synesthesia //muke

二十三

Michael arabasını mezarlığın önüne park ettikten sonra yan koltukta duran iki buket çiçeği alıp arabadan indi.

Artık ezberlediği yollardan geçip annesinin tanıdık mezar taşını gördüğünde durdu. "Merhaba anne," dedi mezarın üzerine bir buket yerleştirirken. "Ve merhaba baba." diğer buketi de hemen yanındaki mezara yerleştirdi.

"Uzun zaman oldu, değil mi?" Michael hüzünle gülümsedi. "En son buraya ölmek için gelmiştim." Kolundaki hala geçmemiş olan izleri kaşıdı. Soğuk mezar taşına yaslanarak jileti bileklerinde gezdirdiği günü hatırlıyordu. Onun bulan kişi mezarlık bekçisi olmuştu. Michael onun Hades ya da Anubis tarafından gönderilen bir melek olduğunu düşünmeye başlamıştı. Çünkü eğer o gün ölüp gitseydi, okulda kulaklığını düşürmeyecekti, mavi çocukla asla tanışamayacaktı.

Dindar biri değildi, ama bir süre o adam için dua etti.

"Şimdi daha iyiyi ama." diye mırıldandı mezar taşlarına doğru. "Yine de sizi özlüyorum." Sesi hafifçe çatladı.

"Bugün sevgilimin ailesiyle tanışacağım. Umarım beni severler. Size olanları anlatırım olur mu? Söz veriyorum, artık daha fazla ziyarete geleceğim." Michael iç çekti ve gözlerini sildi. "Sizi seviyorum." diye mırıldandı ayağa kalkmadan önce.

Üzerindeki tozları temizledi ve gitmeden önce mezar taşlarına küçük bir öpücük kondurdu. Soğuk olmaları gerekirdi, ama dudakları annesinin taşına dokunduğunda o tanıdık sıcaklığı hissetmiş gibiydi. Ne zaman şimşekten ya da karanlıktan korkup annesine koşup sarıldığında hissettiği o sıcaklığı...

Mezarlıktan ayrılıp arabasına bindi. Çiçekçide gereğinden fazla zaman geçirmişti ve şimdiyse saat 7'ye yaklaşıyordu. Dikiz aynasından ağladığının belli olup olmadığına baktı. Gözleri henüz kızarmamıştı ve bu iyi bir şeydi. Arabayı çalıştırdı ve üzerindeki kıyafetleri değiştirmeye gerek duymadan direkt olarak Luke'un evine sürdü.

~
Çok kısaydı, neden bilmiyorum.

Ayrıca bunu da neden böyle dramatik (?) bir bölümde belirtme gereği duydum bilmiyorum ama yakınlarda bir smut gelebilir. Just sayin'