Hoofdstuk 7 : nu

981 48 2
                                    

5:17
"Godverdomme..", vloekte ik toen ik besefte dat ik heel de nacht op de stoel had geslapen. Toen ik net wou kreunen van de spierpijn in mijn nek en rug , sprong ik recht. Laura. Nog steeds lag ze in het ziekenhuisbed. Lijkbleek. Ik verlangde naar haar warme glimlach. Haar fonkelende ogen en haar getaande huid. Waar nu niks van over bleek te zijn. Toch hield ik nogbsteeds van haar en vond ik dat ze er prachtig uitzag. 'Een coma' , had Antje gezegt. Antje was de verpleegster die me naar Laura had gebracht. Ze had me proberen gerust te stellen , maar dat was niet gelukt. Ze was een lieve , een wat oudere en donkere dame. Toch bleef het door mijn hoofd spoken... Een coma. Wat betekende dat? Zal ze ooit ontwaken? Misschien is haar geest al in de hemel en werkt haar lichaam nog even verder. Betekend dat , dat ik haar nooit meer zal horen? Betekend dat , dat ik haar nooit meer zal voelen? Ik ben haar kwijt. Nee , ik ben haar kwijt aan het raken. Nu! Op dit moment!

Trillend pakte ik haar hand in mijn handpalm stevig vast. Ik slikte , of probeerde. "Laura? Laat me niet achter! Vecht , sterk meisje van me!", smeekte ik. Ze hoorde me. Ze bewoog met haar pink. Alweer. Ik wist het. Maar ondertussen piepte een apparatuur hard en snel. Het maakte me zenuwachtig. En toen had ik het door. Dat was Laura. De draatjes in haar lichaam leidde zo naar het apparatuur naast haar bed. Het was Laura. "Schat?" , probeerde ik. Hopeloos. Het apparatuur stopte maar niet met piepen. Integendeel. Een lange , lange piep volgde. Nu.

5:25
Ik zat weer buiten Laura's kamer. Op de grond. Ineen gezakt. Ik deed niks. Alleen huilen. Nog geen 1 minuut geleden hadden ze Laura meegenomen. Met ze bedoel ik bange verpleegster en stressvolle dokters. 'Ze hangt aan een zijden draadje' , zei er één van hen. Ze moest direct naar een andere kamer om gered te worden. Haar hart was gestopt met kloppen. Een hartstilstand. Laura was gestopt met leven. Of ze nu nog leeft? Dat wist ik niet. Want ik zat op de grond. Voor Laura's ziekenhuiskamer. Ik deed niks. Alleen huilen. Laura's hart was gestopt met kloppen en de mijn was gebroken. Er was 1 ding dat ik wilde. En dat was...
Laura vinden.

------------
Tadaaa
❤️

Gay is okay.Waar verhalen tot leven komen. Ontdek het nu