Ένας χρόνος και κάτι ψιλά.

Κεφάλαιο 8: Η συνάντηση

Η πιο αμήχανη στιγμή όταν συναντάς αυτόν που ποτέ δεν περίμενες. Τι και αν βρισκόντουσαν τυχαία. Πάντα πίστευαν πως ήταν η τελευταία συνάντηση, η τελευταία φορά που αντίκριζαν ο ένας τον άλλο. Οι δυο βδομάδες που πέρασαν ήταν απλά η επιβεβαίωση των σκέψεων τους. Μα αυτή η ανώτερη δύναμη, η θεϊκή είχε αντίθετα σχέδια.

Ο Λουκάς έμεινε μαρμαρωμένος στην θέση του. Δεν μπορούσε να πιστέψει ότι την έβλεπε και πάλι. Ένα μικρό αίσθημα χαράς τον πλημμύρισε μα αμέσως το απέβαλε. Δεν ήταν τίποτε το σπουδαίο άλλωστε. Ήταν απλά μια κοπέλα. Μια στρουμπουλή κοπέλα. Μια χοντρή κοπέλα, με σπυράκια, ατέλειες... κάποια που δεν θα τον ενδιέφερε ποτέ.

Η Μυρτώ έμεινε προσηλωμένη στα μάτια του. Κόντευε να ξεχάσει το μαγευτικό τους χρώμα. Ένα μείγμα γκρι και μια στάλα πράσινο. Που το έβλεπες μόνο όταν στο επέτρεπε ο ήλιος. Αυτό το χρώμα που σε ταξίδευε. Σε υπνώτιζε... το χρώμα της γάτας. Αυτό της θύμιζε. Τα μάτια του ήταν όμοια με μιας γάτας. Ενός γάτου δηλαδή. Φουντωτό, με απαλό τρίχωμα... η Μυρτώ προσπάθησε να μαζέψει τον εαυτό της. Οι σκέψεις της είχαν πάρει άλλη τροπή από αυτή που επιθυμούσε. Και καθώς κανένας από τους δυο δεν έκανε την αρχή, πείρε μια βαθιά ανάσα και μίλησε πρώτη.

-Είναι φοβερό άλμπουμ. Κράτα το.

-Το κρατάω ήδη. Της απάντησε και αμέσως ένιωσε τα μάγουλά της βαμμένα πατζαρί.

-Ναι, σωστά. Του απάντησε και πήγε να φύγει. Μόνο όταν έφτασε κοντά στην πόρτα άκουσε την φωνή του.

-Γιατί "Pink Floyd";

-Ορίστε;

-Γιατί διάλεξες "Pink Floyd" και όχι "The Doors, Queens".

-Είναι οι αγαπημένοι μου. Όπως και το άλμπουμ που κρατάς . "The Dark Side of the Moon". Δεν περίμενα ποτέ να το βρω σε βινύλιο.

Η Μυρτώ έκλεισε την πόρτα και ο Λουκάς άφησε τον δίσκο και έτρεξε πίσω της. Πως ήταν δυνατόν το αγαπημένο του συγκρότημα να ήταν και δικό της; Το σίγουρο ήταν πως δεν έπρεπε να την αφήσει να φύγει. Δεν έπρεπε να χαθεί πάλι. Όχι, προτού της μιλήσει.

Η Μυρτώ περπατούσε σκεφτική. Γιατί τον είδε πάλι; Λες να είχε δίκιο η Αγγελική; Μπα! Αυτά συμβαίνουν μόνο στις σαπουνόπερες που βλέπει η μαμά της και βάζει τα κλάματα.

-Μπορείς να μου εξηγήσεις πως γίνεται να σε βλέπω παντού μπροστά μου; Την ρώτησε λαχανιασμένος και στάθηκε δίπλα της.

-Μάλλον σου έχω βάλλει πομπό.

-Σοβαρά! Μην μου πεις πως δεν το έχεις παρατηρήσει.