Alıştım artık sürekli çekip gitmesine.Alştım artık beni bırakmasına.Alıştım artık kalbimi kırmasına.Alıştım artık korkuyla bana bakmasına.
Gözlerimi açtığımda yine hastanedeydim.Anlaşılan bu sefer kurtulamamışım arabanın sert darbesinden.Burak birden çekip gidincedoktorlar yalnız olduğumu görmüş ve telefonumdan annemi aramışlar.Annem de haliyle ölmüş korkudan.Koşyp gelmiş hemen yanıma.Gözlerimi açtım ve annem karşımda dikilmiş bana bakıyordu.Vallaha bir an tırstım.Bön bön bakıyordu.
---Almila'm kızım yine mi arabaya çarptın?Noluyor sana ya?
-Anne ya off.Araba mı çarptı bana?
---Evet yavrum.Hatırlamıyormusun?
-Hayır.En son...
---En son?
-Şey...
---Söylesene...
Nasıl söyleyebilirdim ki Burak'ın gözlerini gördüğümü?Nasıl diyebilirdim ki onun için atlamışım arabanın önüne?Diyemem anneme bunu!Asla söyleyemem.Çünkü Burak artık MEZARA GİRDİ...
ŞİMDİ OKUDUĞUN
DÜŞERSEM ELİMİ TUTARMISIN?...
Teen FictionAşk,yabani bir ota benzer.Tesadüfen yeşermiş bir yeşillktir.Eğer bahçenden söküp atmazsan,o senin harika bahçeni çirkinlreştirir.Ama bazen de kuştur.Özgür,rahat,sevimli ve tatlı bir kuş.Ama ellerinden uçup gitmezse.Eğer kaçarsa senden ve sana soruyo...
