Mijn adem stokte in mijn keel en ik werd duizelig. Mij hart begon wild te bonzen in mijn borst en het bloed steeg naar mijn wangen, die roodgloeiend werden. "Mijn God ", dacht ik verward "Wat lijk jij op hem". Anna keek opzij, ze zag mijn verwarring. "Opvliegers mam?" vroeg ze met een grote grijns op haar gezicht. Ze gaf me een knuf "Geeft niet hoor!" smak, een zoen op mijn wang. Ze vroeg gelukkig niet verder, ik kon even geen woord uit brengen. Op het podium stond het evenbeeld van hem. Hij had net zulke krulletjes en net zo'n grijns van onder zijn wenkbrauwen. Een beetje plagerig , ook wel wat verlegen. En ooohh zo leuk.
Het was of ik teruggeslingerd werd in de tijd, naar toen ik zelf een bakvisje was. Ik weet nog zo goed hoe vreselijk verlieft ik was , en hoe ik hem altijd stiekem bekeek vanuit mijn slaapkamerraam. Hij woonde achter ons. Uren kon ik staren naar hem, hij had nooit wat in de gaten. En zo zag ik hem huiswerk maken, spelen op zijn gitaar, zingen met een borstel in zijn hand als microfoon en ja, ik zag hem ook als hij zich omkleedde. Ik had mijn bureautje voor het raam staan, dus dat kijken was makkelijk, en viel ook niet zo op. Als ik even het idee had dat hij me kon zien boog ik me over mijn huiswerk heen of deed ik dat ik heel intensief naar mijn muziek luisterde. Ik was 15 jaar, een bleu en verlegen meisje. Een heel gewoon meisje, niet bijzonder, niet knap, niet modieus zelfs. Gewoon, zoals the girl next door....Hij was al 18. Stoer, en hij had een vriendin :( ......Een hele mooie, knappe, blonde welgevormde vriendin. Alles wat ik niet had had zij wel. Veel vriendinnen, een schare trouwen aanbidders en ze had hem! Ik had een paar goede vriendinnen, net zulke muurbloempjes als ik, en een paar vrienden. Populair was ik allerminst, ik viel niet op, en knap? Nee knap was ik ook al niet. Ik was wel lief hoor, werd me dan gezegd, maar knap....nee dat was ik niet. Jongens vielen niet op mij. Hoogstens wilden ze mijn maatje zijn en naast me zitten in de klas, omdat ik ze tenminste met rust liet. Ze schreven graag mijn pennen leeg als die van hun weer eens thuis was blijven liggen en ik mocht hun liefdesperikelen aanhoren. Daar was ik goed voor. Een vertrouwenspersoon......terwijl ik ook zo graag een vriendje wou, en een eerste kus en hand in hand door Hyde park wandelen of langs de Thames. Al mijn vriendinnen hadden ondertussen al een vriendje, maar ik was nog alleen. En zo kwam het dat ik na schooltijd niet meer met hun optrok maar alleen thuis achter mijn bureautje zat en gluurde naar mijn achterbuurjongen. Die mij niet eens zag staan, ook dat nog! Eigenlijk best wel heel erg triest....
Dat gluren had natuurlijk jaren door kunnen gaan zonder dat hij er ooit wat van had geweten , maar dat was niet zo. Op een dag werd ik gesnapt!!! Ineens had hij me in de gaten.. ik bedoel dus, echt in de gaten! Dat ik niet een beetje zijn kant op keek omdat ik huiswerk maakte of zat te dromen, nee hij had door dat ik naar hem keek. En toen begon hij bewust terug te kijken. Ik kan je wel zeggen dat dat best heel erg ongemakkelijk was. helemaal toen hij bedacht dat hij me ook wel eens kon gaan groeten. Ineens stak hij zijn hand op, een beetje onzeker, en met die verlegen grijns van onder zijn wenkbrauwen. Ik werd zo rood als een tomaat, maar heb wel bibberig een handje opgestoken. Ik weet niet of ik er ook bij lachtte hoor. Ik weet wel dat mijn hart zowat uit mijn borst bonkte van de spanning. En ik schaamde me ook nog best wel....wat moest hij wel niet van me denken, dat ik wanhopig was ofzo? Ik bedoel....nou ja, ik was ook gewoon wanhopig, laten we eerlijk zijn. Ik was eenzaam en wanhopig. Hoe dan ook, ineens kon ik niet meer net doen alsof. Vanaf nu kon ik hem niet zomaar meer voorbij lopen. dat zou dwaas zijn.
De volgende dag op school kwam zag ik hem weer. ik liep net met mijn vriendin door de gang, op weg naar het science lokaal. Ze vertelde me net over haar eerste kus, in geuren en kleuren. Iets wat ik helemaal niet horen wilde, maar uit beleefdheid bleef ik luisteren en knikken en deed ik of ik blij was voor haar. Van binnen gilde alles in mij "Dat wil ik oooook" maar op mijn gezicht stond een glimlach gespijkerd. En toen , midden in de gang, stond hij daar. terwijl mijn vriendin nog door kwetterede over hoe heerlijk haar vriendje wel niet zoenen kon stond ik als aan de grond genageld. Ik schrok, aarzelde, wou mezelf eigenlijk omdraaien, maar dat kon niet. Ik moest daar waar hij ook was, hij stond namelijk bij het science lokaal. Ik werd vreselijk rood en toen en toen en toen......
Het was net als in de film.....zijn ogen vonden de mijne.....ze plakten even vast aan elkaar......er verscheen een glimlach om zijn mond en een knipoog kwam mijn kant op....ik stond wat dom te lachen en liep toen langs hem....."Dag mooi meisje "fluisterde hij in mijn oor. Ik keek hem even aan, en daar was het, die blik vanonder de wenkbrauwen, die verlegen maar toch plagerige grijns......en ik was verloren. Totaal verloren! Mijn hart ging tekeer als 1000 stoomtreinen, mijn wangen gloeiden rood en mijn knieen werden slap. Ik had me zo wel in zijn armen willen storten.....maar dat deed ik niet natuurlijk. Zo stom was ik nou ook weer niet. Ik liep dus verder........een verbijsterde vriendin naast me schreeuwde haast een spervuur aan vragen op me af. "Wat was dat nou????.....Waarom kuste hij je oor????? Weet je wel wie hij is????Waar ken je hem van?????? " ik knikte wat zwakjes...."Hij is mijn buurjongen, en hij kuste mijn oor niet, hij zei iets tegen me...." Duidelijk ontevreden over het antwoord ging ze verder met haar kruisverhoor "Wat zei hij dan??? Waarom weet ik dat nu pas dat hij je buurjongen is???? Dat had je me ook wel eerder kunnen vertellen!!!! Hij is de knapste gozer van de school, jezus zeg, en dat zeg je me nu pas, dat je hem kent....." Ze sputterde nog wat door terwijl ik de aan een tafeltje ging zitten. De leraar kwam binnen en vroeg om stilte, de les ging beginnen.
