The Fox

The Apocalypse

Δεν ήξερα τι μου συνέβαινε.Αλλά θα μου πεις πότε ηξερα?Όλα ερχόντουσαν αναπάντεχα στη ζωή μου και μου έπαιρνε πολύ καιρό να τα κατανοήσω και να συνηθίσω να ζω με αυτά.Από ότι φαίνεται είχε έρθει άλλη μια αλλαγή για μενα και ούτε που το είχα συνειδητοποιήσει.Βρισκομαι πιο μπερδεμενη από ποτε. Φοβάμαι να βγω έξω και βρίσκω έτσι άσυλο στο σπιτι της γιαγιάς μου.Δεν πλησιάζω καν τα παράθυρα.Δεν ξέρω πως θα μπορέσω να κοιμηθώ σήμερα.Την προηγούμενη μέρα ήταν εύκολο μετά από αυτό το κυνηγητό που είχα περάσει.Έτσι σκέφτομαι να ανακεφαλαίωσω τα γεγονότα.Πιάνω ένα τετράδιο.Νομίζω ότι ήταν η ατζέντα της γιαγιάς μου."Τι πειράζει?"."Εξάλλου θα σκίσω μετά τις σελίδες".Γράφω τη λέξη ΓΕΓΟΝΌΤΑ με κεφάλαια γράμματα.Αρχίζω και γραφω το περιστατικο συνάντησης μου με την αλεπου μετα απο το έντονο, συναισθηματικά φορτισμένο λεπτό αναμνησεων που είχα περάσει.Γράφω το πνευματικό μου ζωο που είναι η αλεπου και προσπαθω να το συνδέσω με το προηγούμενο περιστατικό.Όμως μάταια.Δεν βρίσκω κανένα ουσιαστικό δεσμό και προχωράω.Γράφω το κατόρθωμα μου να μάθω ποδήλατο.Αλλά και τις ατελείωτες φορές που χρειαστηκα για να μάθω.Γράφω στην άκρη της σελίδας:"ΣΗΜΕΙΩΣΗ.να ζητήσω ευχαριστώ από τη μαμά για το ποδήλατο!!!!".Συνεχιζω.Περιγράφω την διαδρομη μου στο δρόμο και τη διπλη συναντηση με τον τυπο με το τατουάζ.Σημειωνω τα εξωτερικα χαρακτηριστικά του οπως τα θυμάμαι."Και τώρα τι?"σκεφτηκα απο μεσα μου."Τίποτα δεν κολλάει με τιποτα"."Είναι όλα διάσπαρτα γεγονότα τα οποία θα έπρεπε να ταιριάζουν μεταξύ τους"είπα και πίεσα ακόμη περισσότερο τον εαυτο μου να σκεφτεί.Να βγάλει μια άκρη.Με πιάνει και πάλι πονοκέφαλος.Κατεβαίνω τις σκάλες να πάω να ζητήσω από τη γιαγιά μου ένα φαρμακο για να ανακουφισω τον πόνο μου ώστε να συνεχίσω τη σκέψη μου.Έτσι κι αλλιώς προβλεπόταν μεγάλη νύχτα.Λίγο πριν κατέβω ολοκληρωτικά τις σκάλες,θυμάμαι ένα ντουλάπι.Ένα ντουλάπι που είχε άλμπουμ φωτογραφιών .Η γιαγιά μου μου τα έδειχνε συνεχεια όταν ήμουν μικρή.Ήξερα ότι θα έβρισκα φωτογραφίες του πατερα μου, αλλά ήμουν προετοιμασμένη.Έτσι πριν πατήσω στο τελευταίο σκαλί.Κάνω ένα βήμα πισω και ανεβαίνω γρήγορα.Στο δωμάτιο της γιαγιάς βλέπω ένα μπαούλο.Εκεί ήταν το θυμάμαι.Ανοιγω το μπαουλο προσεκτικά και βλεπω μεσα παραγματα του πατερα μου,μαζί με σκόρπιες φωτογραφίες.Τσαλακωμένα χαρτάκια, γράμματα,έναν χάρτη, σημειωμενα μέρη πάνω και διάφορα αλλά πράγματα που φαινόντουσαν σαν να είχαν καταχωνιαστει σε εκείνο το μπαουλο για να μην ξαναβγούν ποτέ απο εκεί.Ανοιγω ενα γραμμα.Η ημερομηνία είναι ένα μήνα πριν το θανατο του πατερα μου.Σκεφτηκα οτι θα είχε ενδιαφέρον να το διαβάσω ίσως μου έλυνε πολλές απορίες αλλά διστάζω.Ανοίγω το σκισμένο φάκελο και βγάζω τρία πράγματα.Το πρώτο είναι μια φωτογραφια.Ο μπαμπάς μου με κάποιον άλλον κρατιούνται από τους ώμους.Φαντάζομαι ότι είναι φίλοι.Ίσως συνάδελφοι δεν ξέρω.Ύστερα ένα κλειδί.σε ένα μικροσκοπικό φακελάκι βρίσκω ένα κλειδί από κάποια παλια πόρτα νομιζω.Τέλος το γράμμα.Το ξεδιπλωνω και διαβάζω.

