" Weet je wat ik nou zo leuk vind aan hem...hij heeft van die leuke krulletjes en hij lacht zo lief. ja....hij lacht zo schattig als hij dan zo van onder zijn wenkbrauwen grijnst. Zou hij dat doen omdat hij me leuk vindt???Zou hij ook verlieft zijn????? OOOO ik hoop het zoooooo ♥♥♥♥♥"
Ik ben toch uiteindelijk maar opgestaan. Wat had ik anders moeten doen.....maar zin , nee, zin had ik niet echt in deze dag. Het was vakantie en onze plannen gingen nu toch niet door. Ik kon dus net zo goed in bed blijven. Ik had me er zo op verheugd. Lekker samen naar Parijs, dat was een droom die we al jaren koesterden. Ik had , toen Anna nog een klein meisje was, afgesproken met haar dat we op haar 16e samen naar Parijs zouden gaan. Van de winter was het dan eindelijk zover dat we haar 16e verjaardag vierden en meteen zijn we gaan plannen voor deze zomer. Uiteindelijk hebben we de reis geboekt!!!! Zo spannend vonden we dat. Maar dat was nog niet alles, Anna zou ook voor het eerst naar een heus concert gaan. Daarna nog een weekje laatste dingen regelen, koffers inpakken en de dieren onderbrengen. En dan zouden we op vrijdag afreizen.
Vrijdag,
nu moest ik alleen......
Ik had erg opgezien tegen het concert. Zowiezo kan ik slecht tegen mensenmassa's en gillende meisjes. De drukte , het gewriemel van al die mensen en dan ook nog de herrie van de muziek. Maar ja, ze was nu eenmaal een echte Fan. En als echte Fan ga je dus naar een concert van je idolen! En idolaat was ze van One Direction! Geen twijfel mogelijk. Ja ook van hem ja.....als ze toch geweten had wie hij was. Maar ik zei niets!
Ik zag de dag van het concert met angst en beven tegemoet. Stom natuurlijk, want we stonden tussen , ik weet niet hoeveel, gillende meiden en hun moeders (of vaders) en zijn vader was er niet eens bij. Waar maakte ik me druk om! Bovendien was het al 15 jaar geleden dat ik hem voor het laatst zag. Ik was niet dezelfde meer Hij vast ook niet.....dat zat ik allemaal te bedenken terwijl ik twee opgewonde meiden op de achterbank had te kwebbelen en giechelen. Ze hadden de wildste plannen, over back-stage gaan en afspraakjes maken. Wel grappig hoe zoiets ook weer leeft bij je eigen dochter. Ik was ooit Fan van take-That en had net zulke dromen gehad. Niet dat ik ooit back-stage ben geweest hoor, ik ging zelfs niet eens naar een concert. Veel te druk. Dit was dan ook een enorme opoffering. Ik wou niet dat ze alleen ging met Suzan. Ze waren nog zo speels en naief. Straks gebeurde er iets met ze...ik moest er niet aan denken. En dus was ik mee gegaan.
Na een uur kwebbelen, zingen en druk doen kwamen we aan bij het concert gebouw. "oooooo ik ben zo zenuwachtig" jammerde Suzan tegen Anna. "Ik oook" piepte Anna. Ze knepen in elkaars arm..."Ik kan het bijna niet geloven dat we er nu echt zijn, hiiieeeeeeehihihihihi" giechelde Suzan, terwijl Anna haar meeseurde naar de lange lange rij. Vol met meisjes, die vol verlangen waren om hun helden te zien. "Kom maham opschieten, anders komen we nooit binnen" riep ze naar me. "Ik kom eraan" riep ik terug "Hou maar een plekje vrij voor me"....."Jij hebt de kaartjuuuusssss" schreeuwde ze paniekerig. Oja was ook zo. Ik versnelde mijn pas en kwam bij ze staan. Het was druk en ik kreeg het warm en overal om me heen waren zenuwachtige meisjes die giechelden en schreeuwden en sommigen waren van de stress zelfs ruzie aan het maken met hun ouders, die , net als ik, die drukte allemaal niet zo goed meer konden hebben. Ik had nooit gedacht dat ik dit ooit zou zeggen, maar ik doe het nu toch. Ik wordt te oud voor deze onzin :(
Het duurde even, maar uiteindelijk belandde we op de tweede rij voor het podium. Beetje een rot plek, want je moet de hele tijd omhoog kijken. Maar dat deerde de dames niets natuurlijk, want nu maakten ze kans om een handje te krijgen of misschien wel een kus, of het podium opgetrokken te worden, je weet maar nooit natuurlijk....zo babbeleden ze opgewonden tegen elkaar. Om ons heen was het een orgie van gillende, krijsende en huilende hyperactieve meisjes....en hun ouders. We keken elkaar eens aan. Anna , Suzan en ik, en we barstten in lachen uit. "My God!!!!" zei Suzan. "Kijk nou!" giechelde Anna terwijl ze wees naar een meisje voor ons wat al helemaal van de kaart was . Het concert moest nog beginnen! "Nou jaaaaaaaaa, aanstelster" zei Suzan misprijzend "TSSSSSSS" en ze maakte er zo'n gebaartje bij. Anna deed er nog een schepje bovenop en schreeuwde "Hé jij daar, ze moeten nog komen hoor! Zal ik maar vast een ambulance bellen?" ....."Nou Anna.." maande ik haar. Ik schaamde me rot. "Maham jeeeeetje " reageerde ze pinnig en met een diep diepe zucht, zoals ik inmiddels wel gewend was sinds ze puber was.
Op dat moment gingen de lichten in zaal uit, en die op het podium aan. Een golf van gegil en gejuich ging door de zaal. Er begonnen meisjes hysterisch te huilen, er werd geklapt en gezongen en naast me zaten twee meiden helemaal in extase te kijken hoe de jongens van One Direction opkwamen. Ik pakte snel mijn oordopjes, bijna vergeten. En toen zag ik hem. Een schok ging door me heen.......
