lief dagboek.......je vraagt je af wat mensen bezield om zo lelijk te doen. Hoe het toch komt dat achter dat masker van schoonheid zoveel gruwel en gemeenheid zit. Ik snap het niet, wat heb ik ooit fout gedaan dat dit mij overkomt? Ik kon het toch ook niet helpen dat hij verliefd werd op mij, en ik wist toch ook niet dat het niet uit was tussen hun.....
“Hello?” Zei iemand tegen me. Ik schrok op uit mijn overpeinzingen en keek opzij naar waar de stem vandaan kwam.
“I thought I saw something familiar!”zei de vrouw bij wie de stem hoorde. Ik keek haar vragend aan. Wie was dit?
“I’m sorry?” vroeg ik
“You don’t remember me,” zei ze spijtig, “well I can’t blame you. I’ve changed so much I hardly recognise myself when I look in the mirror.”ratelde ze door en stak haar hand uit. “You haven’t changed a bit, you look as lovely as ever!” Ik voelde mezelf nogal ongemakkelijk en vroeg me af waar ik haar van kon. Ze dacht vast dat ik iemand anders was…..
Ik keek haar onderzoekend aan, ze was van mijn leeftijd, een beetje 'worn down' zoals we dat in de UK altijd zeiden. Afgeleefd, moe, niet meer in de prime van haar leven. Haar trekken kwamen me vaag bekend voor toch wel, bij nader inzien, maar ik kon er niet op komen wie ze was. Ik pijnigde mijn hersenen maar kwam er maar niet op.
Nadat het even stil was zei ze ineens “I better tell you, it’s me Tess!!!” en ze keek me verwachtingsvol aan. Ik staarde vol ongeloof naar haar. Was dit Tess?
Mooie prachtige populaire Tess?
Hier voor me stond een ietwat te mollige moeke, met te strakke kleding, beetje ordinair, een gezicht vol groeven. Van haar schoonheid was niets meer over. Ze leek een beetje op Patty Brard en Bonnie StClair ineen. Mijn God zeg. Was dit Tess?
Ze glimlachte wat triest. “I know, I am not beautifull anymore! Lives hardships…”, ze zuchtte eens diep en keek me toen weer aan. “But look at you! You look so georgeous, who could ever tell that!”
Ik lachte wat flauwtjes, kreeg ik nu een compliment?
Dat was ook voor het eerst. Ze deed vroeger altijd zo lelijk tegen mij, altijd maar me het gevoel geven dat ik het lelijkste meisje op aarde was. Dat heeft me echt gevormd, ik wantrouw nog steeds elk compliment. En nu dit……
“I have alwyas wondered how you did since…well you know!”zei ze.
“I did all right.”zei ik vaag. Had ik hier wel zin in? Om met haar te praten over toen?
“So as you know, it was never ever my idea!”
Verrast keek ik haar in de ogen.
“I never wanted to hurt you so.”zei ze met klem.”He asked me to, or else he would leave me, and I could not have that, I could not have him leave me….still, in the end he did anyway…”fluisterde ze haast bitter.
Ik kon er geen kaas van maken. Wat bedoelde ze eigenlijk? Wat moest ze doen en waarom? Hoezo zou hij haar verlaten?
“You mean?” begon ik, en ze knikte.
“I thought it was a rotten idea to keep a young mom from her infant.” Ze keek nu naar de grond. “Who thinks of such things, I am a mom myself!”
Ik zei niets, wat moest ik ook zeggen.
“I felt so ashamed afterwards, and your face, O God your face haunted me day and night.”Ze pakte haar glas van tafel en nam een slok. “I was so glad you took her back, I forced him to let go, he wanted to hunt you down with the officials, but I forced him not to. So we came back to London. That’s why we went back……..”
Ze pakte mijn arm.
“But he doesn’t know!”
“Who?” vroeg ik verward door deze actie.
"Harry, Harry doesn’t know!”
Ik werd ineens misselijk, en moest even zitten. Dit gevoel had ik allang niet meer gehad. Dat het me zo ineens overviel, sheer panic. Ik kreeg het weer benauwd.
“O dear, you still have astma? Where is your inhaler….”zei ze paniekerig.
Ik hapte naar adem, veel te snel natuurlijk en werd al duizeliger. Er kwam iemand van de receptie bij, die gaf me een zakje en aaide me over mijn rug.
“She’s hyperventilating”zei hij tegen Tess.
Toen kwamen de tranen.
“I’m so sorry, O I’m so sorry I caused you even more pain.”zei ze verontschuldigend en vol zelfverwijt. “I am ever so sorry…..I was always so jealous of you. You are so lovely, so sweet. He loved you…and I ruined that. O I am so sorry….and now they have met, and what do I say to him, she’s your sister????? O God I have made such a mess “
Ik wou hier weg,
Ik wou hier nu weg. “Please….”zei ik tegen Tess.”I want to be alone.”
Ze stond verward op….”Yeah, I’m sorry…Of course….”mompelde ze, en toen liep ze weg.
Ik slaakte een zucht van verlichting.