"Αγαπητέ Νίκο,

Σου γράφω για να σου μιλήσω για κάτι πολύ σημαντικό.Θυμάσαι για αυτή τη ιστορία που σου έλεγα με εκείνο το άλυτο μυστήριο?Λοιπόν.Αυτά που σου στέλνω στο δέμα,είναι όλα τα στοιχεία που έχω συλλέξει.Το κλειδί θα σου φανεί πολύ χρήσιμο.Έχω σημειώσει στο χάρτη τια τοποθεσίες που πρέπει να επισκεφτείς.Ο Λύκος αποφάσισε να προχωρήσει στην εξερεύνηση του και θέλει να είσαι εσύ ο επικεφαλής.Μαζί σου θα έρθουν 2 αντρες απο το τμήμα των μαθητευόμενων.Θα βρεις οτι χρειαζεσαι στο δεμα.ΠΡΟΣΟΧΗ.Η αποστολή αυτή θεωρείται ιδιαίτερα κρίσιμη και άκρως απόρρητη.Πρόσεχε.

Καλή επιτυχία.
Κώστας."

Τι?Τι είναι αυτό?Τωρα δεν καταλαβαίνω τίποτα.Με πιάνει ακόμα πιο έντονος πονοκέφαλος.Πανικοβαλλομαι και ψάχνω τα πράγματα πιο γρήγορα πετυχαίνω δύο φακελους με στοιχεία δύο ανδρών.Ένα πράγμα με τελείες και γραμμές.Μοιάζει κωδικοποιημένο.Νιωθω πολυ ασχημα.Βαζω τα κλάματα και αρχιζω να αδειαζω το μπαουλο επιθετικα στο πατωμα.Πεταω τα παντα χωρις διακρισεις.Δεν παρατηρω καν τι πιανω στα χερια μου πλεον.Το περιεχομενο του μπαουλου εχει χυθει κατω και εγώ ξεσπάω σε κλαματα και λυγμούς.Δεν μπορώ να κρατηθώ.Ξαπλώνω στο χαλί.Δεν ήξερα τι δουλειά έκανε ο πατέρας μου.Η μητέρα μου δεν μιλούσε καθόλου για αυτόν.Οπότε την ρώταγα μου φώναζε και ύστερα έκλαιγε οπότε μετα απο κάποιο καιρό σταμάτησα να τη ρωτάω.Ποτέ δεν περίμενα κάτι τέτοιο."Ο πατέρας μου?"."Τι δουλειά έχει με εξερευνήσεις?με μυστήρια?με εκπαιδευόμενους και συντεταγμένες?με κωδιοποιημενα μυνήματα και κλειδιά?".Ενιωθα έτοιμη να λιποθυμησω.Ήταν όλα θολά.Ξαφνικά με απόλυτη ηρεμία βλεπω μπροστά μου την αλεπου."Ναι".Η αλεπου ήταν και πάλι εκεί.Ήλπιζα να είχε έρθει να με ηρεμησει και να με καθησυχάσει ξανά.μονο που τώρα δεν βλέπω εμένα.Βλέπω μόνο την αλεπου.Τρεχει σε ένα λιβάδι.Τρεχει.Δεν σταματάει συνεχίζει να τρέχει κουνώντας την φουντωτό της ουρά πέρα δώθε.Ξαφνικά παιρνει φωτιά.Δεν ξεχωρίζει όμως.Έχει το ίδιο πορτοκάλι χρώμα.Τρέχει ακόμα ανέμελη σαν να μην συνέβη τίποτα.Με πλησιαζει.Πλησιάζει να με μυρίσει.Παίρνω τη πρωτοβουλία και παω να την αγγιξω δεν φοβαμαι ουτε τη φωτια ουτε τίποτα.Την αγγίζω και δεν νιώθω τη φωτια.Βλέπω μόνο το χέρι μου να την χαϊδεύει .Και δείχνει τόσο ήρεμη όσο και εγώ.Για μια στιγμή γινόμαστε ένα και ξεχνάω τις έγνοιες μου.Τότε το κατάλαβα.Είχε έρθει και πάλι να με βοηθήσει.Εμφανιζόταν μόνο όταν ήταν μεγάλη αναγκη. Το έκανε για μένα.Μόνο για μένα.Ερχόταν οποτε ημουν στενοχωρημενη και με ηρεμούσε."Τι υπέροχο ζωο"είπα.Και η αλεπου εξαφανίστηκε και απλώθηκε σκοτάδι.Δεν έβλεπα τίποτα.Τίποτα. Ήταν μόνο σκοτάδι.Αλλά παρ'όλα αυτά ενιωθα υπέροχα...

#αφιερωμένο σε user58745462 και στο βιβλίο του:Ο ΛΑΒΥΡΙΝΘΟΣ ΤΩΝ ΨΥΧΩΝ!