Οι σκέψεις ήταν αυτές που με έκαναν να βαραίνω.
Αυτά τα παιδιά μου θυμίζουν πολύ τα αδέρφια μου.
Την μικρή μου αδελφή, που έχει την ίδια ηλικία με την Diana, την Ανθή μου.
Και τον μικρό αδελφό μου που πρέπει να έχει ένα χρόνο διάφορα από τα δίδυμα, τον μικρό μου Αχιλλέα.
Μπορώ να πω πως το όνομα του ταιριάζει απόλυτα, είναι σαν τον αρχαίο Έλληνα που περιγράφει ο Όμηρος στην Ιλιάδα. Γενναίος, οξύθυμος, αλλά και ευαίσθητος, τρυφερός με τους γύρω του.
-Έχεις κάτι;
Η φωνή του με διέκοψε από τις σκέψεις μου. Τιναχτηκα λίγο.
-Ε; Ό-όχι.
Είπα και σηκώθηκα απότομα.
-Λοιπόν, ώρα να φύγω. Καληνύχτα.
-Καληνύχτα.
Μου είπε καθώς έκλεινα την πόρτα.
Περπαταγα μέχρι το σπίτι και αποφάσισα να τους πάρω τηλέφωνο, να πάρω τηλέφωνο την οικογένεια μου, εκεί δεν είναι τόσο αργά πρέπει να είναι μεσημέρι τώρα.
Πληκτρολόγησα τον αριθμό της μητέρας μου.
Καλούσε. Περίμενα με ανυπομονησία να το σηκώσει, είχα δύο εβδομάδες να τους μιλήσω.
Όταν ξυπνάω αυτοί κοιμούνται.
Όταν κοιμάμαι εγώ αυτοί είναι ξύπνιοι. Ας εκμεταλλευτώ αυτή την ευκαιρία που είμαι ξύπνια τόσο αργά.
"Ανθή άσε τον Αχιλλέα ήσυχο..και κατεβείτε πια από το τραπέζι θα πέσετε!....
Άκουσα την εξοργισμένη μαμά μου να φωνάζει στα δύο τερατάκια, της βγάζουν την ψυχή μάλλον πάλι, μπορώ να τους φανταστώ πάνω στο τραπέζι. Η Ανθή σίγουρα θα έχει βάλει πάλι τον Αχιλλέα να χορεύει τσιφτετέλι μαζί της όμως επειδή όπως πάντα δε θα θέλει θα τον έχει αρχίσει στις κλοτσιές και εκείνος θα προσπαθεί να τις αποφύγει.
Χαμογέλασα σε αυτή την σκέψη και ένα δάκρυ κύλησε στο μάγουλο μου.
......Παρακαλώ; "
Ξανα άκουσα την φωνή της μαμάς μου, δεν είχε καταλάβει ποια ήταν στο τηλέφωνο αλλιώς θα είχε βάλει τα κλάματα. Είμαι σίγουρη.
"Μαμά; "
Είπα και ήδη την άκουγα να κλαίει από χαρά με κοφτές ανάσες.
"Αγάπη μου, αγάπη μου ζωή μου τι κάνεις; Κάνει κρύο εκεί; Η σχολή πως πάει;
Γιατί χάθηκες; Γιατί δε μας έπαιρνες τηλέφωνο τόσο καιρό; Ήμουν έτοιμη να σε πάρω σήμερα δεν άντεχα άλλο το ξέρω πως μου έχεις πει να μη παίρνω γιατί εσύ μπορεί να έχεις μαθήμ-"
