Ik schrok op uit mijn overpeinzingen toen Anna in mijn arm kneep. "O mam, O mam" schreeuwde ze boven de menigte uit. "We zijn uitgekozen voor de Meet & Greet" Naast haar zat Suzan te gillen en te stuiteren. En op het podium stonden de knullen te knipogen naar hun terwijl de spotlights op ons werden gezet. "Meet & Greet?" stamelde ik verward, wanneer was dit nu weer aan de orde geweest dacht ik. Ik keek Anna vragend aan. "Bij de deur kon je je toch op-ge-vuh?" zei ze opgewonden. "En toen hebben we dat gedaan, weet je dat dan niet meer?????" vroeg ze . "Uh..." zei ik......"Je wordt oud!."giechelde ze, "ja lach maar" zei ik lachend.
Of ze even op het podium wilden komen????? De dames verschoten beiden van kleur. Anna keek me aan met een blik zoekend naar goedkeuring, ze was zo zenuwachtig. Ik knikte en daar gingen ze dan, tussen de krijsende, huilende, gillende maar vooral zwaar teleurgestelde meisjes door. Terwijl mijn mooie meidje en haar vriendin zich een weg naar het podium baanden hoorde ik allerlei opmerkingen, rot opmerkingen vooral. "Huh ze maken toch geen enkele kans" Wat een lelijke wijven" "OOOH wat een mazelaars" "Tssss stomme grieten, zag je hoe ze deden, aanstellers.." Jaloezie is van alle tijden dacht ik, toen de meiden op het podium gehesen werden. Het gejuich zwol weer aan in de zaal. De mannen begonnen te speechen en ik zag hoe Anna verlegen rondkeek en Suzan van de zenuwen nèt iets te bijdehand deed. Allemaal gaven ze hen een hand en zelfs een kusje. Ook hij natuurlijk. Toen hij bij Anna aankwam zag ik ineens dat hij aarzelde, hij hield haar hand ook langer vast. Keek haar verward aan en boog zich voorover. Anna sloeg haar ogen neer, hij zei wat in haar oor, ze kleurde weer en keek hem vragend aan. Ik kreeg een knoop in mijn maag. Wat als hij iets wist???? . Nee dat kon niet, hij kon niks weten! Trouwens, was hij niet de charmeur van de groep die allerlei meisjes verleidde en al heel wat harten gebroken had? Er nogal een wild leven op na hield? Ja, waarom maakte ik mezelf nou zo gek, er was een simpele verklaring voor alles, echt wel! Voor me stond dat ene meisje, wat voor het concert zo hysterisch deed, te commentaar leveren op Anna. Ze snapte niet wat hij in haar zag. Hij stond ondertussen met zijn arm om Anna heen. Anna wist niet goed hoe ze moest reageren en keek verlegen naar de grond. Ze kregen een kaartje in hun handen gedrukt, nog een kus op de wang bij Anna en toen kwamen ze weer bij mij staan.
"Zag je dat mam, wat was ie lief hè? En zag je dat hoe hij mijn hand een hele tijd vasthield en hij deed zijn arm om me heen en ik kreeg een extra kus en en hij zei dat hij het gevoel had dat hij me al kende....""O nee, dacht ik geschrokken, hij heeft haar herkend! De knoop zat er ineens weer en ik kreeg het benauwd...nee niet nu, niet nu. De muziek denderde ineens veel harder in mijn oren, het geflikker van het licht stoorde me ineens ook veel meer. Gelukkig hadden de meiden niets in de gaten. Ze zaten nog in de gelukkige roes van daarnet. Steeds kwamen de kushandjes en de knipogen hun kant op en de spotlights werden geregeld even op de meiden gezet. Terwijl de onrust bij mij alleen maar toenam.
Hij had haar herkend, en zo gek was dat niet. En nu mocht ze ook nog naar die Meet & Greet. Straks vroeg hij haar nog meer, dan zou alles uitkomen, wat moest ik dan zeggen???? Het zweet brak me uit bij de gedachte alleen al. Ik had al die jaren gelogen....gezwegen, niks gezegd over ons verleden. Mijn gedachten tolden door mijn hoofd en ik dacht even dat ik gek zou worden, totdat ik ineens een helder moment had. Tuurlijk kwam het niet uit, hoe kon het ook, zij wist immers helemaal van niets en niemand in haar omgeving kon zijn verhaal(als die er al was) bevestigen. Waar maakte ik me druk om....het enige wat ik hoefde te doen was niet oog in oog met hem komen te staan. Je wist maar nooit of hij me nog zou herkennen, hij was dan wel klein toen, maar dat zegt niet zoveel. Als hij Anna al herkende, hoe intuitief ook...dan zou dat met mij ook zo kunnen zijn. Maar hoe moest ik nu tegen Anna zeggen dat ik niet meeging? Zonder dat ze argwaan zou krijgen.........Ze kende me te goed om te het raar te vinden dat ik haar ineens alle vrijheid gaf. Ik wist het even niet meer.
"Ow tis bijna zover, O mam ik ben zo zenuwachtig!!!!!"schetterde ze in mijn oor. "Ik wil niet dat je meegaat hoor! Dat staat zo falend! " Ik keek haar aan, een beetje sullig ja , maar van binnen was ik zo opgelucht! Ze wou me er niet eens bij hebben. Nee tuurlijk niet, wat dacht ik toch moeilijk. Ze had mijn probleem zonder dat ze het zelf wist opgelost. Ik slaakte een zucht van verlichting. "Blij dat het voorbij is mam" lachte ze. Ik knikte en lachte terug. "Moeders horen hier ook niet" zei Suzan plagerig. "Ze zijn veelstejong voor U" en er volgde een gegniffel tussen de meiden. hihihihahahaihihhi "En nu?" vroeg ik hen. "Nou jij blijft hier en wij gaan naar de kleedkamer!" Er kwam een meneer op ons af. "Zijn jullie Suzan en Anna?" vroeg hij. De meiden knikten en giechelden. "Kom maar mee..."zei hij kort, toen aarzelde hij..."Mevrouw, u bent?" naar mij toe. "De moeder van Anna! " stelde ik mezelf voor. Anna keek gelijk gealarmeerd, ze baalde als een stekker. "Ze gaat niet mee hoor! "zei ze vlug tegen de meneer. "Ik ga niet mee." Bevestigde ik met een verontschuldigende glimlach. "U kunt wel even naar de algemene receptie, een kopje koffie drinken. Daar zitten de journalisten ook te wachten."Hij keek me vragend aan, één wenkbrauw opgetrokken. Ik keek de meiden aan. "Ja dat kan ik wel doen ja." zei ik. Ze zuchtten opgelucht, gelukkig ik ging niet mee. "Ik breng ze na afloop wel weer bij u terug," zei de man geruststellend. Hij had meer met dit bijltje gehakt natuurlijk. "Nou dank u wel " glimlachte ik. "Graag gedaan" een knikje "Gaan jullie mee!" Tegen de meiden en daar gingen ze. "Doeg mam, tot zo....KUS KUS KUS "riep Anna terwijl ze luchtkusjes gaf. "Dag wijfie, veel plezier!!!!" Vervolgens wees iemand anders mij de weg naar de algemene receptie.
