Gay is okay.

Hoofdstuk 11: Wit

Laura's POV

Ik wist niet hoe groot of klein de witte ruimte was. Wat ik wel wist , was dat ik alleen was. Elke seconde werd ik een tikkeltje witter. Mijn haar was al bijna doorzichtig. Ik was niet bang meer. Waar ik wel bang voor was , was dat ik Mexx niet meer zal tegenkomen. Ooit haalt ze me hier toch uit? Ja toch?

Ik ben nieuwsgierig , dood nieuwsgierig. Maar ik was te moe om nog verder te lopen. Wie weet is dit een ontzettend grote, witte ruimte zonder eind. Zou dat bestaan? Misschien hier wel, want dit kon ik geen 'aarde' noemen. Toen ik naar het ziekenhuiskleedje keek , zag ik amper nog mijn huid. Ik zag eerlijk gewoon niets. De witte ruimte maakte mijn huid ontzichtbaar. Ik begon niet te paniekeren omdat ik wist dat ze mij zou komen halen. Ik wist het zeker.

Ik zakte op de witte vlakte neer die moest dienen als vloer. Ik leunde wat achteruit en steunde op mijn handpalmen. Ik voelde mijn lichaamsdelen wel , maar ik zag ze niet... Toen ik mijn ogen sloot zag ik zwart. Niet dat ik iets anders had verwacht, maar het is beter dan wit. Wit is altijd schoon, zwart niet. Ik genot van de stilte. Ookal maakte me het na een tijd echt zot. Praten kon ik niet. Niet dat ik het niet probeerde. Wanneer ik een woord wou zeggen , hoorde ik mezelf niet praten. Ook dat vond ik maar raar. Iemand anders hoorde mij misschien wel , dat hoopte ik althans.

Pov Mexx.
Ik kwam in een witte kamer met lichtblauwe accentjes terecht. Met dit soort kamers was het hele gebouw , het ziekenhuis dus, gevuld. Deze kamers lijken op elkaar. Je zou je kunnen vergissen van kamer. Maar deze keer wist ik zeker dat dit DE kamer was. De kamer waar Laura lag. Dat wist ik zeker toen ik het 1-persoonsbed goed bekeek.

Een wit , levenloos lichaam lag roerloos op de matras. Ze was het echt. Mijn Laura. Ze had nog steeds meer blauwe plekken dan een gewone huid. Haar oogleden bleven dicht. Ook wanneer ik haar naam zei. Zelfs haar pink bewoog niet meer. Ze zag er moe uit. Zou ze nu zijn aan het slapen? Of zou ze gewoon haar ogen niet kunnen opendoen? Ik wou haar helpen , maar ik wist dat ik dat niet kon.

Net zoals de vorige keer , hong ze met draadjes die uit haar lichaam kwamen aan een piepend apparatuur. Die draadjes waren letterlijk haar levensdraden. Bij elke piep werd ik rustiger. Het kalmeerde me. Laura had blauwe lippen. Dat zag ik wanneer ik haar gezicht nog eens goed bekeek. Haar mascara zat nog steeds op haar wimpers. Ik miste haar lach. Haar mooie ogen. Haar mooie woorden. Ik miste Laura.