Bilinmez (Melez)

3-ACI ÇEKMEK

Gözlerimi yavaş yavaş açtım . Aldığım koku sanırım hastane kokusuydu. Daha önce sadece bir kez gelmiştim bi hastaneye. Onda da Ayşe hastalanmıştı. Teyzem beni de götürmüş eve dönünce de Ayşe sen nasıl gelirsin hastaneye diyerek beni dövmüştü.

Bir hastane yatağındaydım. Oda tek kişilikti. Kapıdan sesle geliyordu.
"Sen ne hakla yeğenimi buraya getirirsin. Bizim bu parayı verecek durumumuz yok!"
Dedi sinirle birine. Sesindeki sinsiliği bir tek ben duymamışımdır umarım.
Bir süre sonra kapı açıldı. Teyzem arkada ise adını bilmediğim o çocuk vardı.
"Demek uyandın sinsirella"
Dedi haince. Bana çok sinirli olduğu gözlerinden belliydi. Eve gidince başıma gelecek olaylardan korkmaya başladım.

"Doktor çıkabileceğimizi söyledi"
Dedi o çocuk. Elimi yüzüme atınca burnumu sardıklarını fark ettim. Kırılmış olmalıydı.

Teyzemin tehditkar bakışları arasında ayağa kalktım. Hastaneden çıkarken buranın özel bir hastane olduğunu fark ettim. Ve paramı çoktan ödenmiş olmalıydı o çocuk tarafından. Çünkü teyzem buranın parasını asla ödemezdi. Ve ödememiş olsaydık biz çıkarken "iyi günler"
Diye arkamızdan seslenen görevli de olmazdı.
Şuan neredeydik hiçbir fikrim yoktu ve kimse de birşey demiyordu.

"Ben bir lavaboya gidiyorum. Bekle kaybolma!"sinirle söyledi bunları.

Teyzem uzaklaşırken
"Eray"
Dedi yanımdaki çocuk elini uzatırken. O kimdi. nerden çıkmıştı. ve bana neden yardım ediyordu. Hiçbir fikrim yoktu. Soracağım çok soru vardı.
"Sende Gözde olmalısın"
Dedi gülümseyerek. Halime acıyordu aynı zamanda.

"Neden bana yardım ediyorsun?"
Diye sordum. Gayet mantıklı bir soruydu çünkü hayatımda ilk kez gördüğüm bir insandı.
Kimse kimseye karşılıksız yardım etmez!

"Çünkü yardıma ihtiyacın var gibi duruyordu."
Ağzımdan bir hah! Çıktı istemsiz. Bana acıyordu.
"Bana acıma!" Dedim ardından tıslayarak.
"Sana acımıyorum"
Tam birşey diyecekken Teyzemi gördüm. Gözlerini bize dikmiş nefretle bakıyordu.
Allahım bugün beni koru.

Yanımıza gelince çıkışa doğru yürüdük. Burdan eve nasıl gidecektik bilmiyorum.
"İzin verin sizi arabamla bırakayım."
Gelen sesle Eraya döndüm. Arabasını işaret ederek demişti bunu. Ben tam hayır diyecekken teyzem
"İyi olur!"
Dedi yine sinirle. Ama böyle bir arabaya hayatında sadece bir kez binme şansı vardı. Bunu da kullanıyordu.

Araba bizim mahalleye girince sessizce yutkundum.
Ölümüm gelmişti işte.
Arabadan inince ben Eraya bakıp teşekkür ettim. Hafifçe kafa salladı.

Biz eve girerken o da gitti. Kapıyı Zeynep açtı. Yüzünde aşırı büyük bir sinir vardı.

"Küçük sıçan gelmiş" dedi. Tam içeri girecekken arkadan teyzem beni itti ve hole düştüm. Zeynep saçlarıma yapıştı ve beni salona kadar yerde sürdü. Salona gelince saçlarımı bıraktı. Ayşe oturduğu yerden haince sırıtıp kalktı.

"O ADAM KİMDİ"
teyzemin başarışıyla yerimden sıçramıştım.
"Ta- tanımıyorum"
Korkudan kekelemiştim.
"Orospuluk yaptığı adamlardan biridir!"
Dedi Zeynep.
Ağlamaya çok önceden başlamıştım ama sesim çıkmasın diye kendimi sıkıyordum.

Teyzem bana yaklaştı ve yüzüme sert bir tokat attı.
"OROSPU"
teyzem uzaklaşırken Zeynep ve Ayşe üzerime gelmişti. Zeynep tişörtümü yırtarken Ayşe eline bir sopa almış sırıtarak bana bakıyordu.

"Bak elimde ne var" dedi alayla. Genelde beni bu sopayla döverlerdi.  Küçüklüğümden beri alışmıştım. Ardından hızla karnıma vurmaya başladı.

Ben çığlık atmamak için kendimi sıkıyordum. Daha sonra Zeynep işi devraldı ve vurmaya devam etti. Gözlerimden akan yaşlar beni daha da zorlaştırıyordu.

