Sing Like There Is Nobody There.(Greek fan fiction with Cameron Dallas).

Εικοστό Πρώτο Κεφάλαιο.

"Είμαι καλά.."

Μη βάλεις πάλι τα κλάματα.
Μη βάλεις πάλι τα-

"Δεν είσαι καλά.."

Κούνησε απαλά τον αντίχειρα του στο μάγουλο μου.

Ένιωσα μια ζεστασιά να με περικλείει κάνοντας με να νιώθω...προστατευμένη;

"Μπορείς να μου εμπιστευτείς ό,τι θέλεις..απλά αν μπορεί να περιμένει αυτό για λίγο.."

Είπε και έτριψε αμήχανα το σβέρκο του ενώ έκανε στην άκρη, για να κοιτάξω πίσω του.

Ήταν η Diana, στην άκρη του καναπέ να τρέμει ολόκληρη και δάκρυα να στάζουν ασταμάτητα και από τα δικά της δάκρυα.

Ξαφνικά ξέχασα τα πάντα, δε με απασχολούσε πια ο δικός μου πόνος..αλλά ο δικός της.

"Της λείπει η μαμά,δεν ήξερα τι να κάνω..Δεν ήξερα ποιον άλλον να ειδοποιήσω. Μόνο εσύ πιστεύω μπορείς να την κάνεις καλά"

Είπε γεμάτος ελπίδα στα μάτια του.

"Εγώ;"

Ρώτησα περισσότερο τον εαυτό μου πάρα εκείνον.

"Ναι, εσύ."

Με έπιασε από τους ώμους.

"Δάφνη;"

Η παιδική της φωνή αντίχησε σε όλο το δωμάτιο.

"Έλα εδώ.."

Είπα και γονάτισα μπροστά στον καναπέ πιάνοντας να μικρά της χεράκια.

Σκούπισα τα δάκρυα της και αμέσως χώθηκε στην αγκαλιά μου.

Ο Cameron καθότανε ακόμα στην γωνία και μας κοίταζε με ένα παρηγοριτικό χαμόγελο ζωγραφισμένο στα χείλη του.

"Θες να πάμε μέσα να μιλήσουμε οι δύο μας σαν γυναίκα προς κοριτσάκι;"

Την ρώτησα.

"Εσύ θα είσαι το κοριτσάκι ε;"

Με ρώτησε προβληματισμένη.

Άκουσα ένα πνιχτό γέλιο από πίσω μου.

"Και βέβαια, εσύ είσαι η μοναδική πραγματική γυναίκα εδώ μέσα"

Της είπα και το χαμόγελο της δεν άργησε να εμφανιστεί.

Με έπιασε από το χέρι και ξεκινήσαμε να κατευθυνόμαστε προς το δωμάτιο της.

Πριν κλείσω την πόρτα διέκρινα τον Cameron να σχηματίζει με τα χείλια του την λέξη Ευχαριστώ.

Αν και θα προτιμούσα να μου πει την άλλη λέξη που τελειώνει σε Ω έκλεισα την πόρτα χαμογελώντας του.