Ένας χρόνος και κάτι ψιλά.

Κεφάλαιο 1: Η Αρχή

Πόσα πράγματα μπορούν να συμβούν σε "ένα χρόνο και κάτι"; Πόσα πρόσωπα θα φύγουν, άλλα και πόσα θα έρθουν... Πόσα θα αλλάξουν, μα και πόσα θα μείνουν ίδια; Τι μπορεί να γίνει σε ένα χρόνο; Αυτές οι ερωτήσεις ίσως να ταιριάζουν στους πιο ρομαντικούς της παρέας, μα για την Μυρτώ είναι τελείως αδιάφορες. Είναι από εκείνα τα κορίτσια που ζουν μόνο το παρόν και δεν κοιτάζουν το μέλλον. Δεν έχει τίποτα το ιδιαίτερο. Δεν είναι από τα κορίτσια των περιοδικών. Δεν έχει το τέλειο σώμα, τα γαλάζια μάτια, τα σαρκώδη χείλη. Δεν έχει το στιλ της κάποιας και των αέρα της ντίβας... Το σώματα της παραγεμισμένο από τα σουβλάκια και της σοκολάτες, το δέρμα της λευκό κάνει αντίθεση με τα καστανά μαλλιά της. Το πρόσωπό της γεμάτο κοκκινίλες και σημάδια από την εφηβική ακμή. Μια συνηθισμένη κοπέλα που δεν έχει τίποτε το εξωπραγματικό, τίποτε το διαφορετικό.

Στην αντίπερα όχθη είναι ο Λουκάς. Ανήκε στους τυχερούς της γενιάς του. Στα είκοσι του και δεν έβγαλε πότε ούτε ένα σπυράκι. Και μπορεί να έτρωγε και αυτός σουβλάκια και πίτσες μα σαν άνδρας και ποδοσφαιριστής στην σχολική ομάδα ποτέ δεν έβαλε γραμμάριο. Ήταν πάντα δημοφιλής για την ωραία του εμφάνιση, με τα καστανά μαλλιά του και τα γκριζοπράσινα μάτια του. Από μεγάλη πόλη, με σχετικά ευκατάστατους γονείς είχε μια ζωή που άλλοι θα ονειρευόταν. Γιατί η φύση προίκισε αυτόν με κάτι το ασυνήθιστο. Κάτι που τον κάνει να ξεχωρίζει. Κάτι το τόσο διαφορετικό από την Μυρτώ που όταν συναντήθηκαν τυχαία έμελλε να θυμούνται ο ένας τον άλλο για πάντα...

Παρασκευή κοντά στο βράδυ. Η Μυρτώ μαζί με την φίλη της Αγγελική δεν άντεξαν άλλο το μάθημα της Πολιτικής Επικοινωνίας και στα μισά έφυγαν. Πρωτοετής στις Πολιτικές Επιστήμες και οι δύο γνωρίστηκαν την ημέρα των εγγραφών και από τότε κόλλησαν. Περνούσαν τυχαία από διαδρόμους στην προσπάθειά τους να βγουν, γιατί το Αριστοτέλειο με τόσες σχολές και διαδρόμους απλά χάνεσαι. Και εκεί που έχουν απελπιστεί ένας βιαστικός Λουκάς περνάει και σκουντάει την Μυρτώ από τον ώμο.

-Δεν βλέπεις που πας ρε φάλαινα; Της είπε και συνέχισε να φύγει μα σταμάτησε όταν άκουσε την φωνή της.

-Πιο πρωτότυπος δεν μπορούσες να γίνεις; Φάλαινα; Το έχω ξανακούσει τόσες φορές. Τόσα χοντρά ζώα έχει το ζωικό βασίλειο. Γίνε λίγο πιο πρωτότυπος. Ααα.. και για τα τυπικά εσύ έπεσες πάνω μου. Του απάντησε ακομπλεξάριστη, πείρε την φίλη της αγκαζέ και έφυγε με γρήγορο βήμα. Ναι αυτή ήταν η Μυρτώ. Αγαπούσε το σώμα της με τα παραπανήσια κιλά της και δεν είχε κανένα πρόβλημα με αυτό. Δεν ντρεπόταν για την εμφάνιση της και δεν φοβόταν να μιλήσει. Άλλωστε αυτός ήταν ο χαρακτήρας της. Ήταν αυτό που λέμε «χύμα». Πάντα ειλικρινής ακόμα και με τους κολλητούς της δεν την χάριζε σε κανέναν.