"Kızlar durun"
Teyzemin sesiyle Zeynep vurmayı kesmişti.
"Hangi elinle çağırdın adamı yanına"
Diye sordu sakince gözlerim kapalı gelecek darbeyi bekliyordum.

"BU MU?!"
Hayatımda atabileceğim en büyük çığlığı attım.
SOBADAN ÇIKARDIĞI ODUN PARÇASIYLA ELİMİ YAKMIŞTI.

bugün hayatımdaki en büyük dayaklardan birini yiyeceğimi biliyorudum. ama bu kadar çok acı çekeceğimi düşünmemiştim.
"YOKSA BU MU?"
Dedi ve ardından öbür elime bastırdı odunu.

"En iyisi vücudunda hayatının sonuna kadar taşıyacağın benden bir hatıra bırakmak"
Dedi.
Ardından sobanın başına geri gitti. Geldiğinde ise elinde soba içindeki odunları düzeltmek için kullandığımız metal çubuk vardı. Ve uzun süredir yanan sobanın içinde olduğunu belli edecek kadar kızıldı siyah metal.

Kafamı hayır der gibi sallarken metalin ucundaki şekilli kısımı karnıma bastırdı.
Ben çığlık atarken karnımdan cos diye bir ses gelmişti. Canım o kadar yanıyordu ki.

Metal çubuğu birkaç saniye beklettikten sonra çekti ve bu sefer tam yanına bastırdı.

Bunu 5.yapışında gözlerim yavaş yavaş kapanıyordu. Çektiğim acıların içinde bayıldım. Bayılmamla çığlık sesleri de kesilmişti.

BAŞKA BİRİNİN GÖZÜNDEN...

Arabanın içinde bekliyor ve evi gözlüyordum. Bu günkü olaylardan sonra kıza çok fazla acı çektirecekleri kesindi.
"BU ELİNLE Mİ!"
diye bir bağırış geldi. Ardından büyük bir çığlık.

Gözlerimi kapattım. Onun acı çekmesine dayanamıyordum. Çok az kalmıştı kurtulacaktı. Sadece az daha dayanmalıydı.

"YOKSA BU MU"
ardından birdaha çığlığını duydum. Şuan evin kapısını kırıp girmek ve içerideki herkesi öldürmek istiyorum. Ama şimdi degildi. Az biraz daha zamanı vardı bunun.

Ses biraz kesildi ve bu sefer çok daha büyük bir çığlık atmıştı. Arabadan çıktım sinirle ve tekerleri tekmeledim. Elimden baska bişey gelmezdi çünkü.

Ardından 4 çığlık daha duydum ve ses kesildi. Duydugum yalnızca kahkaha sesleriydi.
Iğrenç insanlar. Bu günlerin hesabını çok pis vereceklerdi. ve onların çekeceği acılar Gözdenin çektiği acıların kat kat fazlası olacaktı.

"Geçecek. Çok kısa bir süre sonra geçecek. "
Diye fısıldadım.

O sırada gözüme kapıya doğru yaklaşan erkek kuzeni takıldı.

Bu şerefsizi hiç sevmiyordum. Çok pis işleri vardı ve bunlardan birisi de kadın ticaretiydi. Orospu çocuğu gencecik kızları kandırıp tuzağına düşürüyor ardından onları pazarlıyordu.
Bunun da sonu yakındı.

Onun eve girmesiyle bende arabaya bindim ve sabahı etmeye baktım.

GÖZDENİN GÖZÜNDEN

Baygın bir şekildeydim ama zihnim hala açık gibiydi. Bayıldıktan sonra beni bırakmışlardı ortada.
Sanırım acı çektirmek için kendime gelmemi bekleyeceklerdi. Bağırmam onları mutlu ediyordu. Onlar birer sadistti. Bana acı vermekten zevk alan sadistler.

Bilincim yeniden kaymadan önce
"Geçecek. Çok kısa bir süre sonra geçecek. "
Diye bir fısıldama duydum. Içimde biryerlerde.

Buna tutunmak istiyorum. Ama geçmesi için bir mucize olmalı. Ve o mucizeler varsa bile beni asla bulmayacak.

Kapının açılma sesini birkaç adım sesi takip etti. Yoksa kurtulmuş muydum. Zihnim iyiden iyiye giderken.

"ANNE!"
Diye bir bağırış duydum. Ardından zihnim kapandı. Hayal meyal bir cümle daha duydum.

"Yeni malıma iyi bakmalıydın."

02.04.2020

Dün yazdım ancak atmayı unuttum.

Umarım konuyu ve ilerleyişi beğeniyorsunuzdur.

Yorumlarınızı bekliyorum...

Bide arkadaşlar bu kitap biraz kısa olacak. Bu nedenle olayları uzatarak yavas yavaş anlatıyorum. Ama çok uzamaz. Sizleri seviyorum