Gay is okay.

Hoofdstuk 10 : naamloos

9:18

Ik opende mijn ogen. Ik bevond me in een donkere maar herkenbare kamer. Ik schoot in paniek. Dit was niet het ziekenhuis. Dit was niet de plaats waar ik moest zijn! Ik schrok nog harder toen ik Levi naast me zag zitten. "Goeiemorgen!" , zei hij. "Goeiemorgen? Wat goeiemorgen? Je hebt me niet wakker gemaakt Levi! Misschien is er ondertussen al iets gebeurt met Laura!" , riep ik. Ik gooide het donsdeken van mijn benen af en stond recht. Ik trilde van woede. Waarom had hij dit gedaan? Ik zocht snel mij jas en schoenen en trok ze aan. "Doe eens rustig Mexx!Ik begrijp dat je zo kwaad bent maar je had slaap nodig oké?" , probeerde hij nog toen ik de deurklink vastgreep. "Jij begrijpt helemaal niks! Je moest me wakker maken!" , zei ik kwaad. Ik draaide me terug met mijn gezicht naar de deur en duwde hem open. Levi kreeg de kans niet meer om iets te zeggen want hij kreeg de deur in zijn gezicht. 

Eindelijk was ik aangekomen in de afdeling waar ik Laura voor het laatst zag. Antje was , zoals verwacht , weer nergens te bespeuren. Ik beet op mijn nagels , sommigen bloedden al , maar ik voelde de pijn niet. Ik wou gewoon weten waar mijn Laura was.

Ik leunde met mijn rug tegen één van de vele ziekenhuismuren. Mijn hoop was ver te vinden. Ik had niemand. Ik sloot mijn ogen en dacht weer aan Laura , maar ik zag telkens het ongeval weer voor ogen. Tranen sprongen in mijn ogen bij de gedachte dat Laura er niet meer zou kunnen zijn. Iets in mijn hoofd zei dat ik haar moest gaan zoeken , maar mijn benen weigerden. Ik was moe , wat zeg ik , ik was doodop. Ik had dan wel wat geslapen , maar niet echt goed. "Mexx? Meisje toch..." , zei een bekende stem. Vol verbazing opende ik mijn ogen. Een zucht van opluchting volgde. "Antje! In hemelsnaam! Wat ben ik blij je te zien..." , riep ik blij. Alleen was ik dat niet voor lang. Haar triestige gezicht , dat normaal gelukkig moest zijn , maakte me bezorgd. Héél bezorgd. "Het is Laura" , zei ze zacht. Ze nam mijn hand en leidde me naar enkele gangen verder. Ik huilde. Wat kon ik anders doen? "Laura ligt hier binnen liefje" , zei Antje. Haar donkere ogen zagen er bedroefd uit. Ik knikte. Ze gaf me een stevige knuffel en fluisterde iets in mijn oor wat ik niet kon verstaan. Antje opende de ziekenhuis stilletjes. Nummer 167. "Toe maar" , zei ze zacht. Ik slikte , dat probeerde ik althans. Antje gaf me een licht duwtje in mijn rug. "Totzo" , zei ze en sloot de deur achter mij.

--------------------------------------------------------