘူးလား မ်က္ႏွာလည္းမေကာင္းပါလား? "
သူငယ္ခ်င္းျဖစ္သူကို Sejong ျပံဳးျပလိုက္ရင္း အနားရွိ ထိုင္ခံုတစ္လံုးတြင္ထိုင္လိုက္သည္။
"အင္းးး ဒီေန့ဘာျဖစ္ေနမွန္းကိုမသိဘူး စိတ္ေတြေလးေနတယ္ "
"ဟုတ္လား … ပင္ပန္းလို့ေနမွာပါ"
"ေအးကြာ … ငါေတာ့ ငါ့မိသားစု တစ္ခုခုမ်ားျဖစ္သလားလို့ ထင္ေနမိတယ္ "
"အဲ့လိုမေတြးပါနဲ့ နားရင္နားေတာ့ေလ ငါပဲဆက္လုပ္လိုက္မယ္"
"Gomawo :)
ပန္းခ်ီလာဆြဲေသာ သူမ်ားလည္းအနည္းငယ္က်ဲေနေသာေႀကာင့္ က်ေနာ့္အလုပ္ကေန ေစာေစာအိမ္ျပန္လိုက္သည္။ ဘတ္စ္ကားမွတ္တိုင္ကို လမ္းေလ်ွာက္သြားေနရာမွ ……
ရုတ္တရက္ ႀကက္သီးတစ္ျဖန္းျဖန္းထသြားသည္! စိတ္ထဲမွာေနာက္ကေနတစ္ခုခုလိုက္ေနသလိုလို!ေနာက္လွည့္ႀကည့္ေတာ့လည္းဘာမွမရွိ !
"Ya!! ေဟ့လူ … …"
ChanYeol ေအာ္ေခၚေနတယ္ … သူမႀကားဘူး အင္းေလ … သူကမွမျမင္ရတာကို … က်ေနာ့္ကိုေတာ့ လွည့္ႀကည့္ေနတာ အဲ … ဟုတ္ပီ ! သူ ေရွ့အလွည့္ခိုက္မွာ ……
"ဟပ္ခ်ေလာင္း !!! "
ရုတ္တရက္ၿကီး ေရွ့မွာ ေပၚလာေသာ ေျခကားယား လက္ကားယားနဲ့ သူ့ေႀကာင့္ Sejongလန့္သြားသည္ !!
"မင္း … မင္းဘယ္သူလဲ … ငါ့ေနာက္လိုက္ေနတာလား ! "
ေအာ္ … ေတာ္ေသး … သူ ငါ့ကိုျမင္ပီဟ …အဟမ္း! စတိုင္လ္ထုတ္ဦးမွ …
"ဒီမွာ လူႀကီး … ခင္ဗ်ားက Sehunအစ္ကိုမလား …"
"ဟင္! မင္း ဘယ္လိုသိ …"
"ဟဲဟဲ ဒီလိုပဲေလ …ကဲ ရွည္ရွည္ေဝးေဝးမေျပာေတာ့ဘူး လာ လိုက္ခဲ့ …"
ေျပာရင္းဆိုရင္း ChanYeolက Sejongလက္ကိုဆြဲလိုက္ေသာ္ … လက္အစား ေလဟာနယ္ကိုသာ ဖမ္းဆုပ္မိသြားသည္။
"ဟာ … ဘယ္လိုက္ရမွာလဲ မင္းဘာေတြေျပာေနတာ … …"
Sejongရဲ့ေျပာလက္စစကား ေပ်ာက္သြားသည္မွာ သူ့ကို တအံ့တႀသႀကည့္ေနေသာ လမ္းသြားလမ္းလာမ်ားေႀကာင့္ ……
ဟုတ္သည္ေလ … သူက လမ္းေပၚမွာ တစ္ေယာက္တည္းစကားေတြေျပာေနသည္ကိုးး …
