The Fox

The Beginning

Προχώρησα όσο πιο γρήγορα μπορούσα."Δεν πρόκειται να σπαταλήσω το χρόνο μου" σκέφτομαι και αυξανω την ταχύτητα του βηματισμού μου.Έπρεπε να είχα παει στη γιαγιά μου μέχρι τις 12 και δεν ήθελα να ανησυχήσει.Πριν πάω εκεί όμως, ένιωσα την ανάγκη να περάσω από το νεκροταφείο.Ήθελα να κάνω μια κουβέντα με τον πατέρα μου.Ήθελα να του μιλήσω για το κατόρθωμα μου να μάθω ποδήλατο.Δεν τον είχα επισκεφτεί για πολύ καιρό.Φοβόμουν.Ομως μεσα μου ενιωθα οτι ειχε ερθει η ώρα. Μόλις έχω διανύσει 7 τετράγωνα.Νιώθω κάποιον να με παρακολουθεί.Δεν έδωσα σημασία ,νόμιζα ότι ήταν δημιούργημα της φαντασίας μου. Προχωράω και αγνοώ τα σημάδια.Βλέπω έναν άνθρωπο να περπατάει στο πεζοδρομιο απο την απέναντι μερια προς το μέρος μου και από μέσα μου εύχομαι να μην είναι τίποτα.Εύχομαι να είναι απλά ένας άνθρωπος που πάει τη βόλτα του.Είναι 10 μέτρα μακριά.Η ανάσα μου βαραίνει αλλά δεν θέλω να το δείξω.Σκέφτομαι τι μπορεί να είναι αυτός ο άνθρωπος και φοβάμαι.Με πλησιαζει περισσότερο .Το στομάχι μου σφίγγεται από το άγχος.Είναι 3 βήματα μακριά μου.Παρατηρώ τα χαρακτηριστικά του βιαστικά.Είναι άντρας.Γύρω στο 1.85.Μελαχρινός με μούσια. Έχει μια ουλή στο δεξί του χέρι και στο αριστερό του ένα τατουάζ.Δεν μπορώ να διακρίνω καλά τι δείχνει το τατουάζ.Ειναι μια περίεργη φιγούρα σαν κάποιου είδους ζώου.Άγριο ζώο.Έχει τα δόντια του έξω και ένα τρομαχτικό βλέμμα.Με πλησιαζει στα 2 βήματα."Ένα βήμα ακόμα" σκεφτηκα και μετά κάνεις δεν ξέρει.Δεν ήταν αδικαιολογητος ο φόβος μου, κάτι διαπερναγε την καρδιά μου καθώς έβλεπα τον άνθρωπο.Κάνει το τελευταίο βήμα και τρέχω στο απέναντι πεζοδρόμιο όσο πιο γρήγορα μπορώ.Δεν έχω κοιτάξει αν με ακολουθεί ακόμα.Απλά τρέχω θέλω να είμαι σίγουρη ότι δεν κινδυνεύω.3 τετράγωνα μετα επιτέλους κοιτάω πίσω χωρίς να έχω σταματησει να τρέχω.Δεν είναι κανείς.Κανένας.Τόση ώρα δεν με ακολουθούσε κανένας.Είμαι πολύ χαρούμενη.Περπατάω ανακουφισμενη.Το σπίτι της γιαγιάς μου ήταν στο τέλος του δρόμου δεξιά.Νιώθω πλέον ασφαλής και περπατάω πιο γρήγορα για να συναντήσω τη γιαγιά μου.Φτάνω στο τέλος του δρόμου.Στρίβω δεξιά και πέφτω πάνω σε έναν άνθρωπο.Προσγειώνομαι στο έδαφος, τόσο γρήγορα που δεν πρόλαβα να δω τον άνθρωπο.Μου δίνει το χέρι του να με βοηθήσει.Δεν έχω ρίξει ούτε ένα βλέμμα στο πρόσωπο του.Πιάνω το χέρι του για να στηριχτώ." Το τατουαζ"είπα από μέσα μου.Είχε το τατουάζ που είχε ο προηγούμενος άντρας.