Bir ay, bir asır gibi geçmişti. Önemli olan da geçmesi değil mi zaten.
2 Eylül gecesi gelmiştim Alanya'ya. Bütün arkadaşlarım beni bekliyorlarmış. Ki benim sözüm başkasına. Hani deli cesaretim sayesinde buluşma teklif etmiştim ya 😒. Persembe günü Ecem'i arayıp geldiğimi ve ertesi gün, yani cuma günü onlara gideceğimi haber verdim.
Cuma günü saat 11 de Ecem'lerin evine gittim. Oturup uzun uzun sohbet ettik. Tabi konuşmanın sonu Ömer'e geldi. Ben sordum o anlattı. O sordu ben anlattım. Biz öyle konuşurken Ahmet aradı. 1 saat içinde geleceğini söyledi. Biz de Ecem'le markete gidip ufak tefek şeyler aldık. Ahmet dediği gibi 1 saat içinde geldi. Yine hep beraber oturduk, konuştuk. Fazla zamanım olmadığı için kalkmak zorundaydım. Tabi konuştuğumuz şey buluşma yeri ve tarihi olmuştu. 6 Eylül 2015 saat 11:00. Alanyum AVM.
- 6 Eylül -
Yine mi o gıcık alarm. Tam söylenmeye başlıcaktım ki bu günün büyük gün olduğunu hatırlamamla yataktan fırlamam bir oldu.
Akşamdan hazırladığım kıyafetleri giydim. Banyoya gidip elimi yüzümü yıkadım. Dişlerimi fırçaladım. Saçlarımı yaptım. Makyajla işi bitirdikten sonra, Ecem'e mesaj attım. O da tam o sırada zile bastı. Zamanlama müthiş!! Son 15 dakikada hazırlıkları tamamlayıp evden çıktık. Buluşma yerimiz Alaynum AVM idi. Ecem ile erken gelmiştik. Önce lavaboya çıkıp saçımızı falan düzelttik. Sonra Ecem Ahmet'i arayıp geldiğimizi söyledi. " Ya biz evden yeni çıktık siz niye erken gittiniz anlamadık ki.!" Muhtemelen bize kızmıştı. " Bekliyoruz işte su falan alırız. Hadi gelince görüşürüz." Ecem bunları söyleyip telefonu kapattı. İçime su serpilmiş gibi oldu. En azından ne diyeceğimi hazırlayacak vakit doğmuştu. Tam bunları düşünerek aşağı iniyordum ki, karşıdan Ahmet'i gördüm. O Ahmet ise Ömer de vardı. Hayır hayır bu kadar ani olmamalıydı!!