Για λιγα δευτερόλεπτα σκέφτομαι τι να κάνω.Σηκώνομαι όρθια και τρέχω.Τρέχω απίστευτα γρήγορα κάτι συνέβαινε.Καποιος με είχε βάλει στόχο.Σταματάω σε ένα πάρκο.Είχα περάσει κατά πολύ το σπίτι της γιαγιάς μου και η αλήθεια είναι ότι δεν είχα το κουράγιο να προσπαθήσω πάλι να πάω σπίτι της βγαίνοντας στο δρόμο.Κάθομαι σε ένα παγκάκι και σκέφτομαι."Ποιος ήταν αυτός?"ειπα απο μεσα μου με τρομαγμενη φωνη."Τι μπορει να ήθελε από μένα αυτός ο άντρας?"αναρωτήθηκα.Προσπαθούσα να σκεφτώ όμως τίποτα δεν μου ερχόταν στο μυαλό ,ούτε για την ταυτότητα του αγνώστου άντρα ,αλλά ούτε και για τις προθέσεις του.Δεν ήταν απλά κάποιος κακοποιός. Το ενιωθα.Ήταν κάτι πιο προσωπικό .Ο άντρας αυτός κυνηγούσε εμένα και ήθελε κάτι συγκεκριμένο.Δεν ήμουν απλά μια τυχαία. Ήμουν ο στόχος του.Περνούν τόσα συναισθήματα από το μυαλό μου.Πιέζομαι και μέσα στην πιεση αρχίζω να κλαίω.Το ένα δάκρυ κυλάει μετά το άλλο.Φοβάμαι.Μέσα σε μια μέρα, είχαν γίνει τόσα πράγματα που δεν μπορούσα να εξηγήσω.Ίσως οι φόβοι μου γινόντουσαν πραγματικότητα.Φεύγω από εκεί. Η ώρα έχει περάσει.Είναι απόγευμα και αρχίζει και νυχτώνει.Δεν ενιωθα πλέον ασφαλής στο πάρκο μέσα στο σκοτάδι.Σηκώθηκα και άρχισα να περπατάω γρήγορα.Είχα μεγάλη απόσταση να διανύσω για να φτάσω στη γιαγια μου.Ήξερα ότι θα είχε ανησυχησει.Μετά από αρκετή ώρα περπατήματος έφτασα στο σπίτι.Χτυπάω βιαστικά το κουδούνι.2 λεπτά αργότερα η πόρτα ανοίγει.Η γιαγιά μου με ρωτάει με φοβισμένη φωνή "Που ήσουνα?","Ανησύχησα μην μου το ξανακάνεις αυτό.".Αγνοώ τα λόγια της.Της απαντάω."Όλα είναι καλά"."Είμαι ενταξει." δεν χρειάζεται να ανησυχείς." με κουρασμένη και αδύναμη φωνή.Λυγιζω.Αγκαλιαζω την γιαγιά μου και βάζω τα κλάματα.Δεν απορεί.Με μεγαλη κατανόηση με αγκαλιαζει και εκείνη και αρχίζει να με καθησυχάζει.Είχα ανάμεικτα συναισθήματα.Ανακουφισμενη ,φοβισμένη,μπερδεμενη και άλλα πολλά τα οποία δεν μπορούσα καν να περιγραψω.Ειχε πλέον νυχτώσει.Καθομαι στο τζακι.Σε λίγο καταφθάνει η γιαγιά μου με μια κούπα ζεστό κακάο.Δεν ανταλλάξαμε κουβέντα για αρκετή ώρα.Κατάλαβε πόσο ταραγμένη ήμουν.Απλα καθόμασταν και παρακολουθούσαμε τη φωτιά.Η αλήθεια ήταν ότι δεν ήμουν ακόμη σίγουρη αν θα της έλεγα αυτά που μου συνέβησαν.Ήταν όλα θολά ακόμα.Και δεν βιαζομουν.Ήθελα να απολαύσω αυτή την στιγμή αγάπης.Αυτή τη στιγμή ηρεμίας.Και να ξεχάσω όλα τα υπόλοιπα.Και όντως αυτό έκανα.

#Αφιερωμένο σε Stap2